Canto sufrín mirando para arriba! Porque non vin nada. Nin unha nube, nin un paxaro, nin un avión, nin o ronsel dalgunha aeronave, nin unha estrela (perdón, é de día e vai un sol de carallo) e nin tan sequera o sol, que está ás miñas costas. Ante tanta soidade creo que aí ten que ser bonito o silencio. Como non quero sufrir tanto, vou deixar de mirar para arriba. Tampouco quero mirar para abaixo. Porque non me gusta ver os pés. Por iso é que xa estou pensando en mirar para un lado ou para o outro. Case mellor para os dous.
Empezo polo esquerdo e, de golpe, atópome coa esquina dun tellado. Un tellado con tellas do país e de onde semella que parte un cable de luz. Semella, porque o cable ben se ve que vén doutro lado, por detrás do tellado; ó mellor do infinito e máis alá. Moi cerquiña da esquina do tellado tamén consigo ver o recanto dunha ventá. E por ese lado esquerdo xa non vexo nada máis. Aí, ó mellor, o silencio xa non é tal, porque se me dá por imaxinar que entre o canlón e as tellas aniñan pardais que meten ruído ó piar.
É no lado dereito onde quedo coa boca aberta ó contemplar a unha muller tomando o sol como se estivera na praia. Pero eu non estou á beira de ningún mar. Estou en plena natureza do interior. Para que a muller non me vexa coa boca aberta disimulo mirando para o ceo, onde sigo sen ver nada. Nun lóstrego, ou sexa, nunha rápida mirada de esguello vexo que a muller leva gafas de sol e que deixa ver un inmenso sorriso branco e inmaculado. Agora foi o meu pensamento o que fixo ruído.
Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Venres, 20 de agosto de 2021
No hay comentarios:
Publicar un comentario