A historia sempre se escribirá á maneira de cada quen. Eu tamén a sei contar á miña maneira; aquela subida ó monte Calvario coa cruz de ferro ás costas. E xa escribira a historia de nove estacións. Na décima alguén me quixo pegar cun látego por un simple tropezo; que non fora polo peso da cruz de ferro, senón por unha raíz de piñeiro que sobresaía do chan. Porén, cun simple xesto, perdoeille o acto ó paisano.
Na undécima estación, outro tipiño quixo facer o mesmo que o anterior. A este xa lle dixen que o de poñer a outra meixela era tan só para enganar ós crentes, e que moito coidadiño que si podía realizar unha milagre... negativa. O home quedou branco e marchou co rabo entre as pernas.
A muller que na oitava estación sacara dun bolso de Armani un pano branco para secarme a suor, agora, na duodécima estación, ofrecíame unha ducia de pastillas... “que malo será que algunha non che valga para a dor ou mesmo para o cansazo”. Ti mereces o reino dos ceos, lle soltei ó mesmo tempo que lle ensinaba un leve sorriso. Só leve porque, a verdade, a canseira empezaba a ser dona e señora do meu corpo, incluso do meu espírito. A cruz de ferro pesaba.
Intuíndo que tal canseira podería causarme a inapetencia, a apatía de escribir a historia á miña maneira, remato acelerando a explicación das dúas estacións que me quedan. Na décimo terceira xa arrastraba os pés de tal maneira que, a muller esa, sacou outro arsenal máis de pastillas e na derradeira estación volveu secarme a suor, agora, cun nobelo de costureira. Ó mesmo tempo bisbaba, borboriñaba unha oración. Eu, logo de cravar a cruz no chan na que me querían crucificar, deille sebo ós pés polo monte abaixo. Simplemente... fuxín.
Café Chechu. Ourense. Xoves, 10 de outubro de 2024
No hay comentarios:
Publicar un comentario