Deixei correr o tempo para perderme por entre os ronseis dos cometas do universo sen fin. Perdido e en silencio. En silencio. Nese silencio calmo e marabilloso no que o tempo non conta, e as distancias, aínda que son enormes, son ó mesmo tempo efémeras, fuxidías, pasaxeiras. Navegar de galaxia en galaxia é coma soñar esperto entre unhas sabas brancas.
De cando en vez aterro nun planeta, ou nun satélite e escribo un poema. Un poema sobre o silencio, aínda que, no medio de cada verso, solte un berro. Un berro do que, o seu eco, se perde por todo o universo. E sempre haberá un bramido, un berro seco que non teña fin. Agora cada quen que berre ou que deixe escapar un salouco... en silencio.
Deixei correr o tempo para que, algún satélite me marque a pel. Coma unha tatuaxe. Coma un sinal, un indicio de que todo flúe polos recunchos da vida. Esa vida que, perdida entre as estrelas, segue navegando sen risco, sen mazaduras... en silencio. Todo aí arriba é silencio, mesmo o ruxerruxe dos residuos dos cometas que arremeten, que chocan, que rascan, que esgazan, que rompen contra a resonancia dunha atmosfera que é ou non é, que hai ou non hai.
Tan só queda o poema incrementando os versos. Que rimen ou non rimen xa é outra cuestión. Que gusten ou non gusten... quedarán como as bágoas da chuvia de Blade Runner. En cada verso que se engade, o silencio cae sobre a almofada da rima, e o eco desta segue a perderse polo tempo e polo espazo. Agora, cada quen que soñe á súa maneira.
Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Martes, 8 de outubro de 2024
No hay comentarios:
Publicar un comentario