NADA SE MOVE

Miro o reloxo. Os números dixitais non se moven. O tempo non pasa. É verdade; nin tan sequera respiro. E non afogo. Nada se move. Nin unha folla. Nin unha rula. Nin unha flor de toxo. Nin a pinga que cae. Nin un coche. Nada. Só se me moven os ollos. Eu tampouco me movo. Nin as mans. Nin o corazón latexa. Non obstante, non morro.

Agora é cando debería suar... de angustia. Non súo. Nin me molesta estar baixo unha canícula de máis de corenta graos. Non noto nada. Só noto os ollos e o cerebro. Máis ben o cerebro, que é o que asimila todo; mesmo as miradas. Ante isto, lembro cando lin o libro “A conciencia contada por un sapiens a un neandertal”, de Juan José Millás e Juan Luis Arsuaga, que, este, dicíalle a aquel que todo estaba no cerebro. Todo, absolutamente todo. Que nós pensamos que vemos cos ollos, cando, na realidade, vemos co cerebro. O que me pasa a min, que sei o que vexo.

Incluso o brazo me quedou na postura de cando o alcei para mirar o reloxo. Agora, aínda que co pensamento, co cerebro lle dea a orde, o brazo non se move. Nada se move. Ante a situación de parálise xusto ó mirar o reloxo, empezo a preguntarme se non estará todo nese aparello que mide o tempo, se non será o causante de que todo se detivera.

Emporiso, que fago? Aínda que queira desprenderme do reloxo, non podo. Porque nada en min se move. Nin tan sequera o cerebro é capaz de dar máis ordes que aquelas coas que se moven os ollos. Noto, sinto a angustia, a ansiedade, pero non consigo facer nada. O tempo non pasa. Nada se move.

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Xoves, 7 de agosto de 2025