Son o lobo que oulea nas noites de lúa chea. En cuarto minguante deixo escapar un xemido, un salouco de gozo, e tiro para adiante. Tiro pola lomba abaixo arrastrándome por entre os toxos do tempo que foi. Do tempo que será dependerá do ouleo, ou da lúa en cuarto crecente. Na fase nova recuperarei os folgos para, logo despois, seguir tirando, seguir gozando.
Son o lobo que oulea entre os outeiros do peito e o que corre tras as ovellas que andan pola barriga esquerda do monte Medo. Cando a barriga se cobre cun manto de primavera, non queda outra que babexar en silencio e desexar que o tempo pase e todo cambie. Son o lobo que, ás veces, está a velas vir e, outras, non solto a presa.
Sigo a ser o lobo que oulea sobre o silencio, sobre o instante eterno, sobre o infinitivo dun verbo e sobre a inmensidade do universo. En cada ouleo vai un soño, unha realidade, unha quimera, un toxo con flores amarelas, unha esperanza, un ruxerruxe de camadas entre as xestas da ansiedade. Como lobo que son ansío, devezo pola presa e non deixo de correr detrás dela.
Ouleo entre as catro paredes dunha habitación e tombado a todo ó longo dun sofá que me acolle entre os seus brazos. Ouleo sentado e ouleo choutando. Ouleo lembrando o pasado e soñando co futuro. No presente paso a lingua polos labios, que teñen sabor a deleite.
Son o lobo que oulea a calquera hora do día, nos insomnios da noite e mesmo nesa habitación na que cantan os soños “Love Me Tender” de Elvis Presley. Coa canción deixo que, pouco a pouco, o ouveo se envolva no nobelo da esperanza.
Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Luns, 2 de decembro de 2024
Finca Fierro. Barbadás. Luns, 2 de decembro de 2024
No hay comentarios:
Publicar un comentario