TIRAR DO CARRO

Tirei con forza do carro. E tirei eu só. Porque, aquí, como non tire eu, non hai quen o faga. E agora menos, que xa non hai xugadas de vacas. A maiores de que vivimos nun país cheo de nugalláns. Moito bar, moita parola e polo demais, a ver quen tira do carro! Por certo, agora mesmo o café está rico de carallo. Si, estou no bar, pero eu traballo. Ou polo menos digo que traballo.

Menos mal que o carro tan só está cargado con herba, con herba seca, que non é que pese moito, pero... Pero é un bo carro. Poucos hai que carguen coma min. Mentres o terreo sexa liso ou chan, pois o típico: todo sobre rodas. O peor será cando chegue á vila de Baños de Molgas e colla a rúa que me leva á miña casa, alá no barrio da Igrexa. Toda ela é subida, en costa. Por vergonza e por chulería non penso pedirlle axuda ós veciños. Seguro que están todos nos bares. Repito: moita nugalla de Cristo.

Xa cruzando a presa da Porfía me custou bastante. O leito do río Arnoia, aí, é moi irregular. As forzas miñas son as que son. Aínda así, conseguino. A proba é que xa vou pola Pitediña, onde, aí si, dá gusto ver rodar o carro. Tamén grazas ás miñas forzas, claro. Porque son o único que tiro del.

Non me importa ser o único en moitas cousas. Mesmo o desexo a maioría das veces. Si, por presumir, e que? Ademais, aquí podo dicir aquilo de mellor só que mal acompañado. Agora, cando chegue a Baños de Molgas e por moita chulería que teña enriba, sei seguro que botarei de menos unha boa xugada de vacas. Ó entrar na Cagalla tomo un descanso e... alá vou, a tirar con forza do carro. Eu só.

Café A Pedreira. A Valenzá. Xoves, 22 de setembro de 2022

 

O ACUBILLO DO COVARDE

A mentira é o refuxio, o acubillo do covarde. Así de claro. Así de simple. Así de sinxelo. De cando en vez gústame soltar estas sentenzas. Podo ser medio pampo pero non parvo enteiro. Díxolle Luciano á súa amiga Garbajosa. A esta todos lle chaman Garbi, porque seica semella algo máis feminino. Pero Luciano é moito Luciano e non anda con chafalladas. Descobre as mentiras envoltas en feixes de palla. Ou de ferraia. Algunhas veces é a súa amiga Garbajosa a que lle descobre aquelas que están envoltas en feixes de hipocrisía. Ou de finximento.

Luciano e Garbajosa sempre se levaron ben. Desde nenos. Non teñen segredos. E descobren os de outros. Nada, tan só para poñerse ó día. Cando cansan de resolver certas mentiras, bótanse a rir. Rin moito. Ó Luciano chámanlle O Showman e a Garbajosa tan só Garbi, non vaia ser que se enfurruñe. Certo que os que non queren ben a Luciano (uns cantos) noméano como O Pallaso. El, por aquilo da profesión do alcume, ri. E ri moito para darlle na cara ós que o insultan. Xa digo que Luciano é moito Luciano.

A mentira é o acubillo do covarde porque, este, non sabe ir coa verdade por diante. Co sinxelo e bonito que é ser auténticos, veraces. Por iso a amizade de Luciano e Garbajosa é tan eterna. Desde os tempos da infancia. Nunca menten entre si. Adícanse máis ben a descubrir as mentiras, os embustes, as trolas doutros. Despois bótanse a rir. Porque imaxinan que o mentirán non se sabe descuberto, que está convencido das súas mentiras. Pobre.

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Martes, 20 de setembro de 2022

 

DURO COMA UN PENEDO

Deitei sobre unha gavela de toxos e non sentín dor. Son duro coma un penedo. E teño a pel negra. Negra do sol e do vento, non da negrura africana. Case digo a de Vinicius, pero non está o tamborileiro para gaitas. Na gavela dos toxos eu mesmo facía máis forza para calcarme nela e as espiñas, en vez de atravesarme a pel, rachaban, partían. Duro coma un bloque de cemento. Sei que hai xente que se tira ós toxos. Para “pincharse”. A ver se nos entendemos.

Sempre fun moi botado para adiante. O outro día metín a man nun niño desas avespas que veñen do quinto inferno, as velutinas esas, e fuxiron. Tivéronme medo. E ós quince minutos xustos chanteime diante dunha manda de xabarís e non sabería dicir cal era o que máis corría. Xa de rapaz me puxera unha vez diante do lobo cando me quería levar a única ovella que tiña e non o deixei, claro. Calquera lla deixaba levar! Como para chegarlle a nai á casa sen a ovella! Era ben mellor que me comera o lobo. Pero nin me comeu o lobo nin levou a ovella. Como se adoita dicir: liscou co rabo entre as pernas.

Eu medo só teño a afogar no mar. Porque o mar é moi grande e, para máis carallos, non sei nadar. Por que pensades que uso tanto a Perla Negra? Porque non son parvo e con ela aboio e navego. Sei que o medo é libre, mais eu, quitando o afogamento, non lle teño medo a nada. Nin á nostalxia e tristura da negra sombra que cantan e tocan agora mesmo Luz Casal e Carlos Núñez. O medo é libre, pero eu tírome e déitome nos toxos porque me dá a gana. Porque nos lles teño medo. Porque son duro coma un penedo.

Café Kibu. A Valenzá. Luns, 19 de setembro de 2022

 

ACCIDENTES AGRÍCOLAS

Os grandes accidentes agrícolas, hoxe en día, adoitan ser os dos tractores e os da corta de leña. Antigamente non había tractores. O vehículo por antonomasia dos tempos antergos era o carro. E si, o carro tamén producía accidentes. E graves, que parece mentira, pero... Como que lle aconteceu a Felicidad Quintas, de 63 anos, e veciña da parroquia de San Estevo de Ambía, no concello de Baños de Molgas, alá polos primeiros días do mes de novembro de 1954. Levando o carro por unha pendente moi pronunciada, a muller sufriu unha caída e unha das rodas pasoulle por enriba dunha cadeira, polo que tivo que ingresar no sanatorio de Ourense. Menos mal que ó final o golpe tan só lle causou feridas de prognóstico reservado.

E a miña nai sempre me contou a vez que rompera os dous pulsos ó ter que agarrar do carro no lugar da Parrumeira, no monte de Pinouzos. O sitio polo que pasaba o carro da herba seca procedente do lameiro do Río Vello eran tan pronunciado, lateralmente, ou máis coma o da señora de Ambía. Para que os carros non ganaran a volta había que agarrarse ó sedeño pola parte de arriba, claro, para facerlle algo de contrapeso e así evitar tal envorcadura. Pero as forciñas da miña nai (como as miñas, que para iso somos do mesmo sangue e a mesma raza) eran o que eran, polo que o carro deu a volta e ela, no esforzo, axiña notou como os dous pulsos facían crac. Aquel lugar padecino ben (con carros de herba seca e con carros de toxos) e sempre lle tiven medo. Agora xa hai pista asfaltada é a esas zonas de Pinouzos xa se vai por outra carrilleira; pero antes... antes eran outros tempos.

Café Kibu. A Valenzá. Domingo, 18 de setembro de 2022

 

O ATLÉTICO PRECISA UN CAMBIO

A xente xa empeza a estar farta de toda a trangallada que se está a desenvolver sobre a morte e enterro da raíña británica. Bota as mans á cabeza sobre esas colas e sobre ese tempo (algúns máis de 30 horas) para visitar a cámara mortuoria de Isabel II. A esa xente non se lles dá por pensar que nós, non hai moito, fixemos o mesmo ante o Caudillo e Xeneralísimo Franco. E iso que era un ditador. Pero claro, xa sabedes iso de a palla no ollo alleo.

Non obstante, esa xente ten algo de razón. Eu mesmo xa nin recordo cando morreu e, a condenada, aínda anda por aquí. E como tamén estou xa algo farto, dou fin aquí a esta trapallada e... a outro asunto, por exemplo, o fútbol.

Falar de fútbol no noso país é falar sempre do mesmo, ou sexa, do Real Madrid ou do Barcelona (aínda que hoxe quen se leva a palma é Luis Enrique). Hoxe vou cambiar, xa que tamén empezo a estar farto do binomio futbolístico. Hoxe tócalle ó Atlético de Madrid, máis en concreto ó seu adestrador Diego Simeone. Ninguén lle vai quitar mérito a este home que levou ó equipo colchoeiro ós seus maiores éxitos. Pero, sinceramente, e baixo a miña humilde opinión, o Atlético de Madrid necesita un cambio. Porque tanto o ano pasado coma este ano, e tendo o cadro de xogadores que ten, ninguén se explica como non arrasou na Liga española nin como non conquistou a Liga de Campións. O outro día ante unha imaxe dun partido seu e vendo os xogadores que tiña de suplentes, foi cando pensei que necesitaba un cambio.

Os cambios, en España, sexan políticos, económicos, sociais, deportivos... son malos de realizar porque, no caso do fútbol, os directivos, líbreme Deus!, non van dimitir, e tampouco mandas ó paro a once xogadores, polo que, o de sempre, quen as paga é o adestrador. Simeone é un gran adestrador, para o Atlético é un Deus, pero, hoxe en día, tendo os xogadores que ten, non pode practicar ese fútbol co que nin a un modesto o consegue vencer con fulgura, con amplitude. Non son afeccionado do equipo madrileño, pero si me dá carraxe que ande polos campos europeos como alma en pena. E co cadro de xogadores que ten!

Para rematar, que Luis Enrique lle dea as grazas á falta de espazo, que tiña bastante metralla para lanzarlle. Só dicir que é moi listo: leva a parvularios que nunca se lle subirán á chepa.

Finca Fierro. Sábado, 17 de setembro de 2022

 

A ARMA LETAL DA GALICIA PROFUNDA

O fouciño está de moda. Está de moda como arma, non como aparello de labranza. Case é normal. Como a labranza cada vez vai a menos, a Galicia profunda rexorde para que aquela xuíza do sur de España pense que levaba a razón. Non hai moito, nunha liorta que se levou a cabo en Lugo (creo), alguén apareceu cun fouciño para batallar contra as hostes inimigas. O pasado martes, día 13, un home en Carballo tamén botou man dun fouciño (e un coitelo) para reclamar nun bar unha tapa de tortilla. Non por unha herdanza, nin polo movemento dun marco, nin polo roubo dunha vaca; simplemente por un cachiño de tortilla, que tampouco era por unha enteira. Os galegos non andamos con mexericadas. Imos ó besta. Para que a xuíza de Marbella ensine o dente nun sorriso de complicidade.

O fouciño está de moda. Eu mesmo lembro que unha vez, nun Pingas, saín polas rúas de Baños de Molgas cun fouciño na man coa intención de deixar a vila sen veciños. Menos mal que a maioría non asomaron a saudar, e os que o fixeron, ó verme con semellante ferramenta e a expresión dos meus ollos, dixeron aquilo de “pés para que vos quero”.

E tamén hai pouquiños días (mirada por onde, noutro Pingas. Putos Pingas!) volvín botar man dese aparello de labranza para segar cabezas por todo o mundo (incluído Marbella). Seguei tantas que quedei só e rematando nunha illa deserta. Quedei só e co fouciño, claro. Esa ferramenta que, como se ve, non só vale para rozar os toxos. Que carallo, é a arma letal da Galicia profunda!

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Xoves, 15 de setembro de 2022

 

O EXTERMINADOR

Hai uns meses erguín coa ilusión e a esperanza de quedar só neste mundo. Conseguino. Estou só. Custoume porque non foi nada fácil, non. Tan axiña como tiven ese desexo marchei á palleira e alí dubidei entre coller a machada ou o fouciño. Optei polo fouciño. Semellaba máis fácil de manexar. A maiores de que sempre foi unha ferramenta ou aparello ó que lle teño cariño, por moito que algunhas veces me fundise no esforzo físico.

Entenderedes o que fixen con el, non si? Para quedar só neste mundo tiven que facer iso da linguaxe coloquial: segar cabezas. Podo prometer e prometo que cortei unhas cantas. Por todas as aldeas, por todas as parroquias, por todo o mundo. Crucei charcos e ríos e mares e océanos e lagoas. E saltei valados e paredes e muros e arames e sebes. E deixei unha morea e máis de vidas segadas, que encheron eses charcos, ríos, mares, océanos e lagoas de sangue vermello. O fouciño xa levaba moito tempo cuberto pola cor vermella.

Logo de percorrer os cinco continentes (mesmo deixei nos oasis dos desertos algún que outro corpo tendido), optei por coller a Perla Negra e marchar para unha illa deserta. Pero, iso si, sen películas, sen libros, sen parvadas desas que dicía a xente de levar a unha illa deserta. E, cousas da vida, fun dar a unha na que estaba o puto Robinson Crusoe. O único náufrago mundial estaba precisamente nesa illa. Non me quedou outra que, claro, pasarlle o fouciño. Paseillo e agora estou definitivamente só, ou sexa coma Deus. Cando me aburra botarei polo universo á busca de alieníxenas. Son así de exterminador.

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Luns, 12 de setembro de 2022

Finca Fierro. Luns, 12 de setembro de 2022

 

DOUS REINADOS

Cando eu nacín xa era raíña. Na miña idade madura (porque seica non se é vello ata os 74 anos) seguía sendo raíña. 70 anos e 214 días sendo raíña. Iso é unha eternidade! Non fai falta que diga de quen falo, porque desde o día 8 non se fala doutro falecemento, doutra persoa. Tamén é verdade que a pesar desa eternidade de reinado, semella que hai alguén máis que lle fai competencia. A proba é que non tardaron en aparecer os típicos memes sobre, precisamente, esa duración, que se espallaron pola Internet nun alustro ou en dúas chantadas. E hai un que fai referencia a un personaxe noso, da nosa Galicia. Di que a raíña Isabel II de Inglaterra enterrou a cinco papas, que viu chegar e viu marchar ós Beatles e que viu levantar e caer o muro de Berlín. Pero, iso si, non viu a Xosé Ramón Gayoso xubilarse. Eu tamén diría que tampouco a Jordi Hurtado.

Deixando de lado os memes, hai que recoñecer que tal raíña e tal reinado tivo o seu aquel. Normal, en 70 anos hai para dar e tomar, tanto para o bo coma para o malo. Sei que para os británicos a súa raíña foi quizais o máximo de todo o que puido dar ese país, e onde a monarquía é moito máis que unha institución. Aínda que (creo entender), nos últimos anos, a xente empeza a abrir un pouco máis o entendemento e xa non chove como chovía, é dicir, que pouco a pouco empezan a cuestionar tal entidade. Lóxico, o poder ou o que arrastra consigo a monarquía británica non é moco de pavo.

Falando de reinados, esta semana pasada empezou a reinar na nosa provincia a vendima. Ese traballo no que se empeza facendo bromas e se acaba cansados, moi cansados. O primeiro día, entre que te xuntas con certos familiares ou amigos que che botan unha man, todo é gloria bendita. Ata que, a base de andar agachados e de cargar con cestos e máis cestos, con caixas e máis caixas, a gloria empeza a darlle paso ó calvario físico e, incluso para moitos, mental. Porque nunca sabes a que prezo che pagarán as uvas... e se chas pagarán. Despois, para máis aquel, a administración empeza a poñer cada vez máis pegas para as contratacións de xornaleiros. Tampouco é de estrañar: desde que o mundo é mundo o sector agrícola sempre foi o máis sacrificado en todo. Repito: en todo. Non obstante, esperemos que este reinado da vendima non morra nunca.

Finca Fierro. Sábado, 10 de setembro de 2022

 

A PALLA NO OLLO DOUTRO

Vemos a palla no ollo doutro e non vemos o pontón no noso. Sempre falamos da forma de vestir no mundo árabe, principalmente as mulleres, sen buscar na nosa memoria aquel pasado no que as nosas mulleres tiñan que entrar ás igrexas daquela maneira: co veo cubrindo practicamente toda a cabeza, con blusas ou camisetas ou xerseis abotoados ata o mesmo pescozo para que nin se intuíse o escote, con faldras deica os propios pés... Como anécdota disto último, o que contou unha señora de Abegondo que, no ano 1963, alguén as denunciou á Garda Civil porque se lle vían moito as pernas ó xogar ó fútbol. E ollo ó dato: un ano máis tarde chegaría a minisaia a España, polo que imaxino que habería denuncias a esgalla. Por certo, tamén xa tiña o seu aquel que as mulleres, naqueles anos, xogaran xa ó fútbol.

Vemos a argana no ollo doutro e non vemos a trabe no propio. Poñemos a parir ós mesmos musulmáns pola forma que teñen de orar ou polo seu fanatismo relixioso e non pensamos nesas nosas procesións masivas, sexan na Semana Santa ou sexan en festas patronais e católicas, nas que incluso, en algunhas os “presuntos” penitentes mortifican o corpo a base de lategazos ou con varas abrindo as carnes. Non hai moitos anos, nas propias novenas de Os Milagres, cantos realizaban de xeonllos un traxecto de varios quilómetros? Non digo xa nada cando ían descalzos. Desta maneira os romeiros viaxaban desde ben máis alá de varios quilómetros.

Non hai como estar caladiños e arranxar tan só a casa de cada un.

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Venres, 9 de setembro de 2022

 

O NENO QUE NON ERA TAN NENO

E ti de quen ves sendo?, preguntáronlle ó neno que non era tan neno e que estaba sentado nun carreiro que levaba a unha das fincas do seu pai. O neno que non era tan neno confesou, polo baixiño, que saíra do cruce entre a lúa nova e un meteorito que racharan os que rodaban a guerra das galaxias. Mentres contestaba non deixaba de mirar para o “canalillo” da moza que preguntaba. El non era parvo e a moza tampouco, porque sabía da dirección da ollada do neno que non era tan neno. Mesmo provocou un pouco que o canal do peito se fixese máis fondo ante a solicitude, xa seria, do nome e da procedencia familiar del.

O neno que non era tan neno trasladou a súa ollada á cor vermella dos beizos dela e cun sorriso aberto afirmou ser Antón, fillo da Remedios de Chaodarcas e Salustiano de Siabal, ós que lles chaman Os Troiteiros. Tal alcume non precisa explicación.

Das tres mozas que “acosaban” a Antón, seguiu dálle que dálle a que levaba a voz cantante, a do carreiro no peito, onde, por certo, estaba de novo a ollada do neno que non era tan neno (lembrar que tampouco era parvo). Agora ela quería saber que estaba a facer O Troiteiro Pequeno. Este, en principio, calou para no soltarlle alí o que realmente estaba a facer. Aínda que tamén é verdade que non era necesario que lle dixera nada. Porque se vía e se notaba en que estaba ocupado. Non obstante, para saír do paso, díxolle á preguntona que estaba estudando para listo. Os dous sorriron a un tempo e a situación deixaba ás outras dúas mozas en completo fóra de xogo.

Café A Pedreira. A Valenzá. Xoves, 8 de setembro de 2022

 

A VELA DOS DESEXOS

Cando Filiberto Suárez Doforno entrou na explanada do santuario dos Milagres marchou dereitiño como unha vela a acender precisamente unha vela. Filiberto, O Paspallás, non é que sexa moi relixioso pero ten o seu aquel coas velas. Penso que é a chama a que o fascina. Ese resplandor. Esa cor... Sobre os significados de acenderlle unha vela á Santiña do Medo prefire non opinar, aínda que el, polo baixo, ben que lle pide. Sabe que moitos desexos dos que pide, a Virxe fará oídos xordos. Pero el non quere ser menos e quere seguir aquilo de “por pedir que non quede”.

Non pide polas almas do purgatorio, nin polos fieis defuntos, nin polas enfermidades propias e de familiares, nin polos aprobados dos nenos, nin polas guerras, nin polas catástrofes. O Paspallás pide para que o mar siga facendo ruído, para que as treboadas espallen lóstregos e tronos (ou sexa, ruído). Pide para que o seu corazón latexe de amor. Porque Filiberto ten unha moza pola que suspira e berra e sufre e xeme a todas as horas. Pide tamén por aqueles que soñan cos biosbardos e polos que se botan ás boleiradas por un outeiro abaixo.

Despois, na realidade, no momento de acender a vela ou as velas, pide por ese sorriso que o emociona (o dela, claro), por ese peito que o acelera (o dela, por suposto) e por esas palabras que o aconsellan (as dela, faltaría máis). Contempla como a lapa se alza e pensa que aí soben os desexos que algún día serán reais e eternos. Pídelle á Virxe por todo iso. Axiña volve sobre os seus pasos e déixase ir polo Medo abaixo.

Café A Pedreira. A Valenzá. Mércores, 7 de setembro de 2022

 

ENTRE O SILENCIO E O RUÍDO

Mentres espero polo café collo ó silencio e doulle uns cantos botes para que faga algo de ruído. Ás veces non é bo quedar completamente en silencio. O silencio é bonito e necesario ata que dicimos basta. Eu, antes de dicir basta, xa me anticipei á xogada. Porque me deu por aí e porque son así de listo. Ó mellor, cando remate o café, collo ó ruído e plántolle unha boa tira de esparadrapo na boca para que se quede en silencio.

Mentres tomo o café contemplo o panorama. Vexo nubes negras que se desprazan e vexo nubes brancas que se esconden por detrás das casas. Vexo coches que circulan e que meten ruído. Un coche vermello, coñecido, está aparcado aquí, á miña beira; é bonito. Vexo xente na terraza e noto o aire que me pega na cara. O tempo está que vai e que vén, pero as pingas de auga non acaban de caer. O tempo case sempre (ou sempre) fai o que lle dá a gana. Xa o dicía aquel: nunca chove a gusto de todos.

Mentres tomo o café miro e vexo o meu reflexo no cristal do escaparate que teño enfronte. É como se me mirara ó espello do baño, e sen bafo, claro. Moitas veces o maldito bafo non deixa ver o que se quere ver, ou o que hai que ver. Agora mesmo, a maiores de verme a min mesmo, tamén vexo á xente que pasa; porque miro de esguello ou torcendo a cabeza.

A xente mete ruído. Os coches meten ruído. O aire mesmo mete ruído. Definitivamente, vouno coller e pechalo nunha urna de cristal para que todo quede en silencio. É certo que cando non hai silencio, bótase de menos.

Café Brétema. A Valenzá. Martes, 6 de setembro de 2022

 

A GUAPA DE CASARDEITA

Son guapa, moi guapa. Son tan guapa que non podo demorarme moito tempo ante un espello. Por medo a que rache. Cada vez que quero pintar os beizos de vermello teño que facelo a cachos, por partes. O beizo superior píntoo ante o espello do baño; o inferior xa ten que ser ante o espello de man (ou viceversa). Así non lle dou tempo ós espellos a que se emocionen ante a miña fermosura. Non digo todo isto por gabarme, non. A xente non para de dicirme que que guapa é a condenada. Xa o era miña nai, Dosinda A Gloriosa. A min, agora, chámanme A Divina. Na realidade son Lucinda.

A miña fermosura trae consigo eses piropos que, na actualidade, a moitas mulleres non lle gustan por machistas. Sinceramente, hainos moi machistas. Pero tamén os hai sinceros. Hai dous días dixéronme que era arco da vella dentro dun temporal. Iso é bonito! Ou coma o que me soltaron hai media hora, xusto cando viña para esta cafetaría na que estou: es a Perla Negra que me bambea mesmo co mar en calma. Como non me vou derreter ante isto!

Son tan bonita que ata semello un panal de mel. Ben que me dou de conta do alboroto que armo por onde paso. E axiña algúns péganse a min coma moscardos. E algunhas. Que eu ben as entendo; quen a boa árbore se acolle, boa sombra a cobre. Á parte de bonita, tamén son elegante. Sei vestir e visto ben. Nisto saio a meu pai, Lucino O Garboso. Coa fermosura e elegancia que teño... por onde paso, arraso. Son a guapa de Casardeita.

Café A Pedreira. A Valenzá. Luns, 5 de setembro de 2022

 

SOBRE AS NOVENAS

No momento de escribir este Recuncho aínda non fun a ningunha novena a Os Milagres (é sábado pola noite e teño intención de ir mañá, domingo), pero creo que non necesito ir todos os días para saber o que é e o que significa esa romaría para toda a provincia de Ourense, en xeral, e para a contorna de Baños de Molgas, en particular.

Non necesito ir todos os días (por circunstancias, tampouco podo) porque fun case media vida a diario. E andando. Que non é como agora, que se vai en coche, incluso desde distancias curtas.

Esta peregrinación de dez días (nove de novenas e o famoso Día 8) ten os seus puntos, as súas datas importantes que sempre deixan pegada no romeiro, no peregrino. Como ese día no que coincide en domingo (hai anos que pilla dous), porque a influencia ó santuario é máis masiva que un día normal, laborable. Tamén é importante o Rosario da Aurora, aínda que este sexa tan só para aquelas parroquias ás que lles toca tal ou cal día. Sobre este rosario non meto as mans no lume pero creo que xa non é o que era.

E agora si, agora xa chegan os dous días máis grandes de todas as novenas: o Rosario das Antorchas e o Día 8. O Rosario das Antorchas é o día 7 ás once da noite. Nesa noite transfórmase o monte Medo. Énchese de luz a rentes do chan grazas ós milleiros de velas e cirios que iluminan a explanada durante o percorrido da Santiña mentres se reza o rosario, e énchese de luz o ceo molgués a causa dos fogos de artificio tras a finalización do evento. Lembro ese día como o da emoción de ir andando de noite pola Medo arriba e, logo, a baixada, claro, na que sempre había as típicas bromas sobre o medo, sobre os perigos nocturnos.

O Día 8 é o día máis grande da gran celebración, o día propio da Virxe. As luces a rentes do chan da noite anterior danlle paso ó bambeo de miles de panos das mans, brancos, que a xente axita durante o percorrido, de novo, da patroa do Medo pola explanada. Este día tamén cambiou moito. Antigamente había un formigueiro de xente xantando por entre os piñeiros con aqueles ingredientes (moito me acordo das torradas) que se transportaban nas alforxas ó lombo dos burros. Agora, en caso de quedarse a comer, faise nos propios postos que hai por alí ou achégase un ós parques de Baños de Molgas e a contorna.

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Sábado, 3 de setembro de 2022

 

PARA QUE OS DESEXOS?

Alguén me quixo dicir nunha canción que pedira un desexo. Eu, aproveitando que viña no atallo e que sabía que non me oiría ninguén, berreille que para que? Como volo digo! Non me cortei un carallo! Para que vou pedir un desexo se a maioría deles non se realizan, non se cumpren! Sei seguro que se quero asaltar un banco, a policía, que, na realidade, non é parva, atrápame nun chiscar de ollo. É máis, faino xa no propio banco. Se pido un autorretrato dunha supermodelo ante un espello, vaime dicir que o puto espello está cheo de bafo. Para que pedir desexos!

Confeso que naquel momento, quen cantaba, se se amosara fisicamente polos auriculares, igual lle roía as entrañas. Porque dá carraxe que che digan que pidas un desexo cando sabes de antemán que non se levará a cabo. Esaxero un pouco no de roerlle as entrañas. Quen cantaba era unha cantante e eu, hoxe, en principio, aínda son un cabaleiro. Creo. Ó mellor son un malnacido. Ou un asasino. Non, isto sei que non, porque, repito, a policía no é a das películas (que sempre chega tarde, mal e nunca) e cacharíame xa descolgando o fouciño da palleira. Porque isto si, se algún día mato será cun fouciño (a arma por antonomasia da Galicia profunda). Ese si sería un desexo para cumprir.

Desexo rematar ben todo isto: que aínda que a min non se me cumpran, oxalá os desexos de todos vós se fagan realidade. Ante isto, non me queda outra que rir polo baixiño. Vedes como de cabaleiro, pouco?

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Venres, 2 de setembro de 2022