Decapitei o soño. Así, de golpe, nunha arroutada. E iso que era bonito. Pero precisamente por iso, porque era bonito, paseino pola guillotina do fouciño. Os soños non deberían ser tan bonitos. Hai que meterlles algo de metralla, de morbo, de carraxe. Como a vida mesma, que a facemos bonita e tamén ten o seu aquel malvado, angustioso e doloroso.
Estaba estomballado na cama, cos ollos pechados pero esperto (que sempre defendín que é cando mellor se soña) e como estaba a gozar demasiado, nun amén, collín o fouciño e case tornei, case troquei todo en pesadelo. Digo case porque axiña desconectei e deixei a mente en branco.
Minto. En branco nunca está. Xa estaba a buscar unha nova esperanza. Aquela na que poida soñar con aixadas en vez de bombas (aínda que aquelas tamén matan), con cólera en vez de tanta submisión, de tanta bondade; con traballos en vez de tanta vagancia. A esperanza ten que ser coma o soño: bonita pero con certa retranca e con algo de maldade. Para que poida ter o ser esforzo, a súa loita. Como a vida mesma, que semella sinxela e tamén ten os seus esperpentos.
Pois menos mal que me queda a esperanza. Sen ela non sabería que facer. Son home de acción, aínda que por veces me quede pasmado ante algún balcón, por exemplo. Son o rápido de Bouzas que conxuga o verbo correr co adverbio amodiño. Son a muiñeira que baila sobre as cores do arco da vella. Son esa esperanza que se viste de verde, ou de azul, ou de vermello, mesturada, iso si, cun pouco de negro para que non todo sexa tan bonito.
Decapitei o soño e, por un instante, todo quedou en silencio.
Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Martes, 28 de xaneiro de 2025
No hay comentarios:
Publicar un comentario