A NOSTALXIA

Quere a nostalxia facerse dona e señora dos meus sentidos, do meu xuízo ás tres e pico da tarde. Di un tal George Ball que a nostalxia é unha sedutora mentirana, e o cantante e compositor Robert Wyatt prefire as nubes místicas da nostalxia antes que o real. O dicionario da RAG define a nostalxia como un sentimento de tristeza que produce o afastamento da patria, a lembranza dun tempo pasado ou de algo querido que se perdeu ou do que se está lonxe.

Aínda que teña ou sinta nostalxia, non estou triste. Non estou afastado da patria porque esta patria é miña; a galega, ningunha outra. Somos moi propensos a lembrar tempos pasados; eu, dos que máis. Porque aínda que os houbo calamitosos, funestos, desastrosos, en xeral, foron bonitos. Chega a simple infancia para que a nostalxia reine no meu vivir.

Nostalxia do que se perdeu. Eu só perdía as vacas e o burro. Perder as vacas era recibir unha tunda da nai. Perder o burro era marchar ó muíño do Dositeo rapidiño e correndo. Este tiña unha burra e, como se ve, os burros non son tan burros. Desas accións tamén aínda teño nostalxia.

Nostalxia de estar lonxe. Tívena pero xa non a teño. Porque estiven lonxe e a patria tira, vaia se tira. Agora vivo onde quixen vivir sempre.

Din que a nostalxia adoza, dulcifica, alivia os recordos. Penso que si. Tamén din que o abrigo da nostalxia protéxenos do frío da melancolía. A esta non a vexo tan fría. Creo que a melancolía, a maioría das veces, é bonita. A nostalxia é como esa morriña (bonita) que se ceba nun ás tres e pico da tarde.

Café Rooster. Ourense. Luns, 8 de setembro de 2025