Díxenlle
catro verdades ó home que estaba colgado da galla dun carballo segundo se entra
nos Poulos, esas leiras que hai en Baños de Molgas enfronte mesmo da ponte de
Pinouzos. A primeira, díxenlle que era verdade que estaba colgado coma se fora
un porco logo de destripalo e lavalo. A segunda, deixeille caer que era verdade
que a corda da que penduraba era de esparto, que mellor fora que se colgara co
sedeño que tiña na palleira da Aira de Arriba. A terceira, cuspinlle que tamén
era verdade que agora deixaba unha familia rota e que non había dereito a facer
o que fixo. Que por que carallo se colgou, que o tiña todo nesta vida: desde
unha familia de catro membros ata dúas xugadas de vacas. A cuarta, mireino
intensamente e a verdade reflectía nas meniñas dos meus ollos. Era verdade que,
agora, a dor e o silencio reinaba polas corredoiras dos Poulos e as campás
berraban a morte por entre as rúas de Baños de Molgas. Logo das catro verdades
baixei o cadáver e deixei que a morte acougase na borralla da vida.
viernes, 27 de febrero de 2015
jueves, 26 de febrero de 2015
A TRANGALLADA DO ESTADO DA NACIÓN
Sempre dixen que cando se fala
moito tempo dun acontecemento, este acaba aburríndome, acaba cansándome. A
semana pasada celebrouse o debate sobre o estado da nación. Nin caso! Desde o
primeiro día. Porque sabía que non se ía falar doutra cousa. Moitos pensarán
que tampouco é para zafarse do asunto, e tal como están as preocupacións dos
nosos cidadáns. Certo; todo iso non quere dicir que eu me evada dos problemas
diarios, dos problemas da xente, do país. Pero chégame con escoitar tan só os
titulares que dá a radio ás sete e media da mañá, que é cando inicio o meu camiño
ó traballo. A iso das oito menos cuarto hai un apartado, un espazo no que
resumen ou nomean os titulares duns cantos xornais. E é aquí onde caes na
conta, onde notas que o debate sobre o estado da nación é unha trangallada. Cada
xornal fai exactamente o que fan os políticos na tribuna: que cada un arrímase
á árbore que mellor abriga. Así de simple. De independencia xornalística, nada
de nada. Que uns tiran para as dereitas e outros para as esquerdas. Que, por
exemplo, o paro, uns o ven coma un veleno que apousenta na nosa sociedade e os
outros falan do antivirus que o vai combater. Que aumentou o paro neste mes?
Que va, home!, se baixou con respecto a tal trimestre do tempo de Adán. Un
xornal fala do veleno e o outro do antivirus. Mentres, unha morea de familias
non teñen que levar á boca, están a velas vir. Normal, entón, que non perda
máis tempo escoitando ou lendo sobre catro papamoscas ós que, a eles, si lles
vai vento en popa. E por iso, ó remate, están todos contentos cos pros e
contras.
BOTAR A VIDA DUN PRESO
Telesforo Mensaxe Langrán quedou
con Urías Luz de Dios no complexo dos Milagres, en Baños de Molgas, a iso das
dúas da tarde. Pero cando lle chegou alí, O Pegarol (que así lle chaman a
Urías) espetoulle que botaba a vida dun preso para facer tan só tres
quilómetros e pico. Normal; eran as catro da tarde. Mais o bonito foi que O
Troiteiro (que así lle chamaban a Telesforo) saíra de Baños de Molgas á unha do
mediodía. “Pero como puideches tardar tanto, alma cándida!”, case lle berra O Pegarol.
“É que me detiven en Sudalomba a cagar”, díxolle O Troiteiro cun sorriso
burlón. “Mellor dito, engarrei nunha silva”, seguiu coa chanza. Telesforo
Mensaxe e Urías Luz eran amigos desde nacemento, mais levaban moitos anos sen
verse. Fora Urías, O Pegarol, o que planeara a cita, e sabendo o risco que
corría, sabendo que o seu amigo Telesforo, O Troiteiro, botaba a vida dun preso
para levar a cabo o que fose: comer, traballar, andar, incluso falar. Sabía que
era pousón, pero non o imaxinaba tanto. A proba é que empregaron toda a tarde
para pouco máis alá dos típicos saúdos. Cando se preguntaron polas familias xa
era noite.
miércoles, 25 de febrero de 2015
MOITO MÁIS ALÁ DO PROPIO TEMPO
Quero un dos reloxos de celosía
óptico-crioxénicos que crearon uns investigadores xaponeses porque tan só
atrasarán un segundo cada 30.000 millóns de anos. Eu, aínda que sei seguro que
vou pasar dos 100, tamén recoñezo que non vou ir moito máis alá (tope, 123),
pero sería un orgullo ter tan só un reloxo per secula seculorum. Ata me
poderían enterrar con el. Aguantaría aínda máis alá dos meus ósos. Sexamos
sinceros, 30.000 millóns de anos son moitos anos. Pensándoo ben, xa case
prefiro que nono enterren comigo. É moito mellor deixarllo ós fillos para que
lle quede ós netos e ós bisnetos e ós tataranetos e ás xeracións futuras ata
que o reloxo canse e se pegue un segundo de acougo. Despois, imaxino, seguirá
tictacneando pola vida outros 30.000 millóns de anos para descansar outro
segundo máis. Ó mellor, nese tempo, xa se inventou outra cousa para medir o
tempo. Algo así coma un suspiro. Que va, home!, un suspiro adoita durar máis
dun segundo. Hai suspiros que duran unha eternidade. Mais agora hai reloxos que
case se pode dicir que van moito máis alá do propio tempo
martes, 24 de febrero de 2015
A CULPA SEMPRE É DOS ÁRBITROS
Agora ata Rafael Nadal lle bota a
culpa ós árbitros dos seus males. E rifa con eles. Creo que é o menos indicado
para incomodarse cos árbitros. A el téñenlle perdoado moitas, principalmente
cando saca. A ver, voume poñer no caso do seu rival: eu son, por exemplo David
Ferrer e agáchome sobre os xeonllos esperando o saque de Nadal (porque o que
recibe adoita poñer esa postura no fondo da pista). O, hoxe, número 4 do mundo
empeza cos seus tics: toca dun lado, toca do outro, rasca aquí, raña alá,
engurra o pantalón, estira a camiseta; a min empezan a doerme xa os riles,
empezo a partirme da cruz esperando unha bóla que nunca sae da raqueta de
Nadal. Dígoo de corazón: prefiro cavar unha leira de millo; canso menos que
esperando unha pelota que non chega nunca. Non sei canto tempo ten que
transcorrer para sacar, mais algunha vez oín pola televisión o risco que corre
Nadal para sacar, o que significa que máis dunha vez se bota fóra de tempo, e
os xuíces fan a vista gorda. Emporiso, pásalle coma todo bicho vivinte: que
cando as cousas se torcen, no deporte, a culpa sempre é dos árbitros.
lunes, 23 de febrero de 2015
VAIA SE HAI!
Parece que algo se ten ganado con
anuncios, con ruxerruxes, incluso con sancións sobre o racismo. Parece que non
hai o que había. Pero hai, vaia se hai! Houbo, haino e haberao. Porque cremos
ser únicos. Enormes. Guapos. Listos. Auténticos. Arrigo Sacchi, unha persoa que
se presume que debería dar exemplo por aquilo de que sempre tratou con rapaces
ou mozos ós que intentaba educar, cuspiu o outro día unha nova falcatruada
racista: “demasiados xogadores de cor no fútbol de Italia”. En Italia, claro. É
igual; calquera día aquí en España choutará alguén cun “demasiados xitanos, ou
demasiados africanos, ou demasiados marroquís”. Despois de cuspir quixo limpar
un chisco o esgarro, o esputo con que só quería reflectir unha perda do “orgullo
e a identidade nacional”. Señor Sacchi, na base, é dicir, cando son nenos nin
tan sequera saben que é iso das nacionalidades. Cando son nenos o único que
queren é xogar e dano todo por marcar un gol. Non me imaxino a un neno negro
parándose no medio do campo e dicíndose que corra o branquiño que para iso é
italiano
viernes, 20 de febrero de 2015
MEDO A COMPARTIR O MONTE COMUNAL
Hai
medo. Moito medo. Hai medo no que ten o poder político. Medo a que se lles
acabe a bicoca. E non a queren perder. A bicoca. Ou o poder. É igual. É o
mesmo. Entón buscan e fan e desfán e din e claman contra iso que semella que
mete medo. Non son de Podemos nin vou votar a Podemos, porque por sorte ou por
desgraza (perdón, por sorte só) xa levo moitos anos seguindo a miña ideoloxía
que, poida que vaia a menos, pero sei de sempre que nacín dos lado dos
sufridores, da beira dos perdedores. E non me importa.
Estou a desviarme do
asunto. Non vou votar a Podemos. Mais isto non quita de que vexa o que hai
(hoxe ata un cego o ve): unha auténtica caza de bruxas cara á ese partido. Un macarthismo que, hoxe, ata os “segundóns”
apoian. Non só as dereitas fustrigan con todo o que poden, senón que incluso os
que presumen de esquerdas poñen o arame de espiño para que esa forza política
que asoma non consiga entrar no que pensan que é o seu monte comunal. Señores,
o monte comunal é de todos, non só duns privilexiados. Hai moito medo a
compartir o monte comunal político.
UN POUCO MÁIS ALÁ DOS ESTUDOS
Semella que hai unhas dúas mil familias en España que prefiren educar os
seus fillos pola súa conta. Trinta desas familias son galegas. A ver; non me
meto na vida de ninguén e moito menos se falamos de educación. Cada un educa ós
seus como pensa que debe e como pode. Mais eu, por exemplo, non son partidario
diso. A proba é que desde ben carrouchiños xa os mandei á gardaría. Creo que, a
maiores de ensinarlles a, chamémoslle, teoría de certas materias, está a “práctica
da convivencia”. E con maior motivo cando son nenos. A convivencia entre eles
penso que é a mellor educación que pode acadar un rapaz, incluso un adulto. Os nenos
necesitan xogar, rir, chorar, ata pelexar entre eles. Todos sabemos que logo
dos “enfurruxamentos” chegan ó momento novos xogos e novas risas. Non son
partidario dos abusos; realmente que os odio, quizais porque sempre fun un ser
débil e cheguei a ter medo no colexio ante o “alarde” de dominio dos máis lampantíns.
Pois aínda así, iso entra tamén dentro desa convivencia; é unha forma de ver o
comportamento, o carácter dun rapaz, dunha persoa (porque o que abusa de pequeno
seguirá a facelo de adulto) Respecto a decisión desas familias, pero… esas
trasnadas nas aulas, eses recreos, eses berros, esas burlas incluso sobre os
profesores, ata eses medos penso que, pouco a pouco, fan a un persoa. Emporiso,
cada un é moi libre de mandar na súa casa. Mais deberían ir un pouco máis alá
dos estudos.
jueves, 19 de febrero de 2015
É O QUE É, PERO NON É O MESMO
Hai un tempiño (aínda que dá
igual un día coma outro, pois estas noticias, por desgraza, adoitan acontecer
cada pouco), digo que hai un tempo lin a nova de que a un home lle metían seis
meses de prisión porque roubara un xamón e cinco queixos. A ver; se buscamos
nun dicionario a palabra ladrón, a súa definición entendémola que é para todo o
mundo. Ladrón é aquel que rouba un euro coma o que rouba millóns. Iso é o que
é. Pero todos sabemos e entendemos que non é o mesmo. E non polo feito do seu
significado, senón polo causante e pola cantidade do botín. Ese home irá a
prisión porque é un pobre infeliz que arramplou co que non debía. Mentres que
Bárcenas, algúns políticos (perdón, moitos), directores de Bancos e case se
pode dicir que un longo etcétera non irán a prisión (e se por un casual xa
foron ou van, axiña volven poñer os pés na rúa porque, hai que dicilo unha vez
máis, a xustiza non é igual para todos), e a pesar de arramplar con todas as explotacións
de porcos e ovellas (poñamos que os queixos eran de ovella) e coas carteiras de
todos os cidadáns de a pé. Iso é o que é, pero non é o mesmo.
lunes, 16 de febrero de 2015
UN INSULTO PARA O LECTOR
Por moito que nos atopemos nesta
era informática onde calquera noticia viaxa con Buzz Lightyear, é dicir, ata o
infinito e máis alá, sigo opinando que onde haxa un xornal que se retire
calquera móbil de última xeración. Gústanme os xornais porque nos informan. Amo
os xornais porque quero saber. E escribo neste xornal porque tamén quero dicir
algo. Pero ás veces tamén meten a pata ata o fondo. Ás veces publican noticias
que son un insulto para o lector ou, mellor dito, para o lector pobre (que hai
moitos). O outro día lanzaron a bado aberto a nova da rebaixa do soldo do rei,
un 20%. Unha barbaridade! E de seguido, de todas as maneiras habidas e por
haber (en PDF, en Excel, en base de datos, en columniñas...) publican tamén os
soldos da raíña (non sei qué posto de traballo ten, fóra de “muller de”) e dos
ex reis (que se son ex e xubilados a qué vén tanto soldo) Están ou non nos
están insultando? É mellor non saber o que cobran! Non é necesario informar
deses abusos! Así polo menos evitaríannos uns cabreos. Os xornais deberían ter
máis coidado cos sentimentos do lector.
sábado, 14 de febrero de 2015
UN PAÍS DE ENTROIDO DIARIO
Hoxe é luns de entroido. Mañá, martes de entroido. O mércores tamén podía
ser mércores de entroido. Creo que o noso é un pais de entroido diario.
Queremos ser o que non somos. E non
digamos xa aparentar! Perdón, rectifico; todo iso é mentira. Os pobres sempre
quixemos ser ricos e non houbo nin hai tu tía. Emporiso, os ricos que queren
ser aínda máis ricos… conségueno!, son máis ricos! E saben presumir da súa
opulencia! Quero poñer unha carauta de ricachón, pero próeme a pel por culpa da
miseria. A outros nin tan sequera lle cae a cachos a pel da conciencia. Estes disfrázanse
con coirazas de chulería e de poder, de moito poder. Vivimos nun entroido
continuo. Carnaval de mortos en Ucraína. Felos de pacotilla no PSOE. Auténtica
bacanal de ladroízo na Lista Falciani. E nós, os galegos, vemos como a nosa
lingua nola queren vestir con catro trapos mal postos para que cumpra coa
penitencia. A penitencia de perderse por dous despachos que non saben de que
vai o tema. Entroido diario nunha sociedade, nun país que vive aletargado e
acochado entre carautas, carantoñas, máscaras e que quere aparentar o que non
é. Entroido de carrozas arrastradas polas corruptelas de políticos que nos
marcan o camiño, que nos levan como ovellas ó matadoiro. Entroido de miserias…
para os pobres. Entroido de bacanais… para os ricos. E non hai volta de folla.
viernes, 13 de febrero de 2015
CO BONITO QUE É SER FUNCIONARIO!
Estou canso. Toda unha tarde
facéndolle picas a unhas estacas de mimosas. Unhas estacas que me levou outra
tarde (a de onte) cortalas. Cortar aínda as cortei coa motoserra, pero para
facerlle as picas houbo que botar man da machada e da poda. Coa machada axiña
asomou unha vinchoca na man esquerda e a pesar de usar uns bos guantes. Ás vinchocas
e ós callos estou acostumado, pero non así ó proído de cando rebenta a bóchega.
Proe de raio! As estacas eran gordas, demasiado gordas. E menos mal que aínda
me axudou a muller. Suxeitándomas. Aguantando os golpes, os estremecementos
daquelas sobre o seu ombreiro. Estou canso. Do traballo labrego. Co bonito que
é ser funcionario! Deberiamos de traballar tamén polas tardes. Si, así tiñamos
máis tempo para ler os xornais e tomar máis cafés, non si? E non rompería os
riles na Costa da Gándara. E non me
doería o lombo. E non me queixaría. Tan só algunha vez doe a cabeza, e punto.
Cando algún paisano se pon un pouco ou un moito pesado. Tranquilos, trato con
xente boa. Con xente á que aprecio e quero. Co bonito que é ser funcionario!
miércoles, 11 de febrero de 2015
TARDE, MAL E NUNCA
Así se adoitan facer as
cousas no noso país. Arránxase a curva
dunha estrada cando hai un accidente mortal. Métese ó maltratador no cárcere
cando xa matou ó cónxuxe. Verdade que aínda recordades o asalto a un banco en
Vigo de cando mataron a unha policía? Que se non tiñan chalecos os corpos de
seguridade, que se os tiveran e os levasen sería outro o desenlace, que logo da
catástrofe chegou o remedio, etcétera. E agora nin remedio nin rabo de gaitas.
As mulleres policías devolven os chalecos porque non se adapta á súa anatomía.
Normal; as cousas feitas ás présas, por xeral, nunca saen ben. Tarde, mal e
nunca. Así foi e así será desde que o mundo é mundo. Porque tan só pensamos no
momento, no presente. Fixádevos nunha rúa calquera: hoxe abren unha gabia para
meter cables dun teléfono, dentro duns días abren de novo a gabia para meter
tubaxes de gas, ás poucas semanas abren unha vez máis a gabia para meter cables
doutra compañía telefónica, ós tantos meses fanlle a cesárea á mesma gabia para
outra compañía de gas. Os grandes pensantes planean o presente. O futuro... xa
chegará.
martes, 10 de febrero de 2015
SEMENTES QUE MEDRAN
Pneumáticos que rodan pola rúa
que vai da distancia ó esquecemento. No medio, catro obstáculos metidos nun
soneto. A vida sempre ten que buscar aqueles recantos nos que non se sinta
pecha, nos que se vexa que un raio de sol é coma un grillón escachado, roto.
Berro seco na noite escura. Sorriso aberto no palleiro da sabedoría. Cans que
corren detrás de pombas brancas e de pegas negras. E quedan as andoriñas
aniñando nos faiados. Luz vermella no semáforo e boca aberta ante unha rula que
cruza a rúa. Ás veces, un verso só enche todo un soneto. Os poemas sempre caen
sobre o papel na postura en que o poeta os deita. A liberdade non se gana con
catro palabras ben escritas. A liberdade gánase coa loita de cada día. Silencio
roto pola treboada dun soño. Os soños acougan nunha almofada cando o merlo
branco colle camiño das fronteiras. Queda a raiola coa porta aberta chorando
bágoas de pena. Xa quixera o poema rematar cos sucos cheos. Pero hai sementes
que medran máis alá das sebes, un chisco máis alá de calquera fronteira.
sábado, 7 de febrero de 2015
POR DICIR ALGO
Obdulia
Servidora entrou na cafetaría co típico saúdo de “boa tarde”, pero axiña corrixiu
cun “por dicir algo”. O día, a tarde non está para bromas. Pola mañá a neve
fixo acto de presenza e pola tarde foi o aire o que substituíu a aquela. Xa se
sabe que mentres neva non adoita facer moito frío, pero cando deixan de caer as
folerpas e se levanta aínda que só sexa unha pequena viruxe, o asunto xa cambia
de raio. E pola tarde vaia se cambiou! Incluso unha persoa que se atope
quentiña dentro da cafetaría sabe perfectamente a temperatura de fóra con tan
só ver a cara de Obdulia Servidora, a Muxica. A cara da Muxica amosaba signos
de case conxelación e os xestos eran dunha persoa que baduaba polo baixiño
sobre a temperatura do día de hoxe. Pediu un café e tivo a sorte de sentarse nunha
mesa que estaba pegada á cristaleira. Xusto nese momento as nubes abríronse, o
sol asomou o nariz e os seus raios acariñaron a face da Muxica. A expresión
desta cambiou; entrou en éxtase.
TRISTEZA NA REALIDADE DIARIA
Empezan a vendernos de tal maneira a recuperación económica do noso país
que algúns xa empezan a convencerse de tal bonanza. Hai por aí medio mes que me
atopei cunha crónica que me deixou máis que pampo. Polo que chegan a facer algúns
(parados e xubilados; normal) para ganar tan só 10 euros. Dez euros que,
mirándoo ben, hoxe en día é unha cantidade ridícula. Pois ben, eses, ós que lle
chaman os aplaudidores dos programas e concursos e debates, tíranse toda unha
xornada para acadar esa bonanza que causa o ter 10 euros. Empezan ás catro da
tarde esperando o autobús que os levará ó lugar de gravación do programa. Logo
fan cola ata as sete, que é cando realmente empeza a gravación. Gravan ata as
doce e media da noite e volven en autocar a Madrid. Imaxino que o autobús sairá
máis ou menos do centro, polo que moitos teñen que empregar case ou sen case
unha hora en chegar á parada e o mesmo tempo cando volvan para as súas casas.
Ou sexa, que o que viva no arrabalde, e para ganar os 10 euros cos que lanzarán
as campás ó voo, ten que coller o camiño “da recuperación” ás tres da tarde
para chegar “rico” á casa a iso da unha e pico ou dúas da noite. Practicamente
doce horas por 10 euros! Alguén dá máis, señores! E agora a seguir vendéndonos
o carro cargado de ilusións, bonanzas, riquezas e recuperacións á velocidade do
AVE. Canta tristeza hai nesta realidade diaria!
viernes, 6 de febrero de 2015
SEMPRE A RECORDO ASÍ
Xa escribín un relato sobre esa
rúa. Xa lin unha queixa sobre esa rúa na sección de Cartas ó Director. E hai
uns días tamén lin unha crítica do PP sobre esa rúa. Iso é, sobre a famosa rúa
Concejo da cidade de Ourense, sobre o “calamitoso” estado no que se atopa,
segundo o partido da oposición. Onde vai que esa rúa está así! Eu recórdoa
sempre así. E neste sempre gobernou tamén o PP. Neste sempre, como na
actualidade, para un servidor, a rúa Concejo é “a carreira”, igualiño que as
carreiras das aldeas; tan só lle falta o bulleiro. Cada vez que subo por ela recoñezo
que me compadezo dos parafusos do meu Pancracio. Os rapaces quedan cansos dos
choutos do vehículo e a muller ata prefire incluso ir por outras rúas aínda que
haxa que arrodear para chegar ó destino. Eu, sinceramente, teño dous
pensamentos: o malo vaille dedicado ó alcalde, ós alcaldes e o bo, porque cada
vez que lles nomeo ós meus “agarrádevos que entramos na carreira”, esta última
palabra lévame ás aldeas.
jueves, 5 de febrero de 2015
POR DEBAIXO DA MEDIA
Se o colles dunha maneira, é unha
noticia triste, incluso prosmeira. Pero eu optei por collela en plan de
retranca, porque, a ver, se optas pola primeira opción case dan ganas de chorar
polo medo a... “qué haberá máis alá”. Resulta que os concellos de Galicia están
por debaixo da media en transparencia. Entendedes o de “qué haberá máis alá”,
aquilo que non transparenta? Malia iso, xa digo, opto pola retranca. Os
concellos están por debaixo, non ensinan todo polo famoso slogan da escaleira:
que o galego non sabe se sobe ou baixa, é dicir, que qué lle importa ó curioso
o que faga o galego. Pois na transparencia acontece o mesmo: que lles importará
a eses que queren saber?! Mira que os hai ben interesados! Se poñemos todo á
luz do día, non ten aliciente o noso cometido, non si? Así, se lle acochamos
algo ó paisano, este ata pode pensar que temos aí unha reserva para... para...
para que? A algúns que lles importa se subimos ou baixamos, se ensinamos ou escondemos.
Transparencia, o imprescindible. Que somos galegos, carallo!
miércoles, 4 de febrero de 2015
DAN UN POUCO DE NOXO
Non adoito ler os xornais
deportivos porque xa sabemos todos como son: que o Marca e o As falan tan só
do Real Madrid e o Sport, do
Barcelona. Mais ás veces non queda outro remedio que fixarse nas portadas. Vas
tomar un café e en todas as barras das cafeterías están espalladas dunha punta
á outra. Lendo estas portadas chegas á conclusión de que dan un pouco de noxo.
Perdón, non chego á conclusión, porque xa o dixen ó principio, xa sei a quen
representan. Emporiso, segue dando rabia os tratamentos das súas noticias. Por
exemplo, o famoso gol de Benzemá (de rosca) que cubriu durante uns días as
portadas e páxinas dos dous primeiros rotativos citados ó principio. Ese mesmo
día, pola noite, Nolito meteu un gol semellante, precedido dunha mellor xogada
ca realizada polo francés. Deille grazas a Deus por ver o partido do Celta e
por ver, no mesmo, a repetición do gol, pois sabía que sería a última vez que
vería ese gol. “Aproveita, compañeiro, en ver a repetición, pois fóra desta…
adeus, moi boas”. Como así sucedeu. Non volvín ver o gol nin oín falar máis
del.
lunes, 2 de febrero de 2015
HAI QUE MOVERSE!
Botei un pé para adiante e o
outro quedou atrás, claro. Hai que facer así para poder camiñar. Hai xente que
anda para atrás, coma os cangrexos. Pero aínda así tamén ten que mover os pés.
Unha cousiña?; iso dos cangrexos non non é unha expresión mal dita? Creo que
andan de lado. Ó mellor erro na miña apreciación... como non son home de mar.
Eu son home de leiras e de vacas. E tiña que botar un cara adiante e deixar o
outro atrás para seguir a liña do arado, e incluso para subir ó alto dos
carballos. Se non usas os pés, non te moves. Se non te moves, quedas quieto. Se
quedas quieto, es coma un moble. Se es coma un moble significa que non vales un
carallo. Se non vales un carallo dáche igual mover os pés ou non. Se non moves
os pés, non podes andar. Se non andas, non vas a ningún lado. Se non vas a
ningún lado, estás de pasmón en calquera recanto da vida. E non hai peor cousa
que ser un pasmón. Para non ser un pasmón, fai o pino e ponte a andar coas
mans, que será para o único que vales. Hai que moverse!, se queres vales para
algo.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)