Corro por entre as toxeiras e deito nun mangado de fentos. Miro cara ó ceo. Semella o inferno. Escoito un tema musical que non entendo. Penso que estou canso porque non podo nin coas pestanas. É unha esaxeración, pero que queda ben. E se non queda ben, métese con calzador e punto pelota.
Sigo tombado no mangado de fentos e dáseme por ulir a flor do toxo que hai á miña beira. Cheira bonito. Porén, a alegría na casa do pobre dura pouca; veu un refacho de vento e arrincouna. É igual; cando ía polo aire lanceille un bico de consolo e dediqueille un asubío de película. Non hai porque perder a alegría.
O inferno do ceo reflíctese no sol que queima, que abrasa, que penetra nas entrañas da nostalxia. Quero pasarlle o ferro á herba seica do lameiro que hai ó lado. O can, o Uriarte, mírame de esguello; el ben entende que pasar o ferro só se lle pasa á roupa que visto. Estou medio espido tomando o sol que calcina. Porén, deixo que me queime. Para espertar deste esperpento, desta extravagancia.
Son as tres da tarde. Quero imaxinar un momento e busco na memoria do tempo. Nada atopo, nada encontro. Ás veces, a vida deixa tan só silencio e baleiro. O desexo que o ature quen o ansía. Agora, que todos os anxos baixen do ceo e os demos suban do inferno. Son anxo que, algún día, me vingarei do demo que levo dentro.
Ergo do mangado de fentos e animo ó Uriarte para correr, os dous, por entre os toxos dos anhelos, dos devezos, dos desexos.
Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Domingo, 1 de xuño de 2025
No hay comentarios:
Publicar un comentario