POR COMODIDADE?

Son o que corta o bacallau. É mentira; eu nin pico nin corto. Como moito corto algunha cabeza co fouciño que teño na palleira de Baños de Molgas. No palleiro de Macendo teño unha poda que tamén vale para tallar cabezas.

Non obstante, e falando claro, nunca me gustou decidir —quizais por comodidade— nin mandar, case case nin opinar. Eu si son un mandado; deixo que calquera sexa o amo do curral ou o galo do poleiro. Para ben e para mal. Son coma ese moble ó que arrastran dun recanto ó outro, coma ese cero á esquerda que non vale nada. Ás veces tan só observo e, de cando en cando, pingo verbas de orballo sobre un papel a cadros. Que tampouco adoitan dicir moito. Son coma o dono: aí, palabras de orballo caídas no baleiro.

É certo que cortei moitas silvas, moitos toxos e xestas, moitos piornos e fentos, moita leña e moitas ás. As miñas. Nunca probei a voar en solitario. Sempre un mandado. Certo, o das accións labregas non proceden neste evento, porque cortar o bacallau non ten nada que ver coas tarefas da infancia. Cortar o bacallau é unha metáfora que non sei realizar.

Porque nin pico nin corto. Nin ando nin corro. Quedo sentado ou tombado e esperando a que algo ou alguén decida, resolva por min. Son como un parasito que vive das comenencias. Só me movo en pequenos intervalos da existencia. E pouco, móvome pouco. Que se movan outros por min. Ou demasiado listo ou parvo de abondo. E a vivir que son dous días. E que corte o bacallau o que queira ter a vara e a besta.

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Xoves, 31 de xullo de 2025