Asistín á procesión dos caladiños, pero fíxeno berrando. Berro moito. Sempre me gustou berrar. Xa no monte coas vacas berraba moito. Berráballe a elas, berráballe ó burro e berráballe ó Uriarte, o can. Berráballe ós toxos e ás avespas, ós valados e ás xestas, á lúa e ás estrelas. E berraba cantando as cancións de Camilo Sesto cando entraba coas vacas na vila de Baños de Molgas en plena noite pecha. Eu ben sabía que berraba para espantar o medo.
Como na procesión dos caladiños non procedía berrar por certas cousas, berrei polos desamparados, polas almas en pena (que hai unhas cantas), polos que sofren e polos que se queixan (que hai outros tantos). Berrei polas guerras e polas catástrofes e polas esperas e polas queimas. Porén, por quen máis berrei foi polos vivos. Hai vivos que necesitan catro berros, como tamén os hai ós que temos que empurrar a base de alaridos. Hai algúns que nin meténdolles un toxo por onde as costas perden o seu honesto nome son quen de moverse, de actuar.
Berrei pola sombra que asomou por detrás de Sudalomba e pola rula que asentou na galla dun castiñeiro. Berrei polas tardes de silencio e polos reflexos dos espellos. Berrei de anhelo ante unha habitación en penumbra e bailando un twist sobre a cova do lobo nunha tarde de novembro. Berrei na procesión dos caladiños... en silencio.
Porque se pode berrar en silencio. E de noite, e de día, e a calquera hora. Pódese berrar mentres a señardade se bifurca entre a esperanza e a realidade, entre o soño e o pesadelo, entre as ansias e os desesperos.
Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Xoves, 12 de decembro de 2024
No hay comentarios:
Publicar un comentario