Subín ó ceo. Baixei ó inferno. Na subida botei a lingua fóra. Na baixada, metina dentro. O caso é non quedar quieto. Subín amodo porque todas as costas custan e baixei correndo porque, para abaixo, todos os santos axudan. Iso din. Como se di que, ás veces, é peor a baixada que a subida.
Subín ó ceo. Baixei ó inferno. Todo vai e vén. Todo entra e sae. Todo sobe e baixa. Todo son pingas de orballo... cando orballa. Se non orballa, haberá que pasear pola praia. Para sentir nos pés a auga.
Subín ó ceo. Baixei ó inferno. No ceo estaban todos os anxos coas ás abertas e atentos ás aburridas parolas de san Pedro. No inferno... no inferno tan só estaba o demo. Ese demo temido por veces e tentador outras. Hai que recoñecer que ten o seu aquel, o condenado. Tamén todo o que é prohibido é máis que tentador.
Subín ó ceo. Baixei ó inferno. A subida era como a memoria preñada de nostalxia, como a inocencia bailando un tango agarrado á infancia. A baixada era como ese berro seco esgazando o silencio, como ese verso que se solta, que cae do poema.
Subín ó ceo. Baixei ó inferno. A lingua prefiro que siga dentro. Se a boto fóra, igual se desboca e córtanma. Dentro atopa a suficiente calor e a precisa humidade para manterse contenta. Subir e baixar, baixar e subir. Co ben que se está tombado nun sofá. Coa lingua dentro, aínda que, de cando en vez, se bote fóra para coller folgos.
Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Venres, 4 de abril de 2025
No hay comentarios:
Publicar un comentario