O ceo está azul. O sol quenta. Alguén berra. E detrás do berro instalouse de novo o silencio. Un videoclip na televisión. “Si Muore d´Amore”, de Morricone, polos meus auriculares. Entendo que é algo de morrer de amor. Agora ninguén morre de amor ou por amor. Antes, tampouco. O de Romeo e Xulieta simplemente foi unha arroutada do Shakespeare ese. Seica se le Xespir.
O silencio deixou de ser silencio porque o barullo empeza a apoderarse da terraza na que me atopo. Falamos moi alto. Somos moi propensos a berrar. Unha noite en Iugoslavia, un neno, ó vernos, soltounos que eramos españois. Como o sabes?, lle preguntou alguén do grupo. Porque falades moi alto. Con iso está dito todo. Tamén confeso que, eu mesmo, son propenso a berrar. Só berrades, soltan os fillos. Porén, non berro como berraba no monte. Alí, en vez de berrar, ergotiaba. Por veces ata semellaba que estouraba o mundo. E como algo me cabrease (algunha vaca ou o burro), caían todos os santos do ceo nun simple amén.
Outro videoclip na televisión. Nos auriculares segue Ennio Morricone. Normal; non sei se non terei toda a música que compuxo, que non é pouca. Hai autores de bandas sonoras que merecen sentar no Olimpo á beira dos deuses. Morricone case no máis alto. Ou sen case.
Cada vez máis ruído. Menos mal que estou a punto de rematar e marcho. O ruído é molesto. Sempre foi molesto. Outra cousa son os berros. Só os secos, por separado. Unha multitude lanzando berros xa é demasiado ruído. Mesmo moitos ouleos xuntos son molestos. A min gústame oulear só. Oulear só é bonito.
Café Brétema. A Valenzá. Mércores, 17 de setembro de 2025
No hay comentarios:
Publicar un comentario