Doulle permiso ó tempo para que pase. Parece mentira, pero, ás veces, aínda que non se deteña, si se detén. Non pasa nunca. E cando non pasa notas como a úlcera se ensancha, se abre. Tamén é verdade que outras veces non hai quen o deteña. O tempo é raro de carallo; é o mesmo pero non pasa ou voa. Moi raro.
Estou aquí, nunha terraza, facendo tempo para que me poñan o café e para falar un chisco do tempo, dese lento, cachazudo ou do veloz, lixeiro; da súa rareza. Facendo tempo e non podo perder o tempo. Un pouco galimatías, pero real coma o propio tempo. Entre sorbo e trago non perdo o tempo: escribo e deixo que o pensamento busque momentos que se poidan contar, que poidan matar o tempo.
Non sei quen me dixo hoxe que levaba uns días bastante prexudicado. Seguro que aí o tempo tamén ten moito que ver. Polo tempo flúen, discorren pensamentos sobre a saúde física e mental. O tempo dá para pensar nos pros e nos contras. Algunhas persoas, certo, non pensan en nada. Como moito, nos biosbardos.
Sigo aquí, dándolle permiso ó tempo para que pase. Segue máis parado que un sapoconcho indeciso, que xa é dicir. Empurro nel, no tempo, pero non hai maneira a que pase, por moito que transcorreran xa uns dez minutos. Repito: hai moitas formas de velo pasar. Mesmo de contalo. Cando corre, intento detelo, frealo. Agora mesmo doulle permiso para que pase. Sen correr. Que igual se acelera de máis e a vida hai que vivila con calma, con harmonía.
Café Brétema. A Valenzá. Mércores, 4 de xuño de 2025
No hay comentarios:
Publicar un comentario