MEDIDAS ESPERPÉNTICAS

Hai noticias que revolven o estómago. E se están relacionadas coa agricultura, en xeral, e cos labregos, en particular, tal malestar vólvese xa vómito. Os gandeiros da Veiga quéixanse das denuncias e sancións por ter cans soltos gardando as vacas. Porén, a Consellaría de Medio Ambiente e Cambio Climático recomenda ter cans para protexer o gando contra o lobo. En que quedamos? Cae de caixón de que os gandeiros non van ter os cans presos se realmente queren que vixíen, que axexen nos animais.

O que pasa é que no noso país sempre se tomaron medidas tan esperpénticas que tes que chegar á forza á seguinte conclusión (algo que xa teño denunciado moitas veces): que todas esas medidas (ía dicir que se estudan, pero non; simplemente se toman), principalmente as relacionadas coa agricultura e gandaría, realízanse nuns bonitos despachos nos que, iso si, as mesas, pensan eles, semellarán leiras ou parcelas. E así non saben que desde que o mundo é mundo as vacas sempre se gardaron con cans, que, por suposto, teñen que estar soltos para poder tornalas cando sexa a ocasión.

Tamén desde que o mundo é mundo, a agricultura, os labregos sempre foron os máis castigados por eses asesores ou xefes ou políticos ou “entendidos” máis esperpénticos. Vénme á cabeza o reparto ou distribución das terras de cando se iniciaron as axudas da PAC: que tanto en Bruxelas como en Madrid empezaron a falar de áreas e hectáreas como se esas medidas fosen igual en Castela, por exemplo, que en Galicia. Aquí sabemos moi ben que unha simple hectárea non é o mesmo en cada unha desas Comunidades. Así, á lixeira, podo dicir que unha hectárea castelá é coma un simple recantiño da leira, mentres que a hectárea galega son como mínimo unhas cincuenta leiriñas das nosas. Pois iso “os entendidos” non o vían. Ou se o vían dáballes igual.

Exactamente coma o asunto dos cans; que son para gardar as vacas, pero non poden andar soltos. Manda truco na gandaría! Non me estraña que se queixen os da Veiga e os de calquera lugar de Galicia. Como dicía aquel... entre as marcas das orellas (os crotales), o non poder levar as vacas polas estradas (se se levan hainas que levar pola corda, e aqueles que teñan medio cento de vacas, non chegan os veciños da aldea para levalas desa maneira), os libros da explotación, etcétera, están a facerlle a vida imposible.

Finca Fierro. Barbadás. Sábado, 18 de maio de 2024

O OBXECTO

Localicei o obxectivo. Estudeino con ansia. Mireino por todos os lados e incluso por arriba e por abaixo. Era estraño, raro, quizais único. Nin tan sequera sabería dicir moi ben a súa forma, describir a súa estrutura. Mesmo na cor era unha mestura de todas as cores habidas e por haber. Nin era grande nin pequeno, pero intuía que pesado. Nin era de madeira, nin de granito, nin de xeso, nin de cristal, nin de ningún material coñecido por estes lares. Aínda que intuín e, case aseguro, que non é un obxecto extraterrestre. Non sei por que, pero dáme que é noso, é dicir, terrícola.

O obxecto está á beira dunha toxeira chea de flores amarelas e, moi cerquiña, unha morea de xestas con cores brancas. Non intento movelo. Por un lado, estórbame a toxeira. Polo outro, sinceramente, téñolle, non medo, pero si respecto. O obxecto é tan estraño que non sei que pode ser, a maiores de todo o que levo descrito.

Penso na posibilidade de buscar e chamar a un especialista, a un xeólogo, pero dáme algo de carraxe non descubrir por min mesmo a realidade do obxecto e a súa procedencia. En principio vou sentar á súa beira e estudalo aínda algo máis, mesmo apalpándoo un pouco, a ver se me di algo, se as súas engurras, as súas rugosidades me din algo. Porque ten bastantes e, entre elas, quere asomar tamén algo indescritible. Polo menos a miña curta intelixencia non consegue describir esas outras cousas. A verdade é que empezo a desesperar ante tal situación. E como sigo coa teima de non pedir axuda, cuspo sobre o maldito obxecto, deixo caer catro insultos dos que non asustan a ninguén e marcho do lugar sen saber que é.

Cafetaría Beker. Ourense. Martes, 14 de maio de 2024

COS INFORTUNIOS MÁIS ADVERSOS

Xa está ben, díxolle un a outro; tanta chuvia, tanta auga... Chove sobre a conciencia dalgúns e sobre as cabezas doutros. Chove pinga a pinga, gota a gota e seica botará uns días chovendo. Pero como dicía aquel outro: que chova!

Aquí, neste noso país, sabemos convivir e vivir coas adversidades: políticas, deportivas, sociais, económicas, climatolóxicas, culturais, científicas... Sempre o fixemos, mesmo cos infortunios máis adversos. Porque nunca o tivemos fácil. Esta nosa rexión case sempre foi un cero á esquerda. Para o centro, claro. Aquí agachamos a orella e dobregamos o lombo ante unha promesa falsa e un sorriso burlón.

Pingas de carraxe caen sobre o papel porque, de cando en vez, asoma a miña vea torta e digo cousas que tardo en dicir, aínda que as pensase hai tempo. Hoxe déuseme por aí. O de ser torto unha vez máis. Ó mellor a culpa si pode ser do tempo, que non axuda un carallo. A chuvia é necesaria, pero cansa. A chuvia é bonita, pero molesta. A chuvia sempre cómpre, pero aburre.

O aburrimento intento vencelo esbardallando sobre temas que non entendo, pero que, de cando en cando, deixo caer. Ata poida que alguén, algunha vez, me dea a razón. Ou que intenten endereitarme. Aínda que isto, a estas alturas da miña vida, aseguro que non o vai conseguir ninguén. Non o fixo miña nai de cativo —que é cando se di que hai que guiar ben ó ser humano—, menos o farán agora uns que se cren demasiado listos.

Chove sobre o rego torcido, é dicir, sobre min, mais non me importa mollarme. Cando queira e poida xa secarei. Secareime eu. Non deixarei que me enxuguen.

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Luns, 13 de maio de 2024

SORPRESA E INCREDULIDADE

Cando resolvín o asunto pensei que caía para atrás. Coa sorpresa. Un grupo dunhas vinte, trinta persoas, ou máis (non me parei a contalas) estaban a mirar fixamente para o ceo. Chocoume un pouco iso porque non había nubes, non era noite pecha —polo que non se vían as estrelas—, non pasaba ningún avión, helicóptero e avioneta, e non distinguía ningún paxaro. A non ser, claro está, que fose a laverca, que é moi mala de ver. Voa tan alto e é tan pequeniña que, lembro, de rapaz, me custaba horrores a súa localización. E cando a vía (se o conseguía) era grazas ó son do seu piar, que, iso si, non calaba. Neste caso que nos ocupa, non se oía nada. A xente seguía a mirar.

Como son abondo tímido, e tamén por vergonza, non me atrevín a preguntar. Optei por marchar correndo á casa e buscar na palleira uns prismáticos que tirara de mala maneira de cando era mozo. Non sei quen me agasallara con eles, e como non lles sacaba ningunha utilidade (só miro para o ceo cando alustra, e, para mirar os arredores, nunca me importou o que pode haber máis alá do alcance da miña vista), digo que como non os usaba tireinos dentro dun armario medio escangallado que teño nun recanto da palleira.

De volta ante o grupo de xente e cos pobres prismáticos nas mans fixen uso deles e... nada. Non houbo maneira, non conseguín saber que carallo estaban a mirar. Porén, ó pouco, fixeime na posición das mans alzadas desa xente e foi cando caín da burra. Estaban esperando a que lles caesen os pans cocidos do ceo! Case caio para atrás. Coa sorpresa e a incredulidade.

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Venres, 10 de maio de 2024

Ó AXEXO DO SEU SOÑO

A mañá amenceu espida e chea de azul, e a tarde empreñou con pequenas nubes grises. Secundino Folgoso, O Milhomes, está ó axexo. O de Milhomes é por ser pouquiña cousa; non pasa do metro e vinte centímetros. Tamén é feo e mal feito. Aínda así está ó axexo de Lucinda García, A Bonita. O alcume xa o di todo. É máis, quédase curto. Lucinda, a maiores de ser máis fermosa que bonita, ten un físico que mesmo fai babexar, que incluso a algúns lles mete medo iniciar un achegamento a ela.

Porén, O Milhomes non deixa de mirar para o seu soño. El sabe que tan só a pode soñar, pero sempre lle queda un algo, un cacho de esperanza que fai que unha e outra vez, que día tras día a busque tan só para mirala e baballar.

A Bonita sabe que O Milhomes a mira. Ela non se lle esconde porque lle dá un pouco de pena, de mágoa. De cando en vez deixa que lle asome un sorriso para gozar coa expresión, co brillo dos ollos del. Ela déixase ver e de cando en cando o saúda, mesmo se para a comentar algunhas cousas con el. Aí O Milhomes bota a man ó peito por se lle rebenta o corazón coa emoción. Nestas ocasións, axiña marcha feliz e contento, aínda que non tarda en buscala de novo, en buscar outro sorriso, outro saúdo, outro cruce de palabras.

Secundino Folgoso, O Milhomes, quere ser astronauta para coller a lúa, baixala e poñela ós pés de Lucinda García, A Bonita. O Milhomes, cando soña, soña ó grande, non se queda nunha simple canción dedicada. Canta polo baixiño a que está pensando e non deixa de axexar cara á Lucinda. A tarde gris, pouco a pouco, pare, dá a luz as sombras do luscofusco.

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Xoves, 9 de maio de 2024

SOPORTAR A CULPA, SORRIR CO ACERTO

Estirei o brazo para coller algo que estaba colgado da galla dun castiñeiro. Ó mellor era un carballo. Por veces confundo os conceptos, as cores, as formas, as ilusións. Quizais porque sempre vou algo por diante (ou bastante) da acción, dos feitos. Ou ó revés, actúo primeiro e despois penso. Mal feito!, sempre me di alguén. Eu, ante isto, aludo á ladaíña de predícame cura, predícame frade... É dicir, que non fago caso ningún. Opto por recoñecer e asimilar os meus propios erros. Cando sucede isto, unhas veces intento corrixilos e, outras, sigo tirando para adiante aínda que me esnafre. O golpe será meu.

É certo, confeso o meu egoísmo porque quero facer eu todo, aguantar eu só todo, quero as mentiras e verdades miñas, os silencios e os berros meus, os latexos e os saloucos meus. Que estean ben ou mal xa é outro cantar. Pero, egoistamente, tamén sei aguantar ou soportar a culpa e sorrir co acerto.

Digo que estirei o brazo para coller o que estaba colgado da galla (que máis ten que sexa de castiñeiro ou carballo, coma se é de amieiro ou piñeiro) e non o alcancei. Estaba moi alto. Tan alto que nin saltando. Só me queda a opción de agatuñar, encarriscar. Antes de facelo, penso en toda esa trapallada que contei para nada, para non realizar a acción. A acción de coller o que está colgado. Finalmente, si o fago, pero logo de discernir sobre ruxerruxes que non viñan a conto. Agatuño pola árbore e collo un sostén, un suxeitador que alguén deixou alí colgado. Como diría aquel: a imaxinación ó poder!

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Mércores, 8 de maio de 2024

DESISTIR

Quero tocar a Novena de Beethoven e só me sae un pobre asubío melancólico, morriñento, tristeiro. Cando non se sabe nin se pode, o mellor é desistir. Desisto. Desisto para correr detrás dunha lebre por entre as matogueiras do Outeiro Barbeiro. O único que consigo é encherme de rabuñaduras e perder de vista ó animal nun amén. Pola súa velocidade. Pola miña inexistente axilidade. Desisto tamén. Recuar, deixar de facer intentos imposibles é de intelixentes e listos. Son máis burricán que os asnos, pero... Pero, aínda intelixente e listo, son un testán, un teimudo. Intento, daquela, bailar un agarrado e, non sabendo, paso inmediatamente a un baile roqueiro, que é moito máis aloucado, tarambaina, toleirón. É dicir, quería ser un cantante melodioso ou mexeriqueiro e son o Elvis Presley dos seus inicios, dos seus comezos.

Non sempre podemos facer o que queremos. Ou ben porque non sabemos ou ben porque non nos alcanza. Porque non damos para máis. Iso si, seguimos dálle que dálle ós imposibles, coa esperanza de que algún día algo caerá. Nunca cae nada, claro. Posiblemente non sabemos dar as acometidas apropiadas. Non sabemos buscar a liña recta. O rego dereito. O mellor camiño. A mellor páxina en branco. A opción, quizais, máis sinxela. Non sabemos.

Quero navegar na Perla Negra e o único que teño son uns zancos para cruzar o río Arnoia. Polos mares e océanos, estes non me serven. Desisto unha vez máis. Para coller un avión e cruzar o Atlántico lembro que teño ás para voar. Desde o campanario da igrexa de Baños de Molgas déixome caer e... emprendo o voo.

Cafetaría Beker. Ourense. Martes, 7 de maio de 2024