A verdade é que nin me apetecía nin quería. Pero aquí estou. Dálle que dálle ás pingas de orballo. Que se Vangelis asoma cunha colección dos seus éxitos, que se un reloxo marca as tantas da noite, que se a alguén se lle dá por beber té inglés é porque non quere beber outro té. Eu bebo café e ando acelerado. As aceleracións, ás veces, son boas. Unha persoa con ritmo sempre ten algo que dicir. Penso eu.
Que ninguén confíe moito nos meus pensamentos, que, moitas veces, non hai por onde collelos. Que se pagas o rescate dun secuestrado é porque che comeron a boroa... non hai tal secuestrado. Hoxe en día non se leva o de raptar. Hoxe vaise a tiro fixo; ó estilo de Clint Eastwood, non ó de John Wayne. Clint Eastwood non andaba con lerias: collía a súa pistola e dicíalle ó malo que lle alegrase o día. John Wayne era máis nobre; era incapaz de disparar polas costas. Eu non disparo nin por diante nin por detrás. Eu, como moito, uso o fouciño. Que tampouco é cousa de pouco.
.jpg)
Nin me apetecía nin quería. Porén, sigo. Que se unha porta está medio aberta é porque lle falta outro tanto por abrirse... ou cerrarse. A noite está pecha. O silencio non é tal por culpa do Vangelis. Mais este ruído é agradable, é bonito, mesmo melancólico, quizais máis incluso sentimental. Agora cada quen que lle busque o adxectivo que lle dea a gana.
De que cor é o cabalo branco de Santiago? Pobre inocencia!; de cando se rompían os cascos buscándolle un sentido á pregunta. Agora, se digo negro, chámanme paiolo. Cada quen que lle poña a cor que queira. Total, eu sempre tiven burro e nunca me preocupei da súa cor. Que son ten a cuadratura da roda do carro? Algo así como a dun coro celestial? Vai ti saber! Nin me apetecía nin quería, pero xa foi.
Finca Fierro. Barbadás. Xoves, 3 de outubro de 2024
No hay comentarios:
Publicar un comentario