MALAS CONTESTACIÓNS

Pedín de tocar o saxofón na orquestra dos Tarambainas e contestáronme de mala maneira que fose tocar a gaita ó Penedo de Vide. Sinceramente, sentoume mal. Non son formas de lle contestar a unha persoa. Ó mellor igual pensaron que era un John Coltrane e que podía deixalos en ridículo. Na realidade, toco pouco máis alá das notas clásicas. Podo arriscarme, iso si, algo máis coa batería porque a esta doulle e doulle e polo menos fago ruído; pero ata no pedal dos pés son malo porque penso nos dos coches e tan ben freo de golpe como acelero deica o infinito e máis alá. O meu, como digo, é o saxofón e non son Dexter Gordon.

Collín tal carraxe pola contestación do paspán dos Tarambainas que fun remoendo vinganza de volta cara á miña casa. Á entrada de Baños de Molgas xa sabía como facer. Collín unha guitarra eléctrica que tiña colgada na palleira entre o arado de pau e o xugo das vacas (agora creo lembrar que de rapaz, e para que as vacas se apuxeran ben ó carro, tocáballes a guitarra; non sei, pero imaxino que naqueles tempos imitaría a Carlos Santana), colgueina ó pescozo e volvín ás Mestras, que era onde se atopaba a orquestra dos Tarambainas. Pedín de tocar a guitarra e o mesmo paspán contestoume outra vez de mala maneira, pero agora dicíndome que fose tocar o violín á Tapada dos Ferreiros. Xa non me sentou mal. Sorrín e rompinlle a guitarra na cabeza. Quedei coma Jimi Hendrix.

Café A Pedreira. A Valenzá. Mércores, 30 de xuño de 2021

 

AS PETICIÓNS DE MAN

Declaréilleme á muller noutros tempos e de forma normal; quizais coa cara colorada e cos nervios a flor de pel. Penso agora que ó mellor fixen mal, que tiven que declararme tirándome desde o campanario da igrexa de Baños de Molgas, a uns 30 metros, e xusto no momento de cando se entra no atrio co san Salvador chegado da procesión do 6 de agosto; para que me vise a xente. Ou lanzándome en parapente desde o Outeiro do Corno. É que agora todo o mundo se declara de tal maneira que creo que se anda a unha loita por saber cal é a forma máis esperpéntica.

Sinceramente, cústame moito asimilar iso de pedir a man en actos públicos e de maneiras que, ás veces, se saen da lóxica. Somos tan egocéntricos que, máis alá do noso, non pode haber nada. E temos que estar por encima de calquera en todo. Ou sexa, chamar a atención, aínda que fagamos o ridículo. Nun campo de fútbol, por exemplo, fincamos os xeonllos sobre un chanzo, esperamos a que nos enfoquen os medios, abrimos os brazos en plan de súplica (ou de crucifixión) e pedimos un si quero. De verdade, teño ganas de ver unha negativa para ver que cara se lle queda ó pasmón.

Pobriño, dirán algúns, se a quere será un pau a súa negativa. Se a quere penso que hai outras formas ou maneiras de pedirllo. Creo que é unha ocasión especial, moi íntima e moi súa. O público das bancadas non creo que se vaia meter nas súas vidas. É máis, á maioría nin lles importará o devir da parella. Pero hai que chamar a atención.

Café Kibu. A Valenzá. Martes, 29 de xuño de 2021

 

O BOTELLÓN

Empezo a entender a miña cara de vinagre. Porque non me souben divertir de mozo. Como era e son abstemio... É que acabo de oír pola Galega os problemas en Ourense e Vigo a causa do botellón. Paréceme moi triste que haxa que botar man do alcol para divertirse. Eu penso que me divertín bastante (e ben) na miña infancia e xuventude e, xa digo, sen probar unha gota de alcol. E sen os medios que teñen ou que lles poñen agora ós mozos para gozar da vida. Hai que lembrar que o alcol, cando se sobe, anula á persoa que levamos dentro.

Tampouco é necesario armar o escándalo que se arma porque se xunten unha ducia de amiguetes; aínda que aquí, en Galicia e en España, en xeral, somos moi propensos ó ruído, ó alboroto, ó berrar para non falar baixiño; non vaia ser que non nos escoiten. E nos botellóns é certo que hai ducias e ducias ata que forman centos de gorxas que alteran ó máis tranquilo.

Tampouco quero aconsellar a ninguén con outras formas de divertirse, que haberlas hailas, pero eu guieime polas miñas e creo que non me foi tan mal. Pois aínda que ó principio fale da cara de ferreiro, sei que tamén sei facer rir, ou sexa, que fago vivir e que vivo alegremente. Divertíame e aínda me divirto coa lectura e a escritura, e en cuestión de xuntanzas, podo dicir que o famoso mazadoiro da burga de Baños de Molgas é unha gran testemuña das nosas diversión e sen facerlle dano a ningún veciño, nin tan sequera poñelo dos nervios. Alí, sentados nel ou ante el, arranxabamos o mundo a base de gargalladas e coa felicidade flotando no entorno. E sen alcol.

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Luns, 28 de xuño de 2021

 

O RÍO DA MIÑA CONCIENCIA

Souben de ti porque preguntei e busquei. Pensei que nunca na miña vida te perdería, pero unha noite, na que a lúa vella se acochou detrás dunha nube negra, perdinte de vista e aí empezou o meu calvario. Porque axiña, ó momento de decatarme da túa ausencia, iniciei un viacrucis por todos os lugares habidos e por haber buscándote. Fun deica os confíns do universo preguntando por ti; polo teu brillo metálico e vermello. Ninguén me soubo dar razón de ti, e empecei a desesperar.

Porque, contigo, os meus soños deixaban de ter presencia no meu universo ó descargalos en ti. Sen ti, a miña historia, a miña vida será efémera e ninguén saberá dela. E todos temos o noso orgullo, o noso ego. Non quero ser menos. Quero que saiban de min e sen ti son un cero á esquerda. Sen ti os versos non riman e non fan poema.

Non obstante, non desesperei; seguín preguntando por ti e buscándote. A miña subida ó monte Calvario era xa agónica, pero sabía que en algún lado tiñas que estar. Os meus pensamentos non podían estar pechados para sempre, nin tan sequera aqueles exabruptos que de cando en vez ou moi a miúdo caían sobre o papel da carraxe. Medio desesperado e lembrando o punto de partida volvín a el e alí estabas, condenado!, sobre un papel a medio escribir nunha mesa da terraza do café. Collinte con emoción nos ollos e deixei caer pingas de orballo para completar o relato. Es o río da miña conciencia, que levas as pingas de orballo a un papel raiado.

Café Kibu. A Valenzá. Domingo, 27 de xuño de 2021

 

HAI QUE MULTIPLICARSE

Pois menos mal que xa non hai partidos de fútbol ás tres da tarde. Se chega a habelos tería un gran problema, porque non sabería a que atender; se ó fútbol ou ó ciclismo. É que o sábado empezou o Tour de Francia, a gran carreira ciclista por excelencia. A min gústame o fútbol. Incluso creo que son un fanático dese deporte. Pero cando chega o ciclismo, ese ciclismo profesional no que ves que unha e outra vez, ou sexa, en todas as etapas hainos que deixan sangue, suor e bágoas; iso emociona de tal maneira que, por veces, ata o corazón se acelera de tal maneira que é como se el empurrase ó ciclista axudándolle a subir a montaña, ese portos de categoría especial. Hai subidas que cada pinga de suor é un latexo de ansiedade.

Para min, o fútbol é bonito. O ciclismo tamén é moi bonito, e ten tanto ou máis suspense que aquel, xa que, por exemplo, nunha escapada sempre chegará ese momento no que se pensa se os pillarán ou non os pillarán. E esa fermosura do último quilómetro cando a etapa se disputa ó sprint? Os ciclistas buscando o seu espazo, os compañeiros do máis rápido intentando subilo en aire ou polo aire ata os primeiros postos e moi cerca da meta para que, logo, el se quede só ante o perigo, ante a forza, a velocidade e as ansias de ganar.

Ante todo isto, non queda outra que, digamos, multiplicarme. Final da etapa diaria a partir das catro para empalmar co partido das seis, pequeno descanso para cear e, ás nove, unha vez máis estomballado no sofá para seguir vendo ese fútbol que me apaixona. Entre uns partidos e outros ou entre un deporte e outro, intentarei facer algo útil da vida, a base de escritura e lectura. Non quero que ninguén me diga que son un “inculto” porque perdo o tempo contemplando ese deporte que, algúns, din que é das masas. E dino co mal sentido da palabra. Coma se o fútbol non nos deixara “culturizarnos”.

Volvendo ó ciclismo, mirade se me gusta que, este ano, non habendo ningún español (quéirase que non, sempre tira) que poida alcanzar o podio, penso seguilo igual, como o levo seguido todos os anos. Como tamén estou seguindo e seguirei a Eurocopa; con España ou sen España. Por certo, hoxe saberemos se España seguirá ou non. Se non segue, xa aseguro aquí que me entregarei ó máis débil de cada partido.

Finca Fierro. Sábado, 26 de xuño de 2021

 

NON HAI IMAXINACIÓN!

De todos é sabido que son un peliculeiro. Vexo de todo. Desde obras mestras ata as boas, así como pasando polas pasables ou regulares e rematando coas malas e moi malas. Porque para saber se son moi malas, teño que velas. Algunhas si sei xa de antemán que serán moi malas, pero aínda así... non sei, sempre confío en algo, nunha escena, nunha frase, nun gag... e iso que son dos que digo que cando unha película non gusta ós vinte minutos, malo!

Pero ó que vou é a outra cousa: que en todas, absolutamente en todas os protagonistas ou os personaxes botan sempre man de pastillas e cervexas ou alcol. O das pastillas sempre me chamou a atención, sempre me puxo dos nervios; pois aínda que non estean enfermos (que case nunca o están) tragan pílulas a moreas. E non unha ou dúas, senón un puñado delas ou medio frasco, que máis ou menos é o mesmo. Pílulas para eliminar a tensión. Pastillas para contar unha historia triste. Pílulas para afogar as penas. Pastillas para botar o demo que levan dentro.

O demo que levan dentro os ianquis tamén o botan moi ben fóra a base de alcol. E as penas, claro. Non deben saber que as penas saben nadar. Nas películas nunca aparece un abstemio porque entón o guionista non sabería que facer cos personaxes. Nas películas, as bisagras dos frigoríficos andan a cen e as farmacias non sei onde teñen tanta reserva de pastillas. Non hai inventiva, imaxinación para manter ocupados a certos personaxes.

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Venres, 25 de xuño de 2021

 

O MANIÁTICO

Todos os días, ás catro da tarde, Tarcisio Siabal Lucho sentaba á sombra dun carballo das Mestras e contemplaba os biosbardos. Sempre á mesma hora e ante o mesmo carballo. Todos os días. Sen importarlle para nada as inclemencias do tempo climatolóxico. Tamén en domingos, festivos e festas de gardar. Todos os días. E a forma que tiña de contemplar os biosbardos era pechando os ollos. Tarcisio Siabal pechaba os ollos durante quince minutos xustos e dicía (incluso o xuraba pola súa nai) que vía os biosbardos. Debía ser verdade porque, de cando en vez, abría os seus beizos nun disimulado sorriso.

Tarcisio, ó que ninguén o coñecía por tal nome, xa que para toda a vila de Baños de Molgas era O Chancas, era maniático nos seus actos. Perdón, no seu acto de sentar á mesma hora e ante o mesmo carballo. A proba é que certo día de verán estaba en conversa animosa e amigable con algunhas autoridades molguesas e tan axiña como se decatou de que as catro da tarde estaban xa aí, deixounos coa palabra na boca. Nin cura nin alcalde nin rabo de gaitas; botou a correr para chegar a tempo de sentar ante o carballo das Mestras e poder contemplar os biosbardos. Non lle tomaron a mal tal plante porque, como veciño que era, sabían da súa arroutada, da súa manía.

Ás catro e cuarto erguía con toda a pachorra do mundo, dáballe cariñosamente e con moito sentidiño unha pequena patada ó carballo e dicía adeus. Dicíalle adeus ó biosbardos, non ó carballo.

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Xoves, 24 de xuño de 2021

 

15 MINUTOS DAN PARA MOITO

Sei que agora a maioría da xente bota man dos móbiles para realizar certas anotacións, ou axiña lle dan á cámara para que queden rexistrados sen moito traballo aqueles titulares ou asuntos que interesan cando estás lendo un periódico, por exemplo. Eu, que queredes que vos diga, sigo de carroza e comigo anda sempre un bolígrafo colgado do peito (porque as malditas camisas de punto non teñen bolso ningún) e un pequeniño caderno feito, iso si, con papel reciclado e coas medidas a xeito de que, este, si, me colla no peto de atrás do pantalón. Porque ás camisas de punto xa dixen o que lles faltaba e as outras, as normais, algunhas tampouco teñen bolso, ou se o teñen é tan raquítico que está tan só de adorno.

Explicado o asunto, comunico, revelo, anuncio, informo, transmito que se me acumulan as anotacións sobre o que, día a día, leo nos xornais. Aquilo que me chama moito a atención ou que me sorprende pásoo inmediatamente a ese pequeno caderno coa intención de, nese mesmo día ou nos vindeiros, desenvolvelo nun Pingas de Orballo. O que pasa é que, despois, e acostumado ultimamente a escribir nas terrazas dos cafés, de camiño a estes (e como vou sempre andando, uns 15 minutos de andaina) ocórrenseme outras cousas que acabo plasmándoas no papel, nun caderno normal. Ás veces só se me ocorre unha frase, ou escoito o verso dunha canción, ou algunha palabra que dixo alguén e 15 minutos, pensando, dan para moito. Logo dos dous ou tres sorbos do café xa está todo máis ou menos planeado, polo que ó momento disparo pingas de orballo sobre o caderno.

Café A Pedreira. A Valenzá. Mércores, 23 de xuño de 2021

Finca Fierro. Mércores, 23 de xuño de 2021

 

CAMIÑO DE REDENCIÓN?

Collín medo dunha nube negra e arrodeei, arrodeei moito para ir polo sol, por onde daba o sol. Xa sei, todos sabemos que o medo é libre, pero aínda así quedei algo preocupado; porque terlle medo a unha simple nube negra é un asunto serio. Non é común. E non é polo que poida traer consigo a nube, ou sexa, que descargue tronos, alustros e auga a mares, senón por algo descoñecido que intúo, que me dá coma un presaxio. Os tronos; sempre me divertín co ruído dos tronos; canto máis fortes, máis emoción. Ás chispas ou alustros ou lóstregos ou relampos é certo que lles teño respecto, pero de aí a medo vai todo un mundo, toda unha feira. A auga a mares; non pode ser moita dunha simple nube negra. Pero collinlle medo e arrodeei.

Arrodeei tanto que cando me decatei xa nin vía a maldita nube. Para min que me perdera. É raro que me perda, porque sempre me deixei orientar pola inercia e a ollo. Orientándome a ollo son un artistiña. Como tamén se adoita dicir: onde poño o ollo, poño a bala ou o que me dá a gana. Total, que peguei voltas e reviravoltas sobre min mesmo, chegando incluso a facer o pino, e non houbo maneira: a nube negra non asomaba por ningún horizonte.

Deixoume tan intrigado a cuestión, que volvín sobre os meus pasos, sobre as miñas mesmas pegadas e cando cheguei ó lugar de onde partira, axiña a vin; alí estaba. E agora, non sei por que, xa non lle tiña medo. Acaso realizaría eu un camiño de redención?

Café Kibu. A Valenzá. Martes, 22 de xuño de 2021

 

NENEZ MENTAL

Baixei as escaleiras correndo coma un neno. Ás veces realizo actos de neno; porque fisicamente hai momentos nos que me sinto coma un neno. Mentalmente son sempre neno. Xa mo dicía miña nai, a pobre. E agora tamén mo di a muller. Sinceramente, facer de maior, facer de adulto, por veces, é difícil. Cando me quero poñer serio, por exemplo politicamente, axiña me miran mal. E a pesar da miña nenez mental, xa non teño idade para meterme en camisas de once varas. Eu, que tan só cheguei a manexar en toda a miña vida dúas simples varas... a pequena, ou o que é o mesmo, a de ir para o monte e a aguillada, ou sexa, a que se usaba cando se xunguían as vacas.

Ter nenez mental semella que é case coma un insulto. Que va! Co feliz que me sinto tolear coma os nenos... É bonito ser neno! Si, poida que sentíndome cativo o coñecemento sexa pouco, pero para que quero ter máis? Chégame co que sei e con non presumir de listo. Presumir de listo mesmo acaba sendo aburrido. Porque ó final ninguén che fai caso. Non hai como facer o parvo. Ou insinuar que se ten mentalidade de neno. Os nenos son inocentes ata que sacan a maldade que levan dentro, que, por veces, é moita. Mentres que os adultos xa sacamos directamente o demo, que penso que é peor que esa maldade dos cativos.

Resumindo: que usando tan só dúas varas e tanguendo eses feitos que realizamos dentro dunha presunta inocencia, vivo coma Deus. É dicir, coma un neno.

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Luns, 21 de xuño de 2021

 

SOBRE OS HEROES TAMÉN CHOVE

Escribir hoxe nunha terraza é algo complicado. Porque vai aire e o tempo ameaza con chuvia. Pero todo é cuestión de suxeitar, de apertar ben o papel sobre a mesa e aguantar coma os heroes. Sempre me gustou presumir de heroe aínda que, na realidade, sexa un cagainas, un covardiño. A culpa é dos cómics e das películas da Marvel ou de súper heroes. Agora mesmo a música de Alex North tamén me inflúe bastante: ten ritmo dun “preludio á batalla”.

Non sei se non viría moi lixeiro de roupa a ler La Región e a tomar un café, pois os sinais que deixa o aire danme a entender que non tardará en chover. Mira que se chego á casa enchoupado... A culpa é dos locutores do tempo, que din que chove, que chove, que vai chover e como nunca acertan, non lles facemos caso. Pobres, que non lean isto como unha crítica (eu sempre confiei neles), pero cada vez que te atopas con alguén (e o inicio das conversacións sempre é o tempo. De cantos silencios nos saca o tempo climatolóxico!) axiña comentan que “non acertan nada”. E claro, todo se pega.

É igual; como xa estou rematando, malo será que non chegue á casa sequiño e coa heroicidade bailando un chotis sobre as circunstancias ou cabalgando sobre este aire para mofarse un pouco dese ceo escuro e negro que me dá que non tardará en descargar. Así é que, por moi heroe que sexa, non quero que se me molle a pluma. Porque sobre os heroes tamén chove.

Café Kibu. A Valenzá. Domingo, 20 de xuño de 2021

 

O ASUNTO MORATA

Empezo este Recuncho xusto despois de rematar o partido da Eurocopa entre España e Polonia (1-1), onde, por sorte, marcou Morata e onde, por desgraza, tamén volveu fallar Morata. Antes de nada, gústame Morata e vou defender a Morata. E non me deixo influenciar polo seu gol de hoxe, xa que este relato o tiña máis que estudado e analizado pola antes antes do partido, o que pasa é que precisamente por ver os partidos anteriores da Eurocopa non tiven tempo para escribilo.

Somos do que non hai. Porque con respecto a Morata está a pasar o que pasou con Benzemá no Real Madrid. Non hai moito, este francés era un desastre, asubiáronlle todo un concerto, desexaron botalo do Real Madrid unha e un cento de veces porque non marcaba, porque seica era malo de solemnidade. (Paréntese para dicir que desde o primeiro día que vin xogar a Benzema nese club, sempre o tiven por encima de Modric e incluso do propio Cristiano Ronaldo. Si, é certo que Ronaldo é un crack como goleador; pero a clase, ai a clase do francés...). O dito, que a Benzema odiárono ata case a morte. Agora, porque xa marca goles, hainos que incluso o comparan con Mesi.

Morata non ten a clase de Benzema nin as xenialidades de Mesi, pero dentro dos xogadores españois paréceme bo, moi bo. E sobre a súa falta de gol... desde cando España tivo un auténtico goleador, se sempre fomos unha selección que ganamos os partidos a trancas e barrancas e a maioría das veces pola mínima. Se quitamos aquel 4-0 a Italia ou aquel famoso 12-1 a Malta (que todos gaban a máis non poder, cando realmente goleamos a un equipiño cheo de carpinteiros e albaneis), todo o demais, ganancias pola mínima. Alguén tamén pode pensar que David Villa. Pero á beira de David Villa había un señor equipo comandado por un tal Iniesta e un cal Xavi.

Tamén creo que actualmente non temos un goleador nato, porque a realidade di que non temos nada, que non temos equipo. E visto o partido de hoxe, é normal que A Cartuxa se quedara en silencio e sen ganas de animar logo de fallar o penalti. Non lle metemos un gol nin ó arco da vella. E Iago Aspas na súa casa de Moaña. Os males da selección non están na falta de gol de Morata. Ata penso que foi o xogador máis destacable de España. E non quedará outra que encomendarnos a el cando xoguemos con Eslovaquia, se non queremos facer as maletas na primeira fase. Que, visto o visto, non me estrañaría nada.

Finca Fierro. Sábado, 19 de xuño de 2021

 

DE CAMIÑO

De camiño vin pensando en que sempre oíra que de noite todos os gatos son pardos. O problema é que eran as cinco da tarde, e aínda que o ceo estaba moi nubrado e demasiado escuro, non era de noite. A verdade é que tampouco vin ningún gato polo camiño, e iso que polo lugar que paso, ou sexa, polo atallo case sempre hai un. De día non é pardo, que é rubio.

De camiño tamén vin pensando que as gotas de chuvia, cando caen, mollan. A min, nesta ocasión, non; porque axiña abrín o paraugas por se aquel. En todo o demais, mollaban. Mollaban o cemento do atallo, o asfalto da estrada, as follas dos carballos e das cerdeiras, as ás dos paxaros, as herbas dos valados... Para non mollar, a solución estaría en que non chovese. Agora mesmo non é que chova, nin moito nin pouco, pero algunha que outra pinga si que cae. E repito: mollan. Non é que fose necesario o paraugas aberto, pero que se molle o caderno... iso si que non, iso sería peor que un crime. Prefiro enchouparme todo antes que unhas pingas de auga me caian sobre un caderno ou un libro ou un periódico ou unha revista.

De camiño tamén pensei que ó chegar ó lugar no que estou non me quedaría outra que deixar caer, como pingas de auga ou de orballo, sobre ese caderno, todos eses pensamentos que pensei. Xa o fixen e deixo de pensar. Para non molestar. Eu ben sei que estes meus pensamentos non son pardos; en tal caso, parvos. Mellor deixalos.

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Xoves, 17 de xuño de 2021

 

O SOL DE EVA MARÍA

Dicían aqueles naqueles tempos que Eva María marchaba buscar o sol á praia. Eu de rapaz atopábao nos lameiros dos Lamas e do Río Vello, nas leiras das Costelas e de Tallós, e nos terreos das Cortiñas e das Lameiras. De mozo, a maiores de atopar o sol neses lugares e en algúns máis de Baños de Molgas, tamén me abrasaba pola estrada que vai a Os Milagres, máis en concreto, lendo pola zona da Pitediña e Entrelorríos. Non necesitaba praia para poñerme coma un pote.

De adulto farteime de tomar o sol na Costa da Gándara, unha viña de case unha hectárea, que foi o meu sustento e o meu calvario, ou a miña escravitude. Por sorte ou por desgraza sempre tiven onde buscar o sol e onde tomalo. Ata en Madrid había zonas ou sitios para poñerme moreno, e a pesar de que en Madrid non hai praia. En Ourense tampouco a temos, pero varias veces ó ano sempre alcanzamos as temperaturas máis altas de España.

Si, de adulto conseguín ir á praia varios veráns. Certo que ía sempre poucos días, pero tampouco necesitaba moitos máis. Eu xa estaba cheo de sol, farto de sol e de suar a causa da Costa da Gándara. Agora, con isto da pandemia, levo dous anos sen buscar o sol na praia. Non me preocupa moito; coa idade voulle perdendo interese e coa costume de ler por fóra, andando ás veces ó sol, xa me é suficiente para seguir o ritmo do verso ou da canción de Eva María. Así tampouco teño que preparar a maleta de pel e o traxe de baño (non uso bikini) a raias.

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Mércores, 16 de xuño de 2021

 

TIRAN A DAR

A iso das catro da tarde, dunha tarde calorosa e con ameazas de treboada, vin que o asunto estaba serio, demasiado serio. O caso é que os malos tiran a dar e os bos temos que refuxiarnos detrás dunha verza. Menos mal que a verza, ó ser unha desas verzas brancas, é enorme e cúbrenos a todos. E tamén que, por agora, non disparan a matar. Pero, despois, vai ti saber, ó darche igual caes morto. Así é que, por se aquel, a verza, en principio, é a nosa amiga. Non sei cantos somos. Creo que moitos, uns centos.

Non quero pecar de modesto, pero, eu, como comprenderedes, estou do lado dos bos. Sempre estiven. Tamén é certo que a algúns cústalles asimilalo. Quizais pola miña doutrina política, e xa sabemos todos como se trata a certos sentimentos de liberdade. Claro que eu, iso, o de non caer ben, pásoo polo arco da vella ou polo forro de... Así é que sigo deixando que os malos pensen que o mundo é redondo, cando sei que as súas cabezas son planas. Ou cadradas.

As balas asubían cada vez máis cerca. A verza branca deixa ver xa uns buracos perigosos e os malos, nai que os pariu, seguen avanzando e disparando. Non vale que, eu, sobre o papel en branco, deixe caer palabras e máis palabras criticando as súas accións. Souben sempre que en boca pechada non entran moscas, pero ás veces déixome ir pola paixón e as críticas ou as verdades sempre doen moito. Non obstante, díxenlles ós meus compañeiros que mentres non disparasen a matar... E esperando estamos, a ver que pasa.

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Martes, 15 de xuño de 2021

 

POR CULPA DA EUROCOPA

Que nervios. Que angustia. Que apuro. Canta adrenalina. Por culpa da Eurocopa. Por culpa da Eurocopa ando de aquí para alá á velocidade da luz. E co cara que a puxeron... Por culpa da Eurocopa podo dicir que as tardes/noites cambiáronme por completo desde a xubilación. Se deica agora era: cabezada, ordenador, biblioteca, lectura, cea, ordenador e película; desde que empezou a Eurocopa é: cabezada, fútbol, escapada a tomar café e botarlle unha rápida ollada a algún outro xornal distinto dos da mañá, fútbol, cea e outra vez fútbol. Xa case estou desexando que cheguen eses días nos que tan só hai dous partidos: ás seis e ás nove.

E mentres dure a Eurocopa ou polo menos mentres haxa partidos ás nove da noite tamén xa me podo esquecer da correspondente película televisiva, a non ser que a partir das doce ou doce e pico proxecten algunha que se poida ver. É que a partir das once (conclusión do derradeiro partido diario), e a maiores de que a esas horas xa todas as películas están empezadas (son deses fanáticos que as ten que ver desde o primeiro fotograma), tamén fochico ou fago algo útil co ordenador; entre outras cousas, escribir ou pasar a limpo os relatos que escribo. Polas mañás non me fago tanto o preguiceiro na cama, porque quero aproveitalas para poder ler algo máis, xa que, polas tardes, por culpa da Eurocopa, case non leo.

Ando apuradísimo, pero contento. Porque a Eurocopa non me está defraudando. Marcho, que me vai empezar o partido das seis da tarde.

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Luns, 14 de xuño de 2021

 

UNHA BÁGOA E DOUS SORRISOS

Din que a vida é marabillosa. Eu digo que é marabillosa, bonita e digna de vivir. Pero é certo que ás veces a vida pega cada labazada que deixa a un completamente fundido. E se non que llo pregunten á nai deses dúas neniñas de Tenerife, aínda que, é verdade, moito peor foi para elas que xa non a poden nin contar nin vivir. Por culpa dun pai que nin era pai nin é home nin é merecente de ningún nome incluso despectivo. A noticia da fin desas dúas cativiñas fundiunos por completo a semana. Como case nola fundiu tamén o sábado ese rapaz da selección de Dinamarca, Christian Eriksen, que caeu redondo en pleno partido cando estaba a xogar contra a selección de Finlandia. Durante uns dez minutos ou máis tivo a todos os espectadores, tanto os das bancadas coma os televisivos, cun nó na gorxa. A vantaxe está en que este xogador, por sorte, poderá contalo; mentres que Anna e Olivia, pobriñas, un desalmado, que debería ser sangue do seu sangue, non deixou tan sequera que a soñaran, que soñaran as súas propias vidas.

Como teño confesado outras veces de que a vida é unha bágoa e dous sorrisos, e como xa deixei caer a bágoa, toca agora, polo tanto, falar dos sorrisos. Dos sorrisos futbolísticos, claro. Porque empezou a Eurocopa e, fóra dese amargo e tremendo susto de Eriksen, asoman xa os sorrisos. Pois, por exemplo, o que asomou nese mesmo partido do susto: a vitoria de Finlandia ante os daneses, algo que ninguén daba un peso por ela. Pois esta selección é a primeira vez que participa nun torneo desta categoría (é dicir, Mundial e Eurocopa) e todos os entendidos axiña a catalogaron como a cinsenta do grupo.

O segundo sorriso de que a vida é marabillosa (non vou ser modesto) é para min, é meu. Precisamente por iso, porque empezou a Eurocopa. Porque penso ver todos os partidos que poida. O inaugural non o vin por culpa do Nadal-Djokovic e o Gales-Suíza tampouco porque non me pillou na casa, e só cheguei ós derradeiros dez minutos. De España hoxe non falo porque tería que falar das vacinas e é un asunto espiñento; tería que falar da non convocatoria de ningún xogador madridista, que entón si que podería arder Troia coa miña opinión; e tería que falar do dúo Luis Enrique-Iago Aspas, que sería tamén como meter un zorro nun galiñeiro.

Finca Fierro. Sábado, 12 de xuño de 2021

 

NON TIÑA INTENCIÓN DE...

Cando viña para acá, ou sexa, para onde estou, un refacho de vento pegoume no peito e un golpe de calor case me queimou a cara e as ganas. A verdade é que non tiña intención de saír, para non facelo tan cedo, xa que logo hai que ver o Nadal-Djokovic, pero por medo a que me caia a casa encima, pois boteime fóra. Tampouco tiña intención de escribir, pero... que fago?, contemplo como pasan os coches?, miro como roldan as pombas polas terrazas a ver se cazan algunha que outra faragulla de bica ou de galleta?, préstolle atención ás parvadas que din algúns? Si, mellor é escribir para entreter a mente noutras cousas e non escoitar tanta burrada.

Claro que hoxe a mente tan só se me vai a esas dúas criaturiñas de Tenerife. Non me saen da cabeza. A este respecto direi que o pai das mesmas non levaba o demo dentro... el era o demo! Hai que ser ruíns e desalmados e bestas e monstros e canallas e miserables e crueis para vingarse desa maneira da súa ex parella. Que culpa tiñan as neniñas! Realmente non teño palabras para describir toda a pena que me dá esa barbaridade.

Mellor escribir sobre a semifinal de Roland Garros entre os dous mellores tenistas que hai hoxe e sobre o inicio da Eurocopa 2020 ás nove da noite co partido Italia-Turquía. O que significa que toca televisión desde a media tarde ata a noite pecha. E a ver se con eses dous eventos non penso tanto neses anxiños que un malnacido guindou ó mar.

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Venres, 11 de xuño de 2021

 

NA MIÑA CONTRA

De camiño ó café carguei as pilas para falar na miña contra. Non me caen os aneis porque me poña a parir ou porque cuspa para arriba. Non podo ir dicindo por aí que quero ser astronauta cando non sei nin vestir unha camisa. O traxe de astronauta ten o seu aquel. Tampouco sabería desenvolver certas ecuacións físicas e químicas porque eu, na realidade, son máis de letras. É complicado convencer a alguén do que non se sabe, do que non se domina. Coñezo a fondo a nugalla e nela me baseo para non facer nada. Así de simple e así de sinxelo.

Non me importa entón facer crítica dos meus actos. Non podo intentar convencer á xente de que a mellor flor é a do toxo, cando eu ando doente e perdido por un bosque de rosas. Máis ben un xardín, no que ulo ou cheiro algún que outro desexo. Tampouco podo aconsellar coa filosofía da vida, cando eu mesmo non sei en que consiste. Se digo branco, alguén seguro que me rebate, que me refuta que é negro. Logo, despois, máis seguro que sexa gris ou vermello. Sería cuestión entón de facer dobre crítica ou crítica dobre.

Xa no café déixome arrastrar polo folio en branco e tras de min quedan regos ou pegadas que nin eu mesmo entendo e que, por suposto, non sabe ler ninguén. Non se pode ler o que non se sabe expresar! Pero é igual; derrúbome, estombállome sobre as rosas do xardín e desexo que os seus pétalos se peguen ó meu peito. E, en silencio ou con ruído, soño co orgasmo do insulto, do devezo.

Café Kibu. A Valenzá. Xoves, 10 de xuño de 2021

 

O TEMPO ERA MEU

Mirei o reloxo e vin que era a hora que era. A de cal era é o de menos. Eu o único que souben, así de golpe, foi que tiña tempo, que podía levar a vida con parsimonia e acometer os actos incluso con certa nugalla. Se tiña tempo, para que poñerme nervioso?, para que angustiarme? Así é que volvín mirar o reloxo e, máis ou menos, seguía nas mesmas. Non me estaría angustiando? Demo de tempo!

O meu subconsciente sinaloume que me seguía sobrando o tempo. Optei logo por sentar baixo a sombra dos amieiros que durmían á beira do río Arnoia, alá polo alto da Pitediña. Apoiei os brazos sobre os xeonllos e busquei Baños de Molgas no horizonte. Vin a igrexa coa súa alta torre e asimilei que, desde alí, desde o campanario ben que podía intentar voar coma Supermán, ou coma o da rúa do Paseo de Ourense. Voar ten que ser moi bonito. Voando ata poida que o tempo non correse, que non pasase.

En principio estaba na Pitediña e mirando de novo o reloxo. Seguía a ter tempo, pero notaba que xa me empezaban a traizoar os nervios. O caso é que non tiña motivos para a congoxa. Todo o tempo era meu. A parsimonia e a nugalla tamén eran miñas. Como a Pitediña era miña. O relax do Arnoia era meu. A tarde era miña. O silencio era meu. O ruxerruxe das augas era meu. Empecei a suar. Coa angustia, creo. Botei a correr pola Pitediña abaixo. Pecheime na casa. O reloxo case non se movera.

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Mércores, 9 de xuño de 2021

 

COUSA BONITA

Pasaban uns poucos minutos das catro (tan só tres ou catro) cando puxen as zapatillas (agora chámanlles tenis, pero xa se sabe que son outros tempos) porque estamos xa na época de poñelas, porque vai sol. Se chovera poría uns zapatos, aínda que fosen de verán, pero zapatos. Logo de calzarme prepareime ben; ou sexa: auriculares ós oídos (música, mestre) e bozo para lembrarlle ó bicho que, en principio, por aquí non entra.

Saín á rúa. O sol pegoume de fronte. Quentaba e quenta. Deume pena o Silabario, que estaba e está aparcado ó sol. Pero como se adoita dicir: é lei de vida. Cando estaba chegando ó atallo oín cantar a un paxariño. Cousa bonita! Que bonito é o canto dos paxariños!, pensei. E xa no atallo vin como fuxía unha lagartiña que logo me fixo exclamar: cousa bonita!

Cousa bonita tamén era a música que estaba escoitando; naquel momento, o jazz de John Coltrane; máis tarde, un tema da banda sonora de “Baraka”; e agora, “In The Mood”, de Glenn Miller. Cousa bonita é, como non, e neste tempo, sentar nunha terraza para tomar un café e cuspir catro palabras que non me levarán a ningún lado, pero quedei coma deus soltándoas. Cousa bonita tamén é ver pasar, por exemplo, un coche vermello e pensar que quen vai conducindo é a esperanza. Por certo, non me digades que a esperanza non é bonita? É marabillosa! Como bonita é a biblioteca que me está esperando. Para alá vou.

Café Kibu. A Valenzá. Martes, 8 de xuño de 2021