Cerro o ollo dereito e vexo media vida bailando a través do tempo. A outra andará perdida polo monte Medo. Cando algo vai e vén sempre intento chiscar un ollo. Incluso cerrando os dous, case sempre vexo a vida color de rosa, como dicía a canción. Despois xa veremos se a vivo ben ou non.
Quedo á espera de acontecementos e nada sucede. Porque desexo que nada suceda. Ás veces é mellor non saber ou non coñecer. Agora, cada quen, que lle busque as galimatías ó conto. Claro que, primeiro, hai que contar o tal conto. Ó mellor, este, está collendo po nun garaxe ou se atopa acochado detrás dun carballo, dun carballo vello, recio, nobre.
Abro os ollos e a ilusión rematou. Foi curta pero suficiente para saber que a vida segue cara á adiante e que xa non hai volta de folla. Normal, o tempo nunca retrocede. Menos mal que se almacena na memoria e, aí si, de cando en vez, botamos man del. Rectifico: sempre botamos man del; principalmente da infancia que foi. A etapa, creo, máis inocente.
Deixo que os ollos descansen un pouco para, co paso do tempo, volver chiscalos ou, simplemente, cerralos. É complicado mantelos sempre abertos. Todo cansa, todo esgota, mesmo unha sombra na distancia. Ó mellor xa é unha alucinación. Así é que, no seu descanso leo un pouco para que sigan o ritmo habitual de ver sen practicamente notar esa inercia de que os temos abertos pero repousando. Ata a vida necesita acougo de cando en cando.
Chisco o ollo dereito, chisco o ollo esquerdo e vexo a vida enteira bailando polo monte Medo; de cando tres vacas levaban tras de si a un neno. Pecho os ollos e... soño esperto.
Finca Fierro. Barbadás. Venres, 8 de novembro de 2024
No hay comentarios:
Publicar un comentario