Un tipiño cun vestir bastante estrafalario díxome que lera o código de barras. Así, tal cal. Ó momento lanceille unha mirada medio torcida. Eu non vía ningunha letra por ningún lado; tan só raias e máis raias, unha maldita simboloxía que non entendía. Empecei a pensar se non me estaría tomando o pelo, comendo a boroa, como a vez que me dixeran, hai tempo xa, que lera entre liñas; que tampouco conseguira ver nin ler ningunha palabra polo espazo en branco.
Son o Narciso, o que ten a casa de pedra no Outeiro do Corno, alá por Baños de Molgas. Xa sei que non era necesario dicir que era de pedra porque é a única que hai no lugar, o que pasa é que queda bonito e máis fachendoso insinuar que teño unha boa casa. A pedra, onde o formigón, nin punto de comparación.
Vivo só, desde hai xa moitos anos. Son fillo vinculeiro e os meus pais, por desgraza, acougan xa no cemiterio parroquial. Tampouco casei nin teño fillos. O que tiven e teño, iso si, son dous pares de vacas, suficientes para darme tanto traballo que vivín e vivo toda a miña vida arrastro delas. Porén, neste momento, só penso en que mañá teño que rozar unha carrada de toxos para facerlle a cama as vacas que, as pobres, están sobre un lamazal.
Iso é mañá. Hoxe, agora mesmo, estudo a posibilidade de darlle unhas labazadas ó tipiño que insiste e teima en que lea o código de barras. Estou cansado de buscar esas letras que non existen, pero tamén me dá vergonza preguntarlle como se le iso; non vai ser o demo de que sexa moi sinxelo e quede de paspán ou de parvo enteiro ante o individuo que me encirra na tal lectura.
Rooster Café. Ourense. Luns, 4 de novembro de 2024
No hay comentarios:
Publicar un comentario