Verso negro nun poema branco ou poema branco cheo de versos negros. Que máis dá, o caso é que rimen coa eternidade. Son as tres menos vinte da tarde onde o poeta recita as cores do arco da vella, que van moito máis alá, por suposto, da negrura da noite ou da brancura, do resplandor do día. O poeta mira para a mesa e contempla o que hai nela: palabras de orballo metidas en dous dicionarios, palabras do pasado en folios que, no seu momento, foron brancos... e inmaculados.
Estrofa amarela que colga dunha toxeira ou flores de toxo que axudan a rimar unha esperanza para completar toda a realidade do poema. Entre flor e flor, un verso. Entre verso e verso, un bico, unha ilusión, un desexo. Ó poema aínda lle queda para estar enteiro. O poeta intenta coser o xogo co momento, a dirección co vento e o ruído co silencio. Ó mellor, en todos os casos, chega cun simple berro. Ou cun sinxelo verso.
Poema verde de esperanza ou virtude teologal e sentimento dunhas estrofas que bambean, que se balancean entre puntos e comas, sinais e parénteses, interrogantes ou exclamacións, desde o principio deica á fin. E detrás dun poema asoma outro, e detrás deste un terceiro ata completar todo o poemario, toda a composición.
O poeta deixa de recitar, de declamar os versos. Pecha os recordos e, ás tres menos cinco da tarde, pérdese polas toxeiras con dirección ó arco da vella, sempre con esa dirección, buscando as cores dunha realidade virtual, histórica, verdadeira. Buscando o poema emocional.
Finca Fierro. Barbadás. Domingo, 3 de novembro de 2024
No hay comentarios:
Publicar un comentario