Hai dous días déuseme por pregoar que, á miña idade, sairía a xogar un partido de fútbol no campo da Chaira, en Baños de Molgas. Chegado o momento, e xusto cando ía saltar ó campo, rompín unha perna. Uns axiña dixeron que iso era ter mala pata, outros que non sei que dos astros e outros que era normal, que á miña idade non estaba nin tan sequera para poñer o pantalón curto.
Eu, claro, botei fóra eses pensamentos das casualidades, das coincidencias, do azar e o único que se me veu á cabeza era que estaba de ser. Foi, vaia se foi. Xa o teño dito moitas veces: as cousas son como son. Nin astros, nin milagre, nin sorte, nin farrapos de gaitas. Tamén é verdade que amola e que botamos pestes contra todas esas crenzas ou casualidades que din os demais. As cousas son como son, pero maldita sorte, por que non fixen desta maneira ou daquela, por que non saltei antes ó campo, por que non esperei un pouco máis para saltar, por que me metín en danzas, a fogueteiro, en camisa de once varas.
As cousas son como son e os astros aliñáronse de mala maneira, a mala pata estaba de ser mala, a normalidade resultou que, efectivamente, era anormal, o milagre non quixo respaldar a Xesucristo e a sorte aínda estaría durmida, xa que o partido celebrábase logo dunha boa sesta.
Astros. Calquera corpo celeste, coma o sol, as estrelas, os planetas ou os cometas. Que alguén me explique que pinta todo iso na rotura da miña perna ou na planificación con suficiente antelación dunha acción que, pobre, mandou ó traste as miñas ilusións. Será certo iso de que non estarían ben aliñados?
Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Martes, 5 de novembro de 2024
No hay comentarios:
Publicar un comentario