Espero. Espero que un paso leve a outro e que un detrás do outro cheguen á meta, ó final. Espero que o asubío rache o silencio e que o ruído asuma, por fin, que houbo poucas noces. Espero que as penas afoguen e os gozos, os praceres saiban nadar. Espero que un autorretrato mostre certas pingas de ansiedade. Espero berros desde o primeiro verso: por esas bombas que estralan e... matan, por eses mísiles que se lanzan e... matan, por esas balas que se disparan e... matan.
Espero que as pingas de orballo mollen as ansias, os devezos que me dominan, que o recanto dunha cama sexa coma unha ascensión ó ceo e que as gallas dos carballos solten belotas de esperanza. Espero rir para non chorar, bailar para non atrofiar, suar para vencer o medo, correr para non quedar quieto e seguir compoñendo máis versos.
Espero que os soños imposibles ou ficticios tornen a reais ou verdadeiros, que a luz da melancolía alume, ilumine a penumbra da nostalxia e que a circunferencia rache o triángulo da inercia para poder rodar e rodar. Rodar sobre un corpo nu, sobre unha nube branca, sobre unha novela barata e sobre unhas lorzas inmaculadas e desexadas. Espero o día, espero a noite, espero o tempo que vén e espero o momento no que todo chegue.
Espero. Espero un partido de fútbol que non se xoga, un café que non chega, un gol que non se marca e unha ollada que se apaga. Espero que todo empece para que algo acabe e que, o que remata, co tempo, volva empezar.
Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Xoves, 31 de outubro de 2024
No hay comentarios:
Publicar un comentario