Canción de abalar para aqueles que predican no deserto. Non vale predicar; ó final as cousas son como son. Son sinxelas e son retorcidas. Son boas e son malas. Son un canto de esperanza e unha brincadeira de falsidade. Predicar no deserto é como mirar ó baleiro.
Quixen buscar en Groenlandia unha pinga de orballo e tan só atopei silencio conxelado. Aí nin tan sequera intentei predicar porque non me escoitaba ninguén. E como non son parvo emprendín camiño do Edén. Ós poucos quilómetros atopeime cunha moza collendo patacas e tomates negros. Pregunteille se por aí iría ben para o ceo. Miroume de esguello.
Canción de abalar para os que predican no deserto. Hai que ser paiolos. Ó predicar, ó falar moito tempo, a boca seca, entra a sede. Que beben? No deserto nin tan sequera hai unha pinga de orballo. A non ser que beban a propia suor. A xente, en principio, só quere chamar a atención.
E subín ó monte máis alto para mirar se a divisaba. A quen? Á algunha trapallada. Vivimos entre troulas inconexas que intentamos xuntar nun feixe pero sen ter con que atalo. Non tarda en escangallar. Como as palabras que se perden polo deserto. Tamén a quen se lle ocorre predicar desde unhas dunas cheas de area.
Canción de abalar para aqueles que dormen cun ollo aberto. Para que?; se total non se pode evitar o que teña que acontecer. Por moita pataca que collas, ó furgar na leira unha e outra vez, sempre aparecerán suficientes para unha nova sementeira. Por moito tomate que collas, á ensalada hai que achegarlle tamén leituga, cebola e mazá; como mínimo. Canción de abalar para os que esbardallamos espertos.
Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Luns, 30 de setembro de 2024
Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Martes, 1 de outubro de 2024
No hay comentarios:
Publicar un comentario