Uns veñen e outros van. O mes de xuño está. Ennio Morricone nos auriculares con “Era unha vez América”, unha das mellores bandas sonoras cinematográficas de todos os tempos. Nubes no ceo que ameazan chuvia. Entre elas, asoma o sol. Tempo revolto. Coches que pasan. Follas e gallas que se moven empurradas polo vento. Unha muller, nunha mesa da beira, que seica está de aniversario. Os anos suman. O tempo pasa. A vida segue.
Uns veñen e outros van. O café queima, abrasa. Hai que esperar. Como odio as esperas! Entre sorbo e sorbo acórdome en quen o serviu. E non son recordos agradables. Coa comida pásame igual: que, aínda que estea fervendo e como a teña na mesa, vouna comendo e pasa o que pasa: malos pensamentos ó torto e ó dereito. Porén, sorbo de café e... maldita sexa quen... Trago de café e... a alguén lle rillaría agora mesmo os ósos ou os miolos. Emporiso, media cunca de café está xa no estómago.
Uns veñen e outros van. As cinco da tarde están aquí. As nubes, do negro pasaron ó gris; o resto do ceo está azul. Alberto Hammond quere que lle boten a el a culpa. Non sei, algo faría. Algo di que no outro mundo en vez de inferno que atope gloria. A quen llo di, xa non sei. Tampouco me preocupa. Cada un busca a vida ou os versos ou os temas como pode e, ó mellor, como lle cadra.
Uns veñen e outros van. Como os pensamentos que furgan por entre as toxeiras da nostalxia e os piornos do desexo. Como os momentos nos que o ceo estaba aí e o inferno esperando. Tamén este e aquel van e vén... pola conciencia de algúns.
Café Kibu. A Valenzá. Xoves, 5 de xuño de 2025
No hay comentarios:
Publicar un comentario