Quere abrigar os recordos na
conciencia dun amigo, pero estes, saltan da fantasía á realidade e
da veracidade ós soños.
Sabe
que é bo desafogar,
pero tamén sabe que as penas saben nadar. É moi complicada a
existencia dun verbo que che altera as entrañas. E aínda máis se
queres que ese verbo quede encadrado na fina estampa de toda unha
vida. Hai soidades que asoman cando os días se poñen grises, e hai
tristezas que se deitan nas nubes negras.
Non obstante, confía en
que as letras dunha canción furguen por entre os carreiros deses
pulsos
que van e veñen polo
desatino
dun tempo que se está a vivir. Pensa
que sobre unhas palabras escritas se le o sabor dunha felicidade
eterna, cando ó mellor, entre parágrafo e parágrafo está acochada
a realidade dunha existencia infinita. Non é ouro todo o que se
amosa nas páxinas dun conto. Emporiso, confía unha e outra vez no
latexo que sae do seu peito. E
quere camiñar ás cegas, ás apalpadelas. Nunca foi unha boa
solución. Porque hai cegueiras que te poden levar polo camiño
equivocado e esnafrarte contra a realidade, contra a certeza dun
infortunio, dunha calamidade. Deixa caer un salouco e bótase nos
brazos do consello, do
xuízo
dun amigo. O
amigo tamén carrexa a súa pena en silencio.
Finca
Fierro. Venres, 19 de outubro de 2018
No hay comentarios:
Publicar un comentario