DETRÁS DO MITO

“Ata que chegou a súa hora” ten varios alicientes a cal máis mellor. Ten a Sergio Leone como director. Ten a Charles Bronson, polo que sempre sentín debilidade. Ten á harmónica que fai soar Charles Bronson baixo a batuta do mestre Ennio Morricone. Ten a Henry Fonda... facendo de malo! E ten a imaxe que colapsa a visión dos homes cando aparece en pantalla: a fermosura de Claudia Cardinale. Cando asoma a CC é coma se se parara o mundo.

A icona do cine italiano acaba de deixarnos á idade de 87 anos. Todo un mito mundial. Como estes días todos os medios se entregaron máis á súa vida profesional, eu vou a adicarme máis ó libro bibliográfico que escribiu en 2005, polo que desfilan nomes moi ilustres. Por exemplo, evoca o seu vínculo con Luchino Visconti, que a dirixiu en “O Gatopardo” e a converteu en emblema dunha Sicilia mítica e aristocrática. Con el, a relación transcende o laboral: describe unha mestura de disciplina, confianza e afecto que a marcou profundamente. Algo similar lle pasou con Federico Fellini, para quen foi a muller soñada en “8½”. No libro, a actriz lembra a Fellini coma un mago capaz de transformar o cotián en onírico, e esa complexidade artística converteuse nun dos capítulos máis intensos da súa carreira.

O seu salto internacional tamén estivo marcado por relacións significativas. En Hollywood compartiu escena con Burt Lancaster, Henry Fonda ou David Niven. Porén, lonxe de sentirse abraiada, fascinada, Claudia Cardinale revela nas súas memorias como debeu resistir o exotismo co que a industria norteamericana pretendía envolvela. Non aceptou converterse en caricatura: reivindicou sempre a súa autonomía e o seu dereito a elixir papeis que foran máis alá da simple beleza mediterránea. Porque era guapa a rabiar.

O libro non esquiva as comparacións con outras actrices da súa xeración. Sophia Loren, Gina Lollobrigida ou Monica Vitti aparecen nun relato onde a rivalidade e solidariedade se entrelazan. Cardinale suxire que as tensións eran máis fabricadas pola prensa que reais: na intimidade había respecto mutuo e a certeza de compartir unha loita común nun mundo dominado por homes. Esa lectura cobra hoxe un sentido feminista que a sitúa como pioneira na defensa da súa propia voz.

No persoal, o libro aborda con delicadeza as súas relacións sentimentais. Fala de amores ocultos, da súa parella e colaborador Pasquale Squitieri, e do modo en que o afecto se cruzaba inevitablemente coa labor creativa. A maternidade, levada en silencio e logo reivindicada publicamente, xorde como un dos eixes máis emotivos.

Máis alá dos nomes e as películas, a autobiografía revela un retrato de muller consciente do seu tempo. CC aparece como alguén que negociou con astucia a súa independencia nun medio que a miúdo reducía ás actrices a obxectos de desexo. Soubo cultivar relacións profesionais sólidas sen perder a súa capacidade crítica, e estableceu lazos persoais que nutriron a súa arte sen anular a súa liberdade.

Hoxe, vista desde a distancia, Claudia Cardinale segue vixente como icona cinematográfica e cultural. As súas memorias permiten ler a súa vida non só como unha sucesión de glorias artísticas, senón como a historia dunha muller que soubo combinar paixón, talento e dignidade. O libro non é a simple evocación dos grandes nomes do cine europeo, senón a afirmación de que, detrás do mito, houbo sempre unha persoa que elixiu escribir o seu propio destino. Ata que chegou a súa hora. Que a terra lle sexa leve.

Finca Fierro. Barbadás. Mércores, 24 de setembro de 2025