A Quinta Estación di que o mundo se equivoca e eu case lle dou a razón. Eu, na quinta estación, sigo coa cruz de ferro ás costas e, iso si, facendo camiño. Cara ó Monte Calvario, claro. Nesta quinta estación alguén me cargou as súas penas. Acepteillas, pero tamén lle dixen que me chegaba coas miñas. Porén, seguín coma heroe que se dirixe ó matadoiro e aguantando con todo.
Como a xente non é parva e como vían que non me rebelaba, optaron na sexta estación colgar da miña coroa de espiñas todos os males que tiñan, desde unha mísera pobreza ata unha eterna tristeza, desde unha xenreira ó veciño ata unha ferida de sangue. Segundo as colgaban eu abstraíame co muro de Pink Floyd.
Na sétima estación, un samaritano quíxome axudar. Asineille un sorriso deses pobres (o meu esgotamento xa empezaba a ser abondo ostentoso), pero negueille o ofrecemento porque lle dixen que ata o infinito e máis alá. Coa cruz de ferro ás costas, se entende.
A miña sorpresa foi maiúscula cando unha muller, na oitava estación, sacou do seu bolso de Armani un pano branco das mans e me secou a suor da fronte. Aquí, o sorriso simulou unha ascensión ós ceos. A realidade amosábame que estaba cargando cun calvario e ascendendo ó Monte Calvario, valla a redundancia. Non obstante, sentinme feliz, moi feliz polo xesto da muller. Ata agora todo foran cargas sobre a miña cruz de ferro.
Non quería, pero non me quedou outra que facer un pequeno descanso na novena estación. A cruz pesaba, as penas pesaban, as culpas pesaban, as solicitudes pesaban (ningunha delas era optimista, bondadosa), os choros pesaban, os berros pesaban; só o xesto da muller con bolso de Armani me mantiña en calma.
Cafetaría Alumbre. A Valenzá. Venres, 27 de setembro de 2024
No hay comentarios:
Publicar un comentario