MADRUGAR

Ó que madruga, Deus o axuda. É un dicir. Hoxe madruguei e dóenme os ollos. Madruguei por culpa dos Xogos Olímpicos. A muller xa me acusa de non ter coñecemento ningún, de que son peor que un neno, pois ve que vou moito máis alá do fútbol e do ciclismo. Eu ríolle a acusación e, claro, non lle fago caso... falo no xantar ou na cea do piragüismo, do atletismo, da vela, do balonmán, do boxeo, do judo, do que cadre. Non lle falo das bólas ou da billarda porque non hai esas modalidades en Toquio.

A ver, o de madrugar tampouco é tanta desgraza. Nacemos para madrugar (algúns incluso nacemos de madrugada, un servidor, ás cinco). De cativos e mozos madrugamos a causa dos estudos. De adultos, a causa dos traballos. Si, xa sei que hai moita xente en paro, pero enténdese que o cometido dunha persoa, logo de rematar os estudos, é traballar.

Eu, por madrugar ata madrugaba nas vacacións. De rapaz, cando ía para o monte e, un día si e outro tamén, perdía o burro, polo que o castigo da miña nai (logo das correspondentes labazadas, faltaría máis; pero á que nunca acusarei de maltrato), consistía en facerme madrugar ó día seguinte, aínda que non houbese nada que facer. E xa de adulto, nas vacacións, cando viña de Madrid, moitas veces ía dereitiño do expreso Rías Baixas (que chegaba a Baños de Molgas sobre as seis da madrugada) a segar a herba ós Lamas ou ó Río Vello ou á parcela do Medo. Madrugar é como dicir que a vida son dous días e que hai que vivila. Para que perder tempo durmindo!

Café Kibu. A Valenzá. Martes, 3 de agosto de 2021