Un sol de primavera quere asomar tras a única nube branca que hai no ceo. Estamos rematando o outono. Ás veces confundo os termos, as causas, os motivos, as ocasións, os momentos e mesmo as ideas. Xa non é a primeira vez que digo branco cando é negro, nin que me quedo en silencio cando, a ocasión, é óptima para lanzar un berro. Ou pésima. Os berros tamén teñen dous significados, dous sentidos: poden lanzarse cando un está moi contento como cando un está cheo de carraxe.
.jpg)
As cousas, moitas veces, non son como queremos que sexan, nin tan sequera como queremos supoñelas. Algunhas veces quero ser refacho de vento e son pinga de orballo, quero ser un asubío bailando sobre a galla dun castiñeiro e son un suspiro que pousa, moi suavemente, sobre a folla dun loureiro, quero ser un xesto que emociona e son un latexo que me manca no peito, quero ser unha tatuaxe nunha nádega e son o xabaril que furga polas conversas que van e vén por unha novela calquera.
O sol que quixo asomar xa non despunta, porque máis dunha nube negra se apoderou do ceo outonal. A primavera deixou de ser, como o gozo que xa foi. Porén, non deixo que o ambiente me funda nunha señardade que semella que non ten fin. Que cada nube negra a vexa branca, que, agora mesmo, prefiro os berros ó silencio, e que, aqueles, sexan longos aínda que saian secos. Hai berros que mancan e hai silencios que doen. Hai penumbra na claridade e hai luz na noite pecha. Hai minutos, hai tempos, hai miradas, hai concordia, hai saúdos, hai bicos, hai abrazos, hai carreiras, hai canellas, hai intensidade, hai agarimo. Hai unha confusión de termos.
Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Domingo, 1 de decembro de 2024
No hay comentarios:
Publicar un comentario