POR UN POZO ESCURO

Grazas á vida, que me deu tanto..., di Alberto Cortez. A vida dá e quita, pon e saca. Dá esperanza e furga coa desconfianza. A esperanza non se perde nunca e a desconfianza... a desconfianza ou o receo ou a reticencia baixa por un pozo escuro, sen fondo e cheo de baleiro, no que a vertixe penetra nas entrañas do infeliz, do malfadado, do inocente. Din que a confianza hai que ganala e a esperanza hai que buscala, sentila... tela.

Grazas á vida, que me deu tanto... Labazadas a esgalla, bicos ás moreas, berros desde as serras, silencios nas carballeiras, carraxes nas pelexas, versos nos poemas e ouleos, moitos ouleos baixo o reflexo da lúa vella.

A confianza é como ese papel cheo de engurras que, por moito que o explanes, que o alises a perfección xa vai no carallo. Ou como ese parágrafo mal escrito que, por máis que se corrixa, sempre hai unha palabra que coxea no ritmo, no estilo, na rima, no significado. A confianza, cando cae, faino por esa saca sen fondo e sen fin, porque a fiúza estaba tan alta que cae, lóxico, desde moi arriba.

Grazas á vida, que me deu tanto... Deume confianzas e medos, carreiras e leitos, asubíos e máis berros, cantares e máis berros, bailes e máis berros. Deume unha infancia chea de berros, unha adolescencia chea de berros, unha madurez chea de berros. Berros que se volveron ouleos e máis ouleos. Son o lobo que oulea desde o baleiro, desde a vertixe da desconfianza, desde o pozo escuro e sen fondo.

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Xoves, 3 de xullo de 2025