Corro. Escapo. Fuxo. Marcho. Non hai quen me mova desta cadeira de rodas... negra como a morte. Partíronme as pernas coa tranca da porta dunha corte. Cinco malnacidos. Porque lles chamei a atención. Que mirades, lles dixen. Mirábanme de esguello. Pareceulles mal. Sen preámbulos, un colleu a tranca da porta da corte do Secundino, o fillo da Doniña, e bateu en min. A Doniña, en realidade, era Asunción. Aínda é. Pobre, xa a quero matar. Anda polos 100, pero vive.
O que estou medio morto son eu. Da noite para a mañá vinme impedido, tolleito, tollido, eivado por cinco bandidos que me miraron de esguello. Maldita a hora en que lles dixen algo. De correr polas carreiras dos Poulos, de escapar polas rúas de Baños de Molgas, de fuxir polos montes da contorna e de marchar cara ó bar a tomar un café, véxome agora nunha carreira de rodas, da que non me podo mover. Partíronme, crebáronme as pernas.
Con que ansia me tiraba agora mesmo ós toxos. Con que ledicia me metía agora mesmo pola canella que leva a Os Milagres. Porén, o único que me queda é soñar con iso e pensar que algún día o farei de novo. Pinta mal o asunto. As pernas romperon por varios sitios. Mallaron en min como cando se degraña, cando se debulla un saco de millo. Levei paus a esgalla. Coa tranca da porta da corte do Secundino, o fillo da Doniña.
Miña nai pariume un mes de abril e chamoume Gervasio. Sempre andaba a correr, a escapar das labazadas da propia nai, a fuxir dos abusóns do colexio e sempre marchei co rabo entre as pernas ante as miñas covardías, os meus medos. Agora síntome e véxome tolleito nunha cadeira de rodas.
Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Xoves, 3 de xullo de 2025
No hay comentarios:
Publicar un comentario