En “Blade Runner” Rutger Hauer vía cousas que vostedes non crerían. Atacar naves en lapas máis alá de Orion. Viu raios C brillar na escuridade preto da Porta de Tannhäuser. Todos eses momentos perdéronse... no tempo... como bágoas na chuvia. É hora de morrer.
Mentres que eu vin como a impotencia, a incapacidade mental penetraba, furgaba pola canella da ansiedade, mesmo da fervura física. Vin cranios brillar na mañanciña moi cerca do Túnel da Felonía. Todos eses momentos perderanse... nos recantos da memoria... como ouleos baixo a lúa vella. É hora de cambiar.
Tralo o cambio aínda seguirán por moito tempo os recordos que bambearon coma estrelas fugaces pola galaxia espiral da Vía Láctea. Recordos que subiron e baixaron, correron e amoucaron sobre a estrutura física dunha almofada nocturna. Recordos que, na actualidade, vólvense esgarros, convértense en berros e, estes, si viaxan pola memoria dos tempos.
Todo cambio necesita, demanda, precisa dun tempo. Todo tempo pode correr ou voar, deterse ou non avanzar nunca. Todo tempo pode ser finito ou infinito; como a constelación de Orion, como a galaxia da Vía Láctea. Como a canella do meu espírito, da miña alma. Espírito que se quere rebelar, levantarse e que, quizais, non poida. Porque hai guerras nas que nin podo atacar con palabras ardendo nin con pingas de orballo encol das lembranzas do desexo. É hora de cambiar. Para morrer xa chegará o tempo.
Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Mércores, 2 de xullo de 2025
No hay comentarios:
Publicar un comentario