Deixo o bolígrafo negro que escribe azul sobre a mesa e bótolle unha ollada ó descrito. Esgazo o papel. Miro para un lado. Miro para o outro. Non sei que fixen; é raro que rompa papeis escritos, aínda que estean mal desenvolvidos. Lembro a eses das películas que, ó iniciar unha novela, un poema, calquera escrito engurran ou rachan axiña o folio. O meu pensamento corre desbocado ó desperdicio do papel. Non entendo a eses que enchen papeleiras con folios inservibles. Será porque eu son dos que digo que a primeira idea é a que conta. E escríboa. Hoxe déuseme por resgar o papel. E non porque me desagradase moito o que escribira (a verdade, case nin me decatei do que puxera), senón porque quixen imitar un pouco a esas escenas para saber que se sentía. Só foi un papel.
Porque xa volvín coller o bolígrafo negro que escribe azul e inicie outro novo relato para filosofar un pouco sobre o proceder de, por exemplo, a flor do toxo: por que sae?, por que é amarela?, por que é tan bonita? No seguinte parágrafo quixen describir os pasos a dar e o que se sente ó lanzar un berro (ou un ouleo); desde o momento en que subo ó alto do outeiro, incho o peito, ergo a cabeza cara ó ceo e, sen esforzo ningún, deixo escapar ese berro seco, ese ouleo que abrangue todo o monte, toda a contorna.
Volvín deixar o bolígrafo negro que escribe azul sobre a mesa para coller folgos. O berro deixárame algo esgotado. Agora case prefiro gorecerme dentro dun baño, mirar ó espello e ver o reflexo do que realmente desexo: verme a min mesmo e pensar que a culpa non é do papel nin do bolígrafo negro que escribe azul; a culpa é dos pensamentos que hai na cabeza.
Finca Fierro. Barbadás. Martes, 11 de marzo de 2025
No hay comentarios:
Publicar un comentario