Por fin alguén está comigo! Por fin alguén é do meu parecer!. Miguel Ángel Sánchez Muñoz, máis coñecido por Michel, o adestrador do Xirona, confesou o outro día que “a mala sorte non existe, todo pasa por algunha cousa”. As súas declaracións débense a que, nos dous partidos que leva xogado o seu equipo na Liga de Campións, dos catro goles que lles meteron, tres foron en propia porta, ou sexa, que os meteron os seus propios xogadores.
Ante iso é certo que o máis normal que adoita saír pola nosa boca é a expresión: que mala sorte! Nin mala nin boa, digo eu. Porque a sorte sempre dixen que non existía. Ser ou non ser, xa o dicía aquel. Se sementas patacas, recollerás patacas, non porque a mala sorte cuspise os tomates e pementos. Se un balón de fútbol pega no traveseiro foi porque se lle deu ó balón de tal forma que a potencia e a dirección mandárono alí.
A sorte nunca existiu nin nunca existirá. E non vale buscarlle tres pés ó gato. Como di Michel, todo pasa por algunha cousa, ou por algo. Non vale dicir se fora desta maneira, se fora daquela... foi como foi, e punto. Metes o pé no buraco porque non alargaches o paso ou porque non o acurtaches. Dás coa cabeza nun pontón ou nunha trabe porque non te agachaches, que non foi a mala sorte a que che deu o golpe.
Tiven a sorte de non me matar cando me tirei de cabeza desde a ponte das Cepas, en Baños de Molgas, porque caín de pé e sobre as augas do río Arnoia. Se caera sobre os enormes penedos que había ás beiras... A verdade é que non me matei nin me manquei porque nunca me tirei desde ese lugar. Seguro que se me tirase, nin boa sorte, nin mala sorte; tan só a morte. Dado que 50 metros de altura é moita altura de cristo.
Cafetaría A Pedreira. A Valenzá. Venres, 4 de outubro de 2024
Finca Fierro. Barbadás. Luns, 7 de outubro de 2024
No hay comentarios:
Publicar un comentario