Tempo de lóstregos nos cuartos minguantes do inverno. Refulxencia na xeada que asenta na flor do toxo e o latexo do pardal vai e vén polos recunchos dunha memoria cativa, presa de si mesma. Queda entón o silencio facendo malabarismos por entre as matogueiras da rebuldaina. Aí, o tempo pasa sen facer ruído.
Lóxica pura nun pensamento de desexo que chegará (ou non), que se diluirá (ou non), que se escribirá (ou non), que se cantará (ou non), pero que sempre rimará nos versos do poema. Pura lóxica no raciocinio, no intelecto dun acordo que se cumprirá (ou non), que se recordará (ou non), que se amortizará (ou non), que se reservará (ou non), pero que sempre aumentará o poemario no transcorrer do tempo.
Queda o berro aprisionado polo fío do nobelo, como sedeño que abranga a carrada de toxos para que nada se perda, para que nada se escangalle. E tan só, ó chegar ó seu destino, cando se libere a carga, o berro sairá e verterá gozo, pracer en tal intensidade que non lle quedará outra que matar ó silencio. Berrarán as entrañas, berrarán os medos, berrarán as angustias, berrarán os devezos. E todos os berros formarán un novo nobelo de deleite, de minutos que pasarán correndo e de momentos que se farán eternos.
Tempo de lóstregos nos cuartos crecentes do inverno. Pingas de orballo sobre as ás das rulas, das pombas que, amodiño, gotean coma latexos que van e veñen polos recantos dunha existencia tenra, agarimosa, nostálxica e chea de señardade. Tempo de lóstregos na penumbra do silencio.
Finca Fierro. Barbadás. Luns, 11 de novembro de 2024
No hay comentarios:
Publicar un comentario