Subo ó tren que me leva ó país de nunca volver, aínda que eu si que volverei. Non son quen de deixar todo atrás; desde un sentimento ata un ouleo, desde un niño ata un anhelo e desde unha harmonía infantil ante a señardade actual. Porén, seguirei percorrendo estacións e a ver que acontece, que ocorre, con que me atopo. Oxalá o galimatías das accións que penso levar a cabo se conxunten, pouco a pouco, nun soneto de consolo. Ou nun berro nocturno, excitante, limpo, claro.
En certas estacións deixo que o silencio empreñe as miñas sensacións, esas coas que me premiaron en parolas inocuas que, pouco a pouco, subiron de ton e, este, amorriñou con nostalxia as miñas ansias. No silencio intúo un asubío, e no asubío asoma un laio, un xemido.
.jpg)
O tren de Andrés do Barro deixa a beira do río para meterse polos túneles da nostalxia, que, aínda que a escuridade é raíña e señora deles, esta, a nostalxia, asenta nas nádegas ou nos peitos da esperanza. A esperanza, xa dicía aquel, é o último que se perde. Que ninguén a perda.
Nunha estación en concreto, souben que a vida, mesmo sendo negra, ten os seus momentos álxidos e cheos de ruxerruxes, de pingas de suor, de olladas que furan e que traspasan, de mans que tocan e palpan, de caricias, de silencios, incluso de berros, de excitación, de xenio. Como dicía aquel outro: xenio e figura deica a sepultura.
O tren que me levou ó país de nunca volver, non volveu. Pero eu iniciei o camiño de volta, paso a paso, a modo e coa alma cargada de ansiedade. E coa caixa de Pandora ó lombo. Como debe ser.
Finca Fierro. Barbadás. Martes, 29 de outubro de 2024
No hay comentarios:
Publicar un comentario