PAUPÉRRIMA COLLEITA

Saquei á cadeliña, á Chispa de paseo. Nos primeiros 50 metros leveina da correa, por se había gatos polos arredores e corría detrás deles. Despois, ó chegar a unha carrilleira, xa a soltei. Ela xa estaba esperando para que a soltase. Sabe perfectamente que a soltamos a esas alturas. A Chispa é lista, moi lista.

Eu, na man dereita, levaba unha cesta. Dentro da cesta ía unha navalla para coller setas. Aí tamén metín a correa da cadela, porque no peto do pantalón non me collía. Ós poucos metros, zas, na propia carrilleira, a primeira seta; ademais, a que realmente desexaba coller: un níscaro. A aventura empezaba ben.

A cadela, ás veces, corría, ás veces, choutaba e, ás veces, pegadiña ós meus pés. O segundo níscaro tardou en aparecer. Fíxoo nun lameiro polo que só paso na época das setas. A cadela a envorcallarse sobre a herba mollada. Ós cachos aínda asomaba a néboa que, máis cedo, debeu ser moi intensa, precisamente por iso, polo orballo existente. Ela gozaba mollándose e eu seguía coa ollada mirando e investigando o terreo.

O terceiro níscaro aínda tardou máis en aparecer. Noutro lameiro polo que si paso moitas veces, aínda que non sexa período de cogomelos. A este pegueille un bo repaso porque case nunca me decepcionou. Pero hoxe non houbo maneira; tan só conseguín ese, aínda por encima, o máis pequeno. O pesimismo notábaseme no rostro. Empezaba a intuír que marcharía para a casa con tan só tres níscaros contados. E con tan só tres cheguei. Paupérrima colleita.

Finca Fierro. Barbadás. Sábado, 2 de novembro de 2024