Uns din que se asan os paxariños. Outros que queima. Algúns que abrasa. Os Resentidos que fai un sol de carallo. Uns cantos que quenta de raio. E alguén me dixo xa que me derretería por andar de vicio. É certo que estou a suar coma un carneiro, pero licuar non me licúo. Aguanto coma os heroes.
Con ese parágrafo está perfectamente explicada a tarde climatolóxica. Non fai falta ningún termómetro nin que nos avisen coa alerta laranxa. Máis que laranxa recoñezo que é roxa, vermella. Se deixo unha pota de caldo ó sol sei seguro que ceo quente. Claro que, estes días, apetece mellor unha ensalada do país ou unha rusa. Non son o mesmo, aínda que estean frescas e frías. Onde estea a do país...
A alerta laranxa, e con respecto á climatoloxía, adoita carrear que non saias da casa. Porén, ante o meu medo a que a casa me caia encima, o sol, esta calor, esta asfixia non é quen de determe entre catro paredes. Sempre me dixo miña nai que non me caía a casa encima. Meu concepto sobre as nais xa é de todos sabido: unha nai sempre é unha nai. E a miña... a miña era lista de carallo. Sabía todo de min.
Uns din que estou tolo por botarme ó monte, digo, a esta canícula. Outros, que vaia pola sombra (pensarán que son parvo). Eu ríolle a graza a todos, pero sigo ó meu paso e aguantando coma os heroes. Suando pero aguantando. Transpirando pero aguantando. Fervendo pero aguantando. Agora que me diga o endócrino que non tomo o sol porque seica me falta vitamina D. Hai que amolarse! A min, que sempre lin e andei ó sol...
Café Kibu. A Valenzá. Martes, 17 de xuño de 2025
No hay comentarios:
Publicar un comentario