TIRAR A PEDRA E ESCONDER A MAN

Tirei a pedra. Escondín a man. Deille na cabeza. Sangrou. Escapei. Como non ía escapar! Escapei da mesma maneira que escondín a man; para que non me pillaran. Non apetece pasar días ou meses á sombra. Xa sei que sería por un simple sangrado, pero, neste país, e vendo que a xustiza é coma un bambán esperpéntico... pés, para que vos quero. Agora que corran detrás de min. Ou que corra o que recibiu o coiazo. Que o merecía. A pena é que non sangrase máis. O tío nin tan sequera caeu ó chan. A miña intención foi a de deixalo alí seco. Menos mal que quedou algo mollado co sangue.

O tipiño movérame o marco das Pedradarcas! Iso é faltar ó respecto. Ó respecto do eido, da marxe e meu. Non podía quedar de brazos cruzados. Esperei a ocasión. Sabía que as accións en quente poden saír peor. Así é que esperei.

Vino na distancia. Acochei detrás dunha toxeira. Acumulei á miña beira unha boa morea de pedras; por se non atinaba á primeira. Na espera, e como estaba nervioso, desfixen un nobelo de farrapeiras que lle levaba a miña nai. Cando o tipiño se achegou a uns cinco metros... apuntei, tirei a pedra, escondín a man, deille na cabeza, sangrou, escapei.

Agora ando ás agachadas polas carballeiras da Costela e pensando na forma de librar desta xustiza que nin é xustiza nin farrapos de gaita. Se fora xustiza, condenaba ó paspán por mover o marco. Certo que tampouco denunciei a acción. Preferín tirar a pedra, esconder a man, darlle na cabeza e mirar como sangraba, o maldito. Escapei e sigo fuxido.

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Martes, 29 de outubro de 2024

DEFENDENDO O FOGAR DE BREOGÁN

Son o soldado que anda perdido polos montes do Padornelo. Hai uns días a Benemérita petou na miña porta para dicirme que fose facer a Guerra Civil ó Padornelo. Nada máis. Colgáronme un fusil ó ombreiro e, “ale, que non entre en Galicia ningún roxo”, así me dixeron.

Hoxe, podo prometer e prometo que aínda non entrou nin roxo nin nacional, porque por aquí non asoma unha alma. E xa pateei moito monte de cristo. Tamén é verdade que, como apareza algún, sexa roxo ou nacional, non o poderá contar. Estou disposto a non deixar entrar a ninguén na nosa terra. A ninguén! A non ser que no contrasinal meta algo de Galicia ou relacionado con Galicia... andoriña, meiga, santa compaña, toxo ou flor de toxo (dá igual), afiador, morriña, etcétera. Agora ben, como entre algún que veña dicindo “por Santiago y cierra España”, ese aínda o conta menos que os demais.

Son o soldado que patrullo polos montes do Padornelo e chámome Salustiano Nobaris Santacruz, aínda que máis ben respondo por O Patrullas. Entenderedes o alcume, o alias, non si? Xa levo unhas cantas guerras encima e en todas tan só me mandan patrullar, para máis carallos, por lugares polos que nunca pasa ninguén. En todas sempre tiven ganas de matar a alguén e non houbo maneira. Non hai maneira. Tamén como apareza alguén, vai saber como as gasta este galego.

Sigo patrullando para defender a patria nosa, a nación de Breogán. Que asomen, que asomen os roxos e nacionais... ásoos no fogar de Breogán!

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Martes, 29 de outubro de 2024

O TREN DE ANDRÉS DO BARRO

Subo ó tren que me leva ó país de nunca volver, aínda que eu si que volverei. Non son quen de deixar todo atrás; desde un sentimento ata un ouleo, desde un niño ata un anhelo e desde unha harmonía infantil ante a señardade actual. Porén, seguirei percorrendo estacións e a ver que acontece, que ocorre, con que me atopo. Oxalá o galimatías das accións que penso levar a cabo se conxunten, pouco a pouco, nun soneto de consolo. Ou nun berro nocturno, excitante, limpo, claro.

En certas estacións deixo que o silencio empreñe as miñas sensacións, esas coas que me premiaron en parolas inocuas que, pouco a pouco, subiron de ton e, este, amorriñou con nostalxia as miñas ansias. No silencio intúo un asubío, e no asubío asoma un laio, un xemido.

O tren de Andrés do Barro deixa a beira do río para meterse polos túneles da nostalxia, que, aínda que a escuridade é raíña e señora deles, esta, a nostalxia, asenta nas nádegas ou nos peitos da esperanza. A esperanza, xa dicía aquel, é o último que se perde. Que ninguén a perda.

Nunha estación en concreto, souben que a vida, mesmo sendo negra, ten os seus momentos álxidos e cheos de ruxerruxes, de pingas de suor, de olladas que furan e que traspasan, de mans que tocan e palpan, de caricias, de silencios, incluso de berros, de excitación, de xenio. Como dicía aquel outro: xenio e figura deica a sepultura.

O tren que me levou ó país de nunca volver, non volveu. Pero eu iniciei o camiño de volta, paso a paso, a modo e coa alma cargada de ansiedade. E coa caixa de Pandora ó lombo. Como debe ser.

Finca Fierro. Barbadás. Martes, 29 de outubro de 2024

SOÑAR OU PENSAR

Treme o corpo ante o medo, ante a dúbida a unha incógnita. E o instante vólvese lento para a desesperación do pensamento. Soñar ou pensar. Pensar ou soñar. Que máis dará! Como dicía o Juliño Iglesias: a vida segue igual. Soñar co Love Me Tender de Elvis Presley e pensar na Amapola de “Érase unha vez en América” de Ennio Morricone. O caso é saber a realidade do asunto, da materia, do caso, da cuestión, do posible ou do imposible.

Nadan as ansias nunha lagoa que borda polas beiras dunha aspiración, para ir desembocar ó niño do desexo ou do devezo. O caso é que acouguen, aí, coa felicidade ás costas. Como dicía aquel tal Gandhi: “A felicidade é cando o que pensas, o que dis e o que fas están en harmonía”. Ás veces chega con que a felicidade sexa tirar para adiante e, digo eu, sen mirar para atrás. Nada máis; así de sinxelo. Soñar ou pensar. Pensar ou soñar.

Que as incógnitas deixen de ser enigmas e que a realidade baile un tango dentro dunha habitación en penumbra ou unha polca a ceo aberto. O caso é bailar sobre a verdade dun sentimento. O peor é cando haxa que escoitar un réquiem sobre unha sensación que non se levou a cabo. Soñar ou pensar. Pensar ou soñar. Máis ou menos é o mesmo. Para que buscarlle tres pés ó gato.

Cruzan tamén a lagoa os ruxerruxes, aínda que non saiban nadar moi ben. Van da beira á marxe, do bordo á ribeira case coma polos sen cabeza, pero entre idas e voltas os soños serán eternos e os pensamentos nunca estarán baleiros. Agora, cada quen que opte por soñar ou pensar, por pensar ou soñar. Quizais o imposible torne a factible.

Finca Fierro. Barbadás. Luns, 28 de outubro de 2024

DOUS GALÁCTICOS

Aqueles que me seguen un pouco nos meus escritos saberán da miña fascinación polo universo, e de que daría o que fose por voar, por flotar por todo ese espazo inmenso, celestial e moi fermoso. Mais tamén recoñezo que non sei se sería capaz de realizar a fazaña do ruso Oleg Dmitriyevich Kononenko, que estivo 1.111 días en órbita.

Fálase, dise e sábese que a soidade é quizais unha das peores enfermidades, e facendo referencia a tan só unhas horas ou uns días nos que nos atopamos ou nos sentimos sós (ás veces, onde hai máis xente é onde precisamente nos encontramos máis sós); non quero imaxinar se tal soidade abarca tres anos ou máis.

Estar aí arriba é bonito, pero tirarse tanto tempo sen estar coa familia (muller e fillo, no caso deste astronauta), cos amigos ten o seu mérito e imaxino que terá, como non, a súa señardade. A miña máis completa admiración (e envexa; envexa por estar aí arriba) a ese ruso que foi quen de pasar dos mil días por ese universo sen fin. Por certo, o anterior récord de permanencia no espazo tamén estaba nas mans doutro ruso, Guennadi Padalka, con 878 días, 11 horas, 29 minutos e 48 segundos. É certo que os Estados Unidos foron os primeiros en chegar á lúa, pero é que os rusos, cosmicamente falando, son moito potencial; desde sempre, desde aquel 12 de abril de 1961, cando Yuri Gagarin se converteu no primeiro ser humano en orbitar a Terra coa súa nave espacial Vostock I.

Xa que andamos en órbita pola galaxia, paso a falar dun galáctico futbolístico galego, que incluso ata aqueles que non saben de fútbol si coñecen, como non, a Iago Aspas. E falo por boca da periodista Lucía Taboada, cando hai uns días me atopei cun artigo dela sobre o noso Príncipe das Bateas, onde asomaban uns comentarios que me deixaron medio pampo. “Aspas salvou tantas veces ó Celta que se podería considerar unha ONG en si mesma. Os afeccionados deberiamos marcar unha casa na declaración da renda”. Tamén dicía noutra frase que “a el o perseguían os defensas rivais, mentres el persigue balóns e árbitros, mortificados sempre polas súas constantes protestas”. O de mortificar ós árbitros faime graza porque é certo que, para eles, é como ese furafollas, como ese cachafello que non te deixa en paz, pero que, a maioría, non llo toman a mal. Xa saben como é. As súas protestas nunca foron desprezativas.

Finca Fierro. Barbadás. Venres, 25 de outubro de 2024

PROCESOS

Estou pensando en acelerar o proceso. Que proceso? O de ir e vir, tornar e volver, asubiar e cantar, voar e berrar. Tamén podo proceder a estomballarme ou a derrubarme no sofá e esperar a velas vir. Porén, no sofá tan só me tiro para ver a película ou películas polas noites. Nada máis. Desde a cadeira da cociña podo contarlle tres pés ó gato (que non teño) e simular que me visto de Robocop para entrar en acción... ou para controlar o sono.

Hai procesos que son sinxelos de levar a cabo e tamén os hai practicamente imposibles de realizar. Digo practicamente porque, para min, non hai nada imposible. Se algo se me pon moi costa arriba, simplemente me poño a soñar e xa o consigo á miña maneira. É moi sinxelo soñar esperto. Tamén moi bonito. Isto aínda que se soñe en branco e negro.

O proceso de tomar un café tamén é moi simple. Tres tragos e adeus moi boas. A partir de aí, a escribir ou a esperar. Como as esperas me desesperan... O proceso de escribir pode ter moitas variantes; quedade coa máis simple: sacar papel, sacar bolígrafo e deixar que unhas mesturas de palabras se espallen polo papel en branco. Despois cada quen que as lea se lle apetece e que as entenda como queira.

O proceso de collerlle peras ó olmo entendo que si é complicado. Só complicado; imposible non porque, agora mesmo, en soños, estou a coller unha cesta de peras do maldito ou bendito olmo. Hai procesos esperpénticos e mesmo aqueles que poden causar apneas, aínda que isto sexa outro cantar. Hai procesos que van e vén, que se realizan en silencio e berrando, e procesos que empezan e acaban. Este de escribir acabou.

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Xoves, 24 de outubro de 2024

AS PENAS SABEN NADAR

Tripliquei a taxa de alcohol e estou á espera de acontecementos, do que me poida vir. Mira que me dixeron que as penas saben nadar. Porén, testán coma sempre, eu quería afogalas. E fun de bar en bar, de pub en pub; vaso tras vaso e copa tras copa. Axiña notei que me aceleraba e que as malditas penas seguían aí.

Ás dúas horas ou así, o asunto xa era un desenfreo, un descontrol. As gargalladas asomaban detrás das bágoas e estas xa o facían incluso no medio das propias risas. Non controlaba. Era o fantoche, o bufón, o monicreque dos bares e, intúo, o que causaba pena ante certos actos que non se poden describir. Pensando que as penas podían afogar con máis litros de alcol, semellei unha lagoa. As condenadas nadaban e nadaban.

Pecharon os bares e mesmo cerraron os pubs; xa non había onde encher a piscina para afogar as penas. Antes de durmir entre uns contedores ou debaixo dunha ponte, aínda tiven espírito para coller o coche. Collino. A pouca consciencia que tiña era suficiente para saber e ver que o meu coche era como unha marioneta ou, máis ben, como unha serpe que corría a base de zigzaguear.

Non tardei en ver ó lonxe unhas luces amarelas que me obrigaron a frear de repente, porque tal afastamento era xusto ó momento. Dixéronme que soprase e nin tan sequera atinaba coa boquilla. Isto non é un fol, atinei a dicir. As gargalladas deles e as miñas fixéronse donas da madrugada. Ó final tripliquei a taxa de alcol. Son abstemio.

Rooster Café. Ourense. Luns, 21 de outubro de 2024

AGORA SI QUE SI

Agora si que si. Agora si que o vento zoa; estou no alto dun outeiro e báilame o pelo. Agora si que o universo está sobre min e a feira de Baños de Molgas che a á súa fin. Agora si que a lúa está en cuarto minguante e as flores dos toxos espállanse polo monte adiante. Agora si que xa sei que se o ceo está gris non pode estar azul e se unha habitación está en penumbra é porque lle falta luz.

Agora si que si. Agora si que soñei en branco e negro ante a simulada efervescencia duns bicos do peito e o ouleo do lobo anuncia que a femia está en celo. Agora si que quero correr berrando para, metro a metro, rachar o silencio e quero tirar de paciencia vendo como o sapoconcho nunca chega á meta. Agora si que a melancolía é o pracer de estar triste e as gargalladas marcan o paso dunha felicidade efémera, pero felicidade.

Agora si que si. Agora si que sigo o ritmo dunha banda sonora de Hans Zimmer, aínda que o que realmente desexo sexa a voz de Barbra Streisand. Agora si que asubío por entre as cores do arco da vella e bailo unha pandeirada ou unha muiñeira ou unha polca polo carreiro dos seos, polo camiño dos peitos. Agora si que en cada metro transcorre uns instante e en cada instante aboia un pensamento. Tamén en cada poema hai un sentimento e en cada sentimento asoma o desexo.

Agora si que si. Agora si que me deixo levar polos confíns do universo, ó mesmo tempo que sigo soñando en branco e negro pola textura dun axustador. Agora si que chegou a fin.

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Luns, 21 de outubro de 2024

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Martes, 22 de outubro de 2024

PREGUIZA NO LOMBO

Tres cadeliños pola beirarrúa e tres pombas por entre as mesas da terraza buscándose a vida. Gargalladas a carradas desde unha mesa que hai ó lado. O ruído, por suposto, impera sobre o silencio; non só a causa desas risas, senón tamén da música que sae polos meus auriculares. Porque a tarde dominical, sen música, non é tarde; nin dominical nin semanal.

Quero voar sobre os tellados da Valenzá para acabar aterrando na rúa da Igrexa de Baños de Molgas; porén, teño tanta preguiza sobre o meu lombo que me custa un mundo abrir tan só as ás. Así é que aquí seguirei escoitando a Patxi Andion. Á rúa da Igrexa se non vou, é igual, sempre está en min.

Non sei se deixe caer a cabeza sobre a mesa. É que me pesa unha barbaridade. Cando non hai ganas de facer nada, todo cansa. Ata a propia galbana. Claro que, agora mesmo, métese polos oídos Daniel Magal con “Cara de xitana” e os recordos, os tempos aqueles fan que siga o ritmo da canción cos pés. A música hai que vivila e deixarse de caralladas.

Ás cinco menos cuarto da tarde o domingo está gris; no tempo e no ambiente. Só de cando en cando seguen as gargalladas da mesa do lado. Agora son Shu-de os que cantan “Durgen Chugaa”. Música a esgalla e mestura de ritmos. Mellor; sempre a mesma música chega a aburrir.

Un xornal sobre a mesa, unha cunca de café baleira, unhas farrapeiras na cabeza, unhas tatuaxes á descuberta, unha vagancia, unha desidia que non se vai, que non desaparece e o tempo que non para. Este dálle paso a Marty Robbins con “Don´t Worry”. Chegan as presas. Marcho, que teño que marchar.

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Domingo, 20 de outubro de 2024

ÁS 16:37

Estirei a pata e deixeime ir. Escribo desde o máis alá co conto de acá. Foi exactamente ás 16:37 cando me pegaron un tiro no centro mesmo do corazón. Para min que o tiro saíulles de chorra. Uso o plural -aínda que só me atinase un- porque eran tres os condenados que asomaron pola esquina do canellón. Unha canella na que, a pesar de ser de día, non había ninguén; talvez porque, á causa da canícula existente, a xente estaría coa sesta.

Cando vin aparecer os tres mozos, o asunto xa me cheirou mal, aínda que, iso si, eu xa lles sorrín desde a distancia porque, detrás do sorriso, soltaría o típico saúdo. Mesmo sendo mozos, ninguén desmerece un saúdo. Non me deron tempo nin de pensar máis; o rapaz do medio, coma un lóstrego, sacou a pistola e, sen apuntar, disparou. De aí que pense que fose de chorra a puta puntería. No centro mesmo do corazón!

Nin tempo tiven de ver como fuxían. Souben que o fixeron porque... que ían facer a esas horas? Ás 16:37. Nunca morrera a esa horas tan españolas da sesta. A verdade é que nunca morrera antes. Esa foi a primeira e única vez. O que máis me rebenta é que fora precisamente a esa hora. Se aínda fose pola noite, cando todos os gatos son pardos, aínda tería un pase: mesmo intúo que podía facelo felizmente, pero en pleno día non me entraba na cabeza. Só pensei isto nun suspiro. Non tiven tempo para máis.

Dei a derradeira boqueada e deixeime ir. Agora só quedan uns responsos e algunha misa de réquiem. Pero isto xa non corre da miña conta. Déixovos acá que eu xa estou no máis alá.

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Venres, 18 de outubro de 2024

AS CANTEIRAS FUTBOLÍSTICAS

A masía é algo así como unha casa rural, con finca agrícola e gandeira que ocupa a zona nordés de España, case mellor, a zona de Aragón e Cataluña. Porén, hoxe, A Masía (así, en maiúsculas) vai máis alá do seu propio significado. A Masía, para o afeccionado futbolístico, é algo máis que unha construción rural: máis ben, unha fábrica de producir xogadores de fútbol a darlle cun sacho. Produce tanto e tan bos que, intúo, que aquel ó que non lle gusta o fútbol, sabe perfectamente de que vai o asunto. Porque levamos uns anos que, futbolisticamente, non se fala doutra cousa.

Onte fixo 45 anos (en 1979) que se inaugurou o centro de formación das divisións inferiores do Fútbol Club Barcelona, é dicir, a canteira do Barça. Na actualidade conta con 13 equipos filiais onde forma tanto futbolística como educacionalmente ós posibles futuros xogadores do primeiro equipo. Toma o seu nome da súa sede orixinal, a masía de Can Planes, unha antiga casa de campo construída en 1702. Certo que o 30 de xuño de 2011, tal edificio pechou para darlle paso a un novo centro formativo e residencial, situado na Cidade Deportiva Joan Gamper.

Falar dos xogadores que pasaron por aí sería o conto de nunca acabar. Pero está demostrado que, “as canteiras”, é o mellor que lle pode pasar a calquera club deportivo, pois, a maiores de non ter que buscar fóra das fronteiras ou fóra mesmo do propio club, os seus participantes asoman xa cuns valores e modelos propios, únicos. Demostrárono moi ben aquela famosa Quinta do Voitre do Real Madrid (quen te viu e quen te ve); a de Mareo, correspondente ó Sporting de Xixón; e mesmo hoxe, tan en voga, a do noso Celtiña.

As canteiras futbolísticas non só aportan xogadores para o propio club, senón que, ante tal cantidade de rapaces, son quen de espallalos por todo o territorio futbolístico. Neste último caso temos hoxe en día ó Real Madrid, xa que para o seu propio primeiro cadro de xogadores, a cantidade de rapaces brilla pola súa ausencia. Nunca estivo tan mal arroupado! Para España é un pouco triste que o club máis laureado deste país teña tan só un xogador nacional (Carbajal). Si, xa sei que ten algún máis, pero realmente só xoga este. Ata os adestradores son estranxeiros. No corpo técnico teñen a un dos nosos: a Chendo como delegado de campo. E para de contar. A maquinaria do poder non ten fronteiras.

Finca Fierro. Barbadás. Sábado, 19 de outubro de 2024

DESDE UNHA CADEIRA

Sento na cadeira. Pido un café. Mentres espero, contemplo o ceo gris. Máis nubrado ca nunca. Ameaza chuvia. Se chove que chova. Chega o café. Bótolle un chisquiño de azucre. Só un chisquiño. Reméxoo, remóvoo, revólvoo. Para que se mesturen as ansias cos gozos, as pombas cos corvos e o ruído co silencio. No primeiro trago baixa unha ilusión; aquela na que todo se pode. No segundo trago enviei un estilo esperpéntico para que se mesturara cun nobelo de fíos negros. E no terceiro trago baixaron todos os momentos nos que subín ó mesmo outeiro para deixar escapar un berro seco.

Rematado o café contemplo o ambiente, o panorama. Xente que pasa amodiño. Coches que pasan correndo. Ceo que ameaza con deixar caer pingas de auga. Porén, o tempo está quente e Eros Ramazzotti di que non estamos sós. Mente! Eu estou só. A pomba que anda por entre as mesas está soa. Unha moza que pasa vai soa. Un home que entra correndo á cafetaría faino só. A soidade, ás veces, é unha sensación chea de porcalladas que non deixan articular palabra.

Está chegando o momento de que hai que marchar. Porque o tempo, moitas veces, é efémero e corre, e voa, e pasa, e non se detén. Co tempo xunguimos a vida, que tampouco se para. Certo, cando cesa... mal asunto e peor presaxio. Hai que empezar a coller a carteira para pagar o café. A pomba que estaba soa, marchou. Eu, que sigo só, vou marchar. Todo pasa, soamente, ti, recordo, te eternizas.

Café Kibu. A Valenzá. Mércores, 16 de outubro de 2024

PINGAS DE LETRAS

A letra con sangue entra. Tampouco é necesario ser tan drásticos. Ás veces chega coa insistencia, con deixalas caer unha e outra vez. Hai que ser pesados, perseverantes, testáns. E darlle unha e mil veces ó bolígrafo, ou á memoria para que as letras caian ou entren sen esforzo. Por iso estou zumba e dálle ás pingas de letras que esvaran pola barra do bolígrafo, ou dálle que dálle ás pingas das teclas para remarquen ou tinxen o folio en branco.

As pingas de orballo entran con melancolía cando a soidade está preñada de silencio. Entran con algarabía cando os nervios bailan sobre as entrañas da existencia. As pingas de letras caen con gozo no momento en que o soño lle gana a batalla á realidade. Despois busco catro adxectivos ou sinónimos para completar o momento.

As pingas de letras poden contar todo un universo cosido por faldriqueiras no lusco e fusco dos días. Tamén poden coser ou xunguir os ruídos co sosego, os berros co silencio, a cara coa cruz, o ir co volver, a ansia co desexo, os beizos co bico do peito. As pingas de letras son todo un poema na máis extensa novela.

A letra con sangue entra. Chega un simple café para que a imaxinación (outros chámanlle inspiración, musa) borde durante eses poucos minutos e as letras pinguen con parsimonia, con calma, por veces atropeladas, sen xeito nin modo, ó chou, tamén a rachar, pero coa intención de dicir algo, de contar algo; sen mancar, sen que doan. Hai pingas de letras que poden ser coma puñais, como as hai que poden facer que aflore un sorriso, certa felicidade. Nos tempos que corren, a letra con sangue entra xa non procede.

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Martes, 15 de outubro de 2024

Finca Fierro. Barbadás. Mércores, 16 de outubro de 2024

NUNHA HORA

Dixéronme que a espera sería dunha hora. Máis ou menos. Eu axiña pensei que, nunha hora, pódense facer moitas cousas; como botar a vida a perder ou incluso bombardear Israel. Cando pensei nisto último, brilláronme os ollos. Entoo o mea culpa por tal desexo, pero...

Nunha hora son capaz de ir ata alá e volver acá, de soñar un mundo cheo de paxaros brancos ou de afogar a alguén no encoro de Lindoso. Tamén o podo abandonar nas termas de Bande. Nunha hora podo pensar e desexar o que me dea a gana. Mesmo bailar unha capoeira ou unha samba baixo a música da brasileira Paula Fernandes.

Podo cantar un réquiem por quen marchou e coser con fíos de ouro un bolso que esgazou, e a pesar de non ser nin xastre nin zapateiro. Non dar puntada sen fío faino calquera. Eu mesmo. Podo facelo nunha hora ou en menos.

Nese tempo repetitivo -unha hora-, e xa de paseo, escoiteille a unha muller como lle dicía a outra que, ela, na casa, ou fóra con vestido, sempre andaba sen bragas. Non me asustei porque agora xa se fala de todo; sen inhibición, sen medo. Antes, nomear unhas bragas ou un sostén ou só que fose un escote, impoñía un pouco. Agora mudaron os tempos, evolucionamos moito, como o peixe que se cre sardiña ou viceversa.

Nunha hora dáme tempo a subir a un outeiro e berrar ós catro ventos, tamén asubiar desde a copa dun amieiro e zarandear o froito dos castiñeiros... que estamos no tempo. Son capaz de lanzar un suspiro dunha hora e de rebentar o corazón con latexos enormes e eternos, no mesmo tempo.

Rooster Café. Ourense. Luns, 14 de outubro de 2024

AS ÚLTIMAS ESTACIÓNS

A historia sempre se escribirá á maneira de cada quen. Eu tamén a sei contar á miña maneira; aquela subida ó monte Calvario coa cruz de ferro ás costas. E xa escribira a historia de nove estacións. Na décima alguén me quixo pegar cun látego por un simple tropezo; que non fora polo peso da cruz de ferro, senón por unha raíz de piñeiro que sobresaía do chan. Porén, cun simple xesto, perdoeille o acto ó paisano.

Na undécima estación, outro tipiño quixo facer o mesmo que o anterior. A este xa lle dixen que o de poñer a outra meixela era tan só para enganar ós crentes, e que moito coidadiño que si podía realizar unha milagre... negativa. O home quedou branco e marchou co rabo entre as pernas.

A muller que na oitava estación sacara dun bolso de Armani un pano branco para secarme a suor, agora, na duodécima estación, ofrecíame unha ducia de pastillas... “que malo será que algunha non che valga para a dor ou mesmo para o cansazo”. Ti mereces o reino dos ceos, lle soltei ó mesmo tempo que lle ensinaba un leve sorriso. Só leve porque, a verdade, a canseira empezaba a ser dona e señora do meu corpo, incluso do meu espírito. A cruz de ferro pesaba.

Intuíndo que tal canseira podería causarme a inapetencia, a apatía de escribir a historia á miña maneira, remato acelerando a explicación das dúas estacións que me quedan. Na décimo terceira xa arrastraba os pés de tal maneira que, a muller esa, sacou outro arsenal máis de pastillas e na derradeira estación volveu secarme a suor, agora, cun nobelo de costureira. Ó mesmo tempo bisbaba, borboriñaba unha oración. Eu, logo de cravar a cruz no chan na que me querían crucificar, deille sebo ós pés polo monte abaixo. Simplemente... fuxín.

Café Chechu. Ourense. Xoves, 10 de outubro de 2024

HARAKIRI A UN PEIXE

Quixen facerlle o harakiri a un peixe, pero, o maldito, non se deixou pescar. E iso que coñezo ben todos os recunchos, todas as revoltas do río Arnoia ó seu paso por Baños de Molgas, mais non houbo maneira. O maldito peixe non se deixou atrapar. Coa carraxe case me fago o harakiri a min mesmo. Porén, non procedía; amo e respecto demasiado a miña vida como para deixarme ir.

Son o fillo da Pastora, a muller do Felisindo. Chámome Olegario, aínda que todos simplifican o meu nome, pero, iso si, con cento; ou sexa, Olé. Eu, para seguir a broma, cada vez que me chaman desa maneira, fago uns pases de baile en plan flamenco e quedo coma os anxos. A min non me importa que me chamen dunha maneira ou doutra; só contesto cando me dá a gana. Xa me din que son algo raro. Alá eles cos seus pensamentos.

Ós meus pais chámanlles Os Piollos. Imaxino que é porque son pouquiña cousa. Avultan pouco. Falando claro, son ruinciños. Menos mal que eu non saían así. Son máis ben alto e, máis dunha vez, chegaron ruxerruxes ós meus oídos se non sería por culpa doutro pai. A min dáme igual. Se así fora, gozo para miña nai. Sempre fun bastante libertario coas accións e os pensamentos da xente. A min xa me chega con baixar a nado polo río Arnoia, na procura doutro peixe ó que facerlle o harakiri.

Hoxe déuseme por aí; o de perseguir peixes. O harakiri podía facerllo a calquera outro animal (ou persoa; a min mesmo, xa dixen) que me fose máis sinxelo de coller, pero non, ten que ser un peixe. Os malditos son listos de carallo; non me deixan chegar nin a cinco metros deles. Nesas ando e nesas vou seguir. Seguro que algún caerá.

Finca Fierro. Barbadás. Domingo, 13 de outubro de 2024

ARRIMAR O OMBREIRO

Por varias veces xa me dixeron que tiña que arrimar o ombreiro. Fíxenlles caso. Arrimeino á parede dunha casa. Así sigo. Por que teño que axudarlles a algúns? Eses que queren botar man de min dan a entender que eles non poden ou non queren, que son aínda máis nugalláns ca min. Por certo, eu non son nugallán, simplemente non quero axudar.

Cando lles digo que non, que son duro de roer, non tardan en mirarme de mala maneira. Alá eles! Eu só lle axudo ós necesitados, ós desvalidos, e de todos eses que me pediron axuda notábaselles ás leguas que era pola súa propia comodidade.

Arrimar o ombreiro. Que o arrimen eles! Ou tanto lles pesa unha aixada e un sacho?, tanto lles custa cargar cun amieiro e cun carballo?, tanto lles tira a gadaña e o arado? Se eses mesmos son os que cargan o burro e, para máis aquel, sóbense a el, montan enriba da carga, non vaia ser que cansen de andar.

Levo xa varios días apoiado, recostado na parede e, aínda así, non se cansan de pasar unha e outra vez pedindo axuda. Negándolla a todos, das malas miradas, non tardan e pasar ás palabras sucias, groseiras, malsoantes. Eu, nin puto caso. É máis, cando se alporizan moito, amósolles un sorriso dentífrico para que vexan o que me importan as súas ameazas.

Arrimar o ombreiro. Xa, e que eles bailen un tango sobre unha folla de loureiro ou un pasodobre sobre a galla dun castiñeiro. Eu asubío un fado e coa ollada fixa sobre a parede na que estou apoiado. Sei seguro que, co tempo, deixarán de insistir. Empezan a saber que son duro de roer.

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Xoves, 10 de outubro de 2024

BORRASCAS

A semana que nos deixou transcorreu entre borrascas nacionais e internacionais. Entendendo por borrasca a climatolóxica, a deportiva e a bélica. Sobre a climatolóxica pasa o de sempre e, coma sempre, tropezamos unha e outra vez na mesma pedra: que chega un pequeno refacho de vento para que, este, erga tellados coma se foran papel. Onde? Onde vai ser!; nos edificios máis vulnerables. E cales son? Cales van ser!; os que acollen ás persoas máis indefensas, máis desvalidas: os nenos. É dicir, colexios e pavillóns. Non hai unha borrasca na que non pase algo con algunha desas edificacións: tellados que voan, muros que caen, etcétera. E a Xunta segue a permitir que se utilice certo material neses lugares, e que se siga construíndo en sitios que se sabe que, con catro pingas de auga, se asolagarán. Despois é fácil poñer un crespón negro e implantar tres ou catro días de loito oficial. Xa o confesei por varias veces: só que sexan esas dúas instalacións citadas (colexios e pavillóns), deberíanse construír como se foran búnkeres e non como edificios de xoguete, de plastilina. Evitariamos moitas mans á cabeza, moitos crespóns negros.

A borrasca deportiva chegou da man de dous cracks, que case arrasan coa nosa felicidade futbolística e tenística. Andrés Iniesta e Rafael Nadal deixan os seus deportes porque a idade non perdoa. Sei que Nadal quizais sexa o deportista máis grande que deu España, pero sinto debilidade por Iniesta. Fálase moito dos valores do de Manacor (aínda que, eu, teño unha espiña aí cravada de cando, no 2012, a Axencia Tributaria obrigou ás sociedades do tenista a cambiar o domicilio fiscal. O domicilio físico tíñao nas Baleares, pero o das sociedades estaba no País Vasco para beneficiarse dun réxime especial desta comunidade, é dicir, defraude ó canto), pero que se di da personalidade do de Fuentealbilla, que en todo o que lin sobre el non atopei unha voz discordante. Mesmo a súa timidez xa amosa que, este, Iniesta, non é capaz de matar unha mosca.

A borrasca bélica vén unha vez máis dese Netanyahu xenocida que, cada vez, dá un paso máis. Incluso non lle importa xa atacar á propia ONU, como fixo o outro día no Líbano. Aínda que a esta organización case lle está ben, pois... para que vale? Organización das Nacións Unidas. De que? Se tanto esta como toda a comunidade internacional levan xa un ano mirando para outro lado. Non coma Estados Unidos, que estes miran para os dous lados: pídenlle mesura a Netanyahu e, ó mesmo tempo, agasállano con máis armas. A certos personaxes si que os tiña que levar unha boa borrasca.

Finca Fierro. Barbadas. Venres, 11 de outubro de 2024

SINXELAS E SIMPLES, COMPLEXAS E REVIRADAS

Corrín pola costa abaixo e ó chegar ó fondo corrín pola costa arriba. As cousas son así, sinxelas, simples. Todo o que entra, sae. Aquel que vai, vén. Aínda que algún é certo que non volve nunca. Sei dalgúns que marcharon facer as Américas (o meu avó materno, por exemplo) e nunca volveron. Hai circunstancias nas que un opta polo que lle peta. Tamén os hai que non saben volver. E outros din que se non é toxo, é silva; pero tamén pode ser codeso. As cousas seguen a ser así, sinxelas, simples e, ó mesmo tempo, complexas, reviradas, incluso bastas e duras.

Corrín para un lado, corrín para o outro e imaxineime ó momento polo sen cabeza. E como tal esnafrei contra todo o que se me puxo por diante. Mais, non recuando, seguín dálle que tumba ós pros e contras da existencia. Que sempre os hai. Uns máis suaves que outros e, algúns, tan só algúns, imparciais.

Corrín por unha perna núa e descansei nunha coxa celestial. O polo sen cabeza acabou esgotado e o descanso era máis que primordial. Alí, tombado na coxa, souben que a vida ía máis alá dunhas carreiras sen control, ou sen xustificación, ou sen lóxica. O silencio imperou sobre o barullo e tan só un asubío, un pequeno e simple asubío, foi quen de alborotar o momento, ese momento bonito, e eterno, e nostálxico, e celestial.

Porén, como a vida segue, tamén eu tiven que seguir correndo. Quedar quieto non procede. A quietude, a calma atrofia os músculos, mesmo os nervios. Non é nada bo sentirse amorfo, parado, inútil. Mellor correr, aínda que se boten os bofes.

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Martes, 8 de outubro de 2024