Quero que chova pero estamos moi cerquiña dos 40 graos. Quero pasear polo planeta Marte pero fáltame a nave espacial (o traxe de astronauta xa hai moito que o teño). Quero correr detrás dun coche vermello pero a súa velocidade é excesiva. Quedo coas ganas de alcanzalo. O que significa que a miña recompensa foi ó carallo. Non obstante, sempre confío en aparcar á súa beira. Quero tomar o café que me acaban de poñer, e vouno facer. Pequena pausa para baleirar a cunca en tres ou catro tragos.
Foron tres. Tres tragos. Suficientes para sentirme na gloria. Quero alcanzar o ceo! Quero pero non podo. Tamén é verdade que non me esforzo moito. Sei que todo esforzo ten a súa recompensa. E eu, se quero, esfórzome máis alá do debido. Porque cando realmente quero, si podo. Case nada me é imposible. Nin o ir a Marte, se quixera. Chegaría con subir á capa de Supermán ou ó Nostromo de Sigourney Weaver.
Quero deixar caer aquí, neste escrito, que a imposibilidade é a renuncia dos ineptos, dos pobres de espírito. O meu espírito é libre e coa forza suficiente de facer realidade os soños. Quero dicir que se non fora polos case 40 graos, máis seguro que caesen pingas de orballo sobre o coche vermello aparcado nun dos recantos dos meus anhelos. Agora tan só me queda quedar en silencio para que as ilusións aterren diante dun espello e que limpen o bafo que deixa a temperatura da auga case fervendo. Espírito libre nesta tarde na que un simple latexo é todo un verso.
Café Kibu. A Valenzá. Martes, 24 de agosto de 2021
No hay comentarios:
Publicar un comentario