Ela díxolle que as pingas de auga que caían sobre o tellado eran como un bálsamo, como un consolo no seu descanso. El confesoulle que era o ruído do mar o que o sosegaba, o que o serenaba. Ela falou dun personaxe monárquico e el contraatacou cunha xenreira cara á coroa. Despois dun silencio, os dous, chegaron á conclusión de que todo flúe, de que todo discorre e que o que queda estancado acaba podrecendo. Mellor, abrir a presa. Ou polo menos, deixar que borde.
Os dous xuntos, e sen saber por que, falaron dun fío; dese fío que cose, que ata, que une, que enrola, que envolve o tempo e as distancias para acurtalo e reducilas. Hai fíos de bordado, e de seda, e de torzal, e de ganduxar, e elásticos, e transparentes, e de acolchar, e de canela... Hai fíos para xunguir as conciencias, e as ansias, e os desexos, e os ritmos. Mesmo hai fíos que cosen o silencio no eco do ruído e o ruído no acougo do silencio.
Ela comentou algo sobre a estrutura física dun corpo. El contrarrestou tal comentario cunha nostalxia de antano e cunha carraxe preñada de impotencia, de incapacidade. Porque hai aspectos físicos cos que se mofa o incompetente, o inepto, o estúpido. A outros chégalles coas olladas para facer igualmente dano. Porén, todo segue fluíndo e ela baila sobre unha deda do pé dereito, mentres el recita un verso que se soltou, que choutou do poema.
Ela segue pendente das gotas de chuvia que baten sobre o tellado e el soña, imaxina unha noite de inverno escoitando o ruído do mar. Ela cose os soños, as ilusións, os anhelos e el espalla o nobelo para afrontar ou enfrontarse ás realidades.
Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Mércores, 9 de outubro de 2024
No hay comentarios:
Publicar un comentario