MEDIO VERSO

 

El entrou con forza no verso. Ela sentou a ler o poema. El non foi máis alá das catro primeiras palabras porque non conseguía atopar aquela que rimaba. Ela quedou coa mirada perdida, en silencio, e esperando outro verso.

Outro verso que non asomaba porque, algo, obturaba a súa inspiración; a del. Algo así coma un berro seco que queda atrancado na gorxa. Ela moveu os pés ó ritmo dun retrouso roto; dese retrouso no que tiña que ir o verso que non se rematou de escribir. El tomou un café para saber se, con este, a musa poética xurdía. Non sabía aínda que a súa auténtica musa estaba esperando polos seus versos.

El quixo entrar aínda con máis forza no segundo verso, sen decatarse moi ben que deixara o primeiro incompleto. Ela pasou as páxinas buscando un poema enteiro. Só atopaba páxinas en branco que, intuía, xa nunca se encherían. Ela xemeu, laiou para romper un pouco o silencio. El, finalmente, berrou porque a ansiedade negáballe todo o poemario,

A tarde esperou a unha branca xeada e el marchou coa cabeza gacha. Ela ergueu e deixou o libro aberto. Ese no que nin había medio verso e con todas as demais páxinas cheas de baleiro. El meteuse por unha canella e seguiu berrando. Ela oíu o berro, pero non quixo rachar o seu propio silencio. El recitou en voz alta aquel medio verso; unha e outra vez, unha e un cento de veces por ver, se coa inercia, lle saía enteiro.

O lusco fusco asomou polo carreiro e ela deixouse ver. El soubo ó instante que remataría o verso, o poema e o libro. Ela notoullo no brillo da mirada. Sentaron os dous sobre unha parede de pedra. El escribía e ela lía ata que se extinguiu a luz do día.

Cafetaría Alumbre. A Valenzá. Venres, 27 de decembro de 2024