A BASE DE BERROS

Berros. Berros na tarde. Berros a esgalla. Berros cheos de carraxe. Berros nos que se tropezan, se atrapallan as palabras. Berros coa ollada perdida no infinito e máis alá. Berros desde o corredor. Berros desde cerca e na distancia. Berros nun espazo cerrado. Berros en compañía. Berros desde o máis profundo do silencio. Berros que rachan tal silencio. Berros cun sorriso crítico. Berros con miradas de xenreira. Berros que, co paso do tempo, causarán bágoas. E tristura. E pena. E dor. E pesadume. E aflición. Berros con insultos. Berros que mancan. Que mancan.

Por unha carallada de nada. Polo valor dunha palla. Por un si que non. Por un non que si. Por un deixa. Por un quita. Por un xa está. Por un espera. Por outro quita. Por uns nervios que asoman. Por unha alteración que suma. Por unha paciencia que se esgota. Por un ruído de fondo que, lóxico, rebenta, estoura. En berros. A base de berros.

Berros que van e vén. Berros que quedan colgados na memoria e que revolven o sentido, a conciencia. Berros con palabras embarulladas, incorrixibles. Berros que, co furor, sae o cuspe da impotencia. Berros que feren, que laceran, que penetran, que chegan ó corazón do agarimo, do amor, do afecto. Por isto, precisamente, chegará o momento no que tales berros produzan morriña, soidade, nostalxia de amor.

Berros que foron, que mancaron, que doeron. Agora, o tempo todo o cura e tan só queda ese ruxerruxe, ese formigo na conciencia. Agora, pouco a pouco, asoman os remordementos por uns berros que case non viñan a conto, ó caso. Berros xa apagados polo amor dunha convivencia eterna.

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Sábado, 31 de maio de 2025

Finca Fierro. Barbadás. Domingo, 1 de xuño de 2025