A VENTÁ INDISCRETA

Asómome á ventá e vexo a vida pasar. Por veces pasa de présa e ás veces de vagar. Como o tempo. Como as ansias. Como o desexo. Como as palabras. Miro pola xanela e moitas veces vexo o que non quero ver. Tamén é verdade que cando ansío ver algo, ese algo nunca aparece, nunca asoma. Contemplar ou observar a esencia desde unha ventá indiscreta é complicado, porque tampouco é que se saiba moi ben en que consiste a esencia, o fundamento, o alicerce.

En principio, intento mirar para arriba ou para abaixo para atoparme co que ando buscando. Como moitas veces non sei o que busco, saco o corpo cada vez máis para fóra ata que dá a sensación de que penduro da ventá. Pero non caio. Así é que observo, miro, contemplo. Nada. Non vexo nada estraño, nada digno de mención. Penso que estou mirando mal. Decido tomar un descanso. Aparto da ventá e intúo que algo non cadra.

Se non hai nada para arriba nin nada para abaixo, non queda outra que mirar de fronte. Se rápido foi o pensamento, máis rápida foi a acción: xa estaba asomado de novo á ventá para contemplar a vida, agora si, de fronte, sen medo, con forza e coa ilusión chea de bolboretas voando por entre as miñas entrañas e aniñando no máis íntimo de min. Desde a ventá indiscreta sei que certas árbores non me deixan ver o bosque, pero cando me dependuro algo máis... veño a vida pasar. É bonita.

Finca Fierro. Xoves, 29 de abril de 2021

 

NA SOIDADE DO MOMENTO

Deixo de mirar para o ceo e póñome a facer algo. Non sei, pero de cando en vez quedo así como de pasmón e miro sen ver. Creo que é porque quero alcanzar o universo. Pero é tan inmenso, tan infinito que me entra a carraxe por non conseguilo. Ás veces danme ganas de chamar, de urxencia, ó meu amigo alieníxena para que me amose ben o camiño, pero opto por quedar de espantallo mirando sen ver. Cando caio na conta de que isto non é un bo proceder (o de quedar coa ollada perdida no infinito), intento facer algo. Pero non sei que. Ultimamente só sei cruzar mares ou grandes lagoas coa Perla Negra e meterme en bosques tan espesos que, a súa escuridade, por veces, prodúceme algo así coma orgasmos, aínda que pareza mentira.

En principio si vou facer algo: tomar un café. Non é que sexa un gran traballo ou un gran atranco na miña vida diaria, pero polo menos fai que mova esa ollada perdida ó contemplar como remexo a substancia logo de ciscar o azucre dentro da cunca. Removo con tanta ansiedade que ata me digo se non estarei esparexendo os pensamentos; como que o desexo penetra no bosque escuro e que a melancolía asenta ou pousa na proa e na popa da Perla Negra. Quero navegar polas augas mansas dunha lagoa!

Tomado o café, intento moverme. Non quero quedar de paduán mirando ó ceo. Total, non verei nada. Tan só empreñarei na soidade do momento. Así é que ergo, marcho e asubío para marcarlle ritmo ó silencio.

Café A Pedreira da Valenzá. Mércores, 28 de abril de 2021

 

ALGO NON CADRA

Algo non cadra. Algo non vai ben. Mentres tomaba o típico café da tarde fixen o que fago desde hai un tempo neses momentos: escribir un relato para Pingas de Orballo. Escribino. Sobre unha nova que lera nos xornais a cerca da negativa dunha xuíza do Rexistro Civil de Vigo non querendo casar a unha parella porque o noivo se vestira de Jack Sparrow. Pero desde o momento en que o rematei, hai máis de tres horas, non deixei de pensar nel, principalmente sobre a opción de publicalo ou non, é dicir, de mandalo ó xornal e subilo ás redes. E ó final optei por deixalo no caderno no que o escribín. Porque algo non me cadra. Tampouco sei dicir se é para non levantar polémica ou se é porque lle noto algo raro, algo que non me enche. Así é que, xa vedes, estou escribindo algo sobre o que escribín.

Hai indecisións ou dúbidas que botan para atrás. Non sei, ó mellor é ese sexto sentido que nos acaba dicindo que non procede dar a coñecer certos pensamentos ou sentimentos para non ferir a sensibilidade de alguén, como se adoita dicir. Eu só sei que notei algo raro. E ante a dúbida...

E iso que, xeralmente, cando escribo (e escriba o que escriba), sempre lle dou para adiante, sen pensar moitas veces nas consecuencias. Recoñezo que non é bo escribir en quente. Cando o fago, menos mal que os da redacción ás veces danse de conta e frean a carallada. Ultimamente, sabendo como son, xa procuro espazar máis o tempo desde a lectura ou a visión dunha noticia ata a miña propia versión. Porque son humano e quéntome, ás veces fervo incluso. No de hoxe creo que optei polo mellor.

Finca Fierro. Martes, 27 de abril de 2021

 

DE PASPÁN POLA VIDA

Estou estudando a posibilidade de meterme a cantante. Pero as palabras da miña nai penetran e furgan na miña mente: “ai, neno, que mal cantas”. Porque eu cantaba moito cando viña do monte coas vacas, principalmente polas noites (si, para escorrentar o medo), e cando araba unha leira, e cando angazaba na herba seca, e cando cavaba no millo, e cando ía ó muíño (aquí tamén polo medo, porque había que cruzar unha escura e longa carballeira), e cando segaba os nabos para a caldada do pote. Eu cantaba sempre. Pero sen saber cantar, como dicía a miña nai.

Incluso cheguei a pensar en meterme futbolista. Pero... e se me rompen as canellas? De rapaz cheguei a xogar de porteiro. Non obstante, onde máis aguantei foi de defensa dereito. Teño un amigo que, aínda hoxe, me chama Touriño. Tamén soñei sempre con ser actor. E dábame por actuar ante un mangado de toxos e, ás veces, poñendo de antagonista ó meu querido e amado Uriarte. Este can, por veces, ata penso que me seguía a corrente, a leria. Era moi listo o Uriarte.

Agora estudo a posibilidade de facer de nugallán. Quizais sexa o que mellor se me dá. Porque o de escribir, o de ler e o de ver películas seica son simples entretementos, vulgares pasatempos. Non quero contrariar, contradicir a ninguén. Así é que, si, definitivamente, estudarei para gandulo. Claro que ó mellor non é necesario facer unha gran carreira para andar de paspán pola vida. Aí o deixo.

Cafetaría La Carabela da Valenzá. Luns, 26 de abril de 2021

 

A MONTAÑA EMBRUXADA

O avión realizou tales turbulencias que me dixen que a min non me pillaban noutra. E sen pensalo dúas veces guindei por unha das ventaniñas. “Que sexa o que Deus queira”, berrei. Porque me tirei sen paracaídas. Desde uns 12.800 metros, que é o mesmo que 42.000 pés. Así de arroutado fun. Axiña notei que non fixera ben, que non fora un bo proceder. Pero non había volta atrás. Empecei a rezar, claro. Non é que sexa moi alá de católico ou de relixioso, pero todos sabemos xa que o medo é libre.

Na metade do descenso xa me decatei onde caería: nunha montaña chea de penedo e de, penso, carballos grosos. Disto último non estaba moi seguro porque o bosque era inmenso e ó mellor había algo de todo, ou sexa, de todas as especies de árbores. Non obstante, axiña notei que algo non cadraba: que, por intervalos, desaparecían todas esas árbores. Mal asunto para min. Pois se caía sobre as árbores ata poida que tivese algunha opción de saír con vida da miña arroutada. Se caía sobre os penedos, non me salvaba nin Rita a Cantaora.

Cada vez baixaba a máis e máis velocidade. A miña existencia estaba a piques de quedar para a historia. Non digo para o recordo porque ó mellor ninguén me recorda e tampouco quero forzar a ninguén a que me recorde. Cando quedaban uns 300 metros pechei os ollos. Cando os abrín vin que aterrara sobre un manto verde que a montaña puxera á miña disposición. Biquei o manto verde, claro. E quen non...

Finca Fierro. Domingo, 25 de abril de 2021

 

SOBRE IMPLANTACIÓNS

O venres pasado foi o Día do Libro. Sabedes que non son nada partidario dos Días de... Porque ninguén me sacará da cabeza que son días implantados polo Corte Inglés ou semellantes. Ademais, todas esas celebracións deberían de levarse a cabo todos os días. As nais non só son nais o primeiro domingo de maio, nin os pais o día de san Xosé ou 19 de marzo. O Día do Libro... que mo pregunten a min, que non perdo ningún día en todo o ano sen ler algunha páxina. E desde que me xubilei non fago outra cousa que ler. Tan só deixo de ler cando teño que escribir para este xornal. Os Días de teñen que ser todos os días, non só un en concreto.

Tamén todos os días, desde hai un tempo para acá, a prensa galega lle dedica páxinas e máis páxinas ás eleccións madrileñas. Como se a nós nos repercutira moito tal acontecemento. Houbo días nos que cheguei a pensar que nin ás galegas se lles dedica tanto espazo. Claro que, pensando un pouco friamente, ó final será verdade que dependemos moito dos de máis alá do Padornelo. Sempre bailamos ó son que nos tocaron.

A semana que nos deixou tamén deu para un asunto que foi e non foi. A Superliga. A Superliga dun puñadiño de ricos para facerse aínda máis ricos... á costa dos pombos. As críticas foron tan duras que, o dito, foi e non foi. Eu tampouco son partidario dela, pero tamén é verdade que me gustaría ver sempre un Bayern de Munich-Liverpool, por exemplo, en vez dun Atalanta-Ferencváros. E sei que o 90 por cento deses críticos lles pasará o mesmo; que no bar non haberá ninguén vendo un Dinamo de Zagreb-Roma e si sentarán ante as pantallas para ver un Barcelona-Manchester City. Foi e non foi, mais intúo que non tarda nin cinco anos en ser. Lévase xa moitos anos falando desa Superliga que, ó final, non lle quedará outra que caer, que implantarse.

Onde non se implanta nada parece que é no concello de Ourense. A ver, non quero criticar moito porque non vivo nel (e como comprenderedes, pois case nin me vai nin me vén), pero polo que leo nos xornais, iso debe ir moito máis alá do caos. E todos o saben, e todos o ven, pero por unha mingurria de nada, ninguén quere dar o primeiro paso para que todo cambie. E se algún o quere dar, os outros poñen atrancos a esgalla. Como se adoita dicir: uns polos outros e a casa sen varrer.

Finca Fierro. Domingo, 25 de abril de 2021

 

AS ÁS DO VENTO

Deito sobre as ás do vento e penso que son Pucho Boedo cantando “Unha noite na eira de trigo”, cando na realidade son un volante vello que non sei dobrar nin para a dereita nin para a esquerda. Non me queda outra que quedar quieto e escoitar o silencio. Sabemos que o silencio, por veces, mete moito ruído. Tamén o ceo negro promete tormenta e a conciencia moito medo.

Miro para as ás do vento e gustaríame viaxar con elas. Ir ata os confíns do universo ou simplemente cruzar tan só aquel outeiro. Pero teño medo a esgazar nos codesos. E non quero ter feridas na alma nin perder sangue que regue as miñas desgrazas. Quedarei logo inmóbil, calmo para que o meu pouco pelo branco cabalgue ó vento.

Debuxo as ás do vento sobre un papel branco e inmaculado para que, no tempo dos tempos, alguén pense que a carraxe foi coma un veleno que se meteu dentro, moi dentro. Non obstante, aí está, nas distancias é onde o tempo se mide doutra maneira. Agora que cada quen pense o que queira.

Recito catro versos soltos sobre as ás do vento e estas deixan pingar con parsimonia, con cachaza, con pachorra un pobre poema. Un pobre poema que rime os desexos en asonante e que rime as ansiedades en consonante. Visto o visto, calquera é poeta, calquera deixa caer sonetos sobre un tempo que foi. Contemplo unha vez máis as ás do vento e quedo en silencio.

Café A Pedreira da Valenzá. Venres, 23 de abril de 2021

 

CARA Á INMORTALIDADE

Deica agora dicía, confesaba e escribía de que viviría moitos anos, de que tardaría moitos anos en morrer. Ademais dicíao e dígoo todo convencido, cheo de razón. Pois ben, desde a unha menos dez do mediodía do Día do Libro confeso que son case inmortal. O case vai polos tres meses ou doce semanas que tardarán en enchufarme, en inserirme a segunda dose da AstraZeneca. Iso é, hoxe tireime ós toxos para que me inocularan a primeira. E tireime a peito descuberto, sen medo ningún; é máis, con ansia e con gozo. Era algo que desexaba. Por se aquel e... para ser inmortal. Desde hoxe non me entra nin unha bala. Desde finais de xullo nada me matará. Serie inmortal.

Agora mesmo noto como esas poucas pingas de non sei que empezan a coller posicións por todo o meu corpo para facerlle fronte, para defenderme dese bicho que leva máis dun ano tocándonos a moral. Pingas de non sei que que me levarán cara á inmortalidade. Xa sempre dixen que a min ese bicho non me tocaba aquilo que pensades. Sempre fun duro de roer. Son duro de roer e serei duro de rillar.

Ademais, foron a escollerme o día apropiado: o 23 de abril, o Día do Libro. Para que siga lendo eternamente, ata o infinito e máis alá da Covid-19. A mellor homenaxe para este día foi que xa lin unhas boas páxinas antes de tirarme ós toxos e dentro dunha hora ou así penso percorrer outras tantas páxinas ou máis. E así, grazas a esa vacina, poderei seguir lendo per saecula saeculorum.

Cafetaría La Carabela da Valenzá. Venres, 23 de abril de 2021

 

DIAMANTES PARA A ETERNIDADE

Cando torcín a vista do ordenador atopeime cun dos meus listados cinematográficos e vin ese título, que versa sobre unha nova aventura do mítico James Bond, ese axente 007 que ten licencia para matar, e pensei (moitas veces falo comigo mesmo) que xa estaba, que dese título podía partir un relato, este relato. Pero, claro, a onde vou buscar eu un diamante? Eu, como moito, podo agasallar cun anel de latón. Aínda que, se vos digo a verdade, que mellor regalo que unha flor de toxo. De toxo! O noso toxo! A flor por antonomasia da nosa Galicia! O patrón das nosas plantas! Sinceramente, e desde a miña pobreza, onde estea unha flor de toxo que se quite un diamante.

Diamantes para a eternidade. A min que me enterren sobre catro codesos e que me cubran cun feixe de fentos. Esa sería unha eternidade ben bonita! Os diamantes... os diamantes só valerían para que alguén profanase a miña tumba e arrapañase con eles. Porque non todos os seres viventes son partidarios dos toxos, codesos e fentos, sabendo que poden ter un ou uns pelouros que brillan eternamente. Pero eu son como son, e coa miña pobreza confórmome co que me aleitou desde sempre, co que me deu de vivir desde que nacín.

Diamantes para a eternidade. Que mellor diamante que un sorriso aberto e luminoso, que un desexo que te ascende ó ceo e que unha mirada ou unhas palabras que te deixan perplexo. Diamantes para a eternidade e flores dos toxos para sempre.

Finca Fierro. Xoves, 22 de abril de 2021

 

DEBAIXO DO PARAUGAS

Tiven que abrir o paraugas porque chovía. Quen estaba debaixo do paraugas era eu tan só. Eu son o home que pensa que a vida dá moitas voltas, pero que na realidade tan só se dirixe dereitiña cara á morte. A morte é esa condenada que queda en nada. A nada non é nada ou, como moito, é o silencio que non di nada. Eu tamén son o home que, a maiores de estar por debaixo do paraugas, voo por entre as follas do loureiro e descanso sobre un feixe de trevo. Escoito a Joaquín Sabina e de cando en vez bailo ó ritmo dun valse, aínda que, antes, prefiro unha muiñeira.

Sigo debaixo do paraugas porque segue chovendo. Non é que chova moito, pero tampouco teño aquela idade na que me gustaba mollarme. Ó mellor é a idade a que nos leva dereitiños á morte. Si, a verdade é que a idade e a vida están as dúas metidas no mesmo saco, nun saco de esparto. Como nos que se mestura o millo e o centeo. Como en algunhas conciencias; que hai ceo e inferno, deus e o demo.

Debaixo do paraugas penso no desexo que moitas veces tamén molla, e naquel soneto que en catorce versos dicía que a vida é un cantar nos beizos e un mangado de rosas á altura do peito. Quen máis quen menos asubía de contento ante certos sentimentos.

Ós cachos chove, ós cachos deixa de chover, pero eu quedo igual por debaixo do paraugas, pois ante o seu refuxio tan só me mollo a causa dunha certa ansiedade.

Cafetaría La Carabela da Valenzá. Mércores, 21 de abril de 2021

 

A PERIPECIA DUN AURICULAR SEN FÍO

Recollín. O ordenador foi para un estante do moble do teléfono. As carpetas e os auriculares grandes (ou orelludos, como lles chamo eu) para un baúl. E o bolígrafo púxeno nun estante do armiriño que temos na cociña. Vestín unha cazadora e dubidei durante un tempo de coller o paraugas ou non. Catro gotas de auga mollaban os coches e o asfalto da rúa. Quen dixo medo! Non me mete medo a gadaña da morte e vanmo meter catro pingas de nada... Polo que saín a peito descuberto e co caderno, iso si, resgardado baixo a cazadora. É moito mellor que me molle eu que un libro ou un caderno. Vaiche boa!

Ós poucos metros caín na conta de que non collera a mascariña. Puta mascariña! Menos mal que sempre traio no peto do pantalón unha de reposto. Home previsible... adoitan dicir. Pero ó poñer o maldito bozo, zas, alá foi ó chan o auricular sen fío esquerdo. Abriuse. E pensei que escachara. Alá foi o burro coas noces, pensei. Non é o mesmo escoitar a música por un oído que polos dous. A ver; a Víctor Manuel case se pode escoitar ben con un, pero “Comfortably Numb”, de Pink Floyd, non procede escoitalo só por un oído. Non obstante, hoxe os anxos custodios fixeron honor ó seu nome, pois logo dunhas voltas e reviravoltas conseguín encaixar as peciñas do auricular. E agora mesmo estou a escoitar “Chase”, de Giorgio Moroder, marabillosamente ben.

Polo camiño non choveu, pero neste momento, mentres escribo, non é que caian pingas de auga, é que está caendo tal tromba que non queda outra que esperar a que escampe algo para marchar.

Café Kibu da Valenzá. Martes, 20 de abril de 2021

 

COA ANSIA DESCANSADA

Levanteime coa ansia de facer moitas cousas e creo que non fixen nada. Podo asegurar que non fixen nada en absoluto. Quixen comerme o mundo, pero como non sabía por onde empezar a rillar nel, nin tan sequera o intentei. Tamén lle quixen mirar ós ollos a unha muller, mais como son tan tímido, quedei coas ganas. Despois si a mirei por detrás cando marchou. Coma un covarde. Quixen abarcar o universo nun abrazo. Pobre de min; é tan inmenso, tan inalcanzable... Non me quedou outra que simplemente soñalo.

Lembro que ó abrir os ollos o primeiro pensamento que tiven foi o de facer máis do que se pode realizar. Espertei coma un cabalo de batalla e, agora, a realidade, amósame un espírito amorfo e unha nugalla sen fin. Quixen subir o monte dos Castros correndo, pero coxeo. Cruzar unha lagoa inmensa, pero sei que afogo. Quixen contemplar a lúa en cuarto minguante, pero había unha nebulosidade negra. Tamén quixen escribir sobre a bóla de fogo que volveu cruzar a península ibérica, mais non o fixen porque cada vez estou máis convencido que é Mazinger Z co seu fogo de peito.

Erguín coa ansia de domar o mar a paus e levo moito tempo esperando a dar o primeiro paso. Non é nada sinxelo empezar a actuar por algún punto concreto cando se quere abarcar ou cinguir todo a un tempo. Cada vez estou máis convencido de que non farei nada. Tamén é verdade que, ante tal situación, non penso poñerme nervioso. Sei que ás veces incluso é bo esperar a velas vir. Espero coa ansia descansada.

Cafetaría La Carabela da Valenzá. Luns, 19 de abril de 2021

 

UN DOS CORENTA LADRÓNS

A pesar da enorme distancia que había entre nós, eu sabía que el estaba xa sinalado pola morte. El era un dos corenta ladróns daquel conto que asomaba nas mil e unha noites e que se escribiu alá polo ano da pera, ou tamén se di polo tempo dos mouros. E eu era o cazarecompesas que andaba detrás deles. Xa perdera a conta dos que caeran baixo as miñas balas ou frechas ou coitelos ou coas propias mans. Matara xa a tantos que o fixen de todas as maneiras posibles. Ese que estaba na distancia non sei dicir se era o derradeiro ou se era o trinta e algo. Pero a min dábame igual; porque chegaba con botarlle unha ollada encima e sabía ó momento se pertencía á camándula esa dos corenta ladróns. Este, e repito, a pesar da distancia, sabía que era un deles, polo que xa, de antemán, estaba sinalado pola morte. Así de simple. Parezo un tipo duro, un tipo sen misericordia, pero é que teño que selo. Nestes traballos non se pode ser brandos, non se pode ter un corazón de ouro; senón calquera alpabarda se che sobe á chepa.

O ladrón estaba en algo así coma un embarcadoiro e creo que máis alá dun par de quilómetros. Si, moita distancia para saber se era dos que andaba buscando; pero chegoume a postura del para confirmar a súa condición. Como a distancia era enorme e como intuía que el a min non me vía, optei por dúas ou tres frechas (cada vez que as usei nunca tiven que facer uso dunha segunda) porque nunca se sabe. Son de tiro fixo, pero... Ó final non tiven que facer uso de ningunha porque, el, non era un dos corenta ladróns. Desmarqueino da morte. Confeso o meu erro.

Finca Fierro. Domingo, 18 de abril de 2021

 

SOBRE RAZAS SUPERIORES

A estas alturas xa se sabe que Hitler e o seu réxime foi unha das maiores pestes que asolaron o noso planeta. E creo que practicamente todos estamos de acordo con iso. Non evitando, iso si, que sempre asome alguén dicindo que ese asasino fixo moi ben institucionalizando unha magnífica raza aria. Como tamén hai veces en que, nun momento de carraxe, cuspamos pola boca sentenzas que, máis seguro, non as acepta o corazón. A quen non lle pasou que nun momento de rabia, chegue incluso a desexar a morte de alguén e, logo, ós dous segundos arrepentirse do que dixo?

Todo isto vén a conto porque a Fiscalía impútalle a un paisano un delito de odio e outro de inxurias ós exércitos e forzas e corpos de seguridade porque, nas redes sociais, seica gabou a Hitler e ó seu réxime. Xa digo que o de Hitler foi máis que unha peste. Pero, por exemplo, da mesma ralea era Franco e non vexo eu que a tal Fiscalía denuncie ós que defenden ó ditador. E mirade que aínda hai moitos. Máis dos que se pensa. Se botamos man das hemerotecas e nos fixamos, por exemplo, no traslado dos restos mortais do Caudillo, aí a Fiscalía puido poñerse as botas. Pero non fixo nada.

Por que a Fiscalía non actúa (por delito de odio e inxurias) cando case a metade deste país pon a parir ós inmigrantes que chegan ás nosas costas? Aseguro que hai odio e blasfemas nesas declaracións que escoitamos nos bares sobre certas persoas que se buscan a vida que, nós, antigamente, lles quitamos. E nin son ditadores nin moito menos creadores dunha raza superior apta para o exterminio doutras inferiores.

Falando de razas superiores, Ourense, pouco a pouco empeza a rexurdir das súas cinsas, empeza a engalar en canto ás súas personalidades. Aí temos o caso da rapaciña Raquel Carrera que, coma un foguete, engala cara ó máis alto nivel do baloncesto. Acaba de acadar a posición máis alta no draft da WNBA. Xa ten que custar chegar, por exemplo, ó Valencia Basket, imaxinade á NBA feminina.

Outro que engala, ou mellor dito, que xa rexurdiu con forza é o músico Daniel Minimalia que acadou hai pouco o Grammy Latino polo seu disco instrumental “Terra”. Dicir que tanto a WNBA como os Grammy son xa palabras moi maiores, ou o que é o mesmo, razas superiores.

Finca Fierro. Sábado, 17 de abril de 2021

 

ASOMADA Ó BALCÓN

Alí está. Asomada ó balcón. Mirando para o horizonte, pero quizais sen ver máis alá da forza dun suspiro. Porque, ela, ten a mirada perdida. Hai xestos ou detalles que delatan, que son coma libros abertos ou coma cadernos en branco para que alguén deixe caer versos soltos que, no remate, formarán todo un poema. Ela dóbrase sobre a varanda do balcón e deixa asomar un sorriso enorme, branco, luminoso; aínda que siga amosando certa melancolía nos seus ollos. Cunha perna segue o ritmo dunha canción imaxinaria. Incluso neste detalle da perna, do ritmo intúese que é unha melodía chea de nostalxia. Dunha nostalxia que tan só ela sabe de onde procede; ou por que lle rabuña a alma, as entrañas.

Alí está. Dando pequenos paseos polo curto balcón e coa soidade circulando ó seu arredor. Viste un fermoso vestido roxo que o vento, de cando en vez, súbello un chisquiño dos xeonllos. Un sombreiro é o amigo que a cobre, que a tapa dese sol que queima. Non obstante, ela segue alí, ó sol, no balcón, esperando quizais a un soño que escapou do pirata que a rolda. Ela sabe e intúe que alguén quere seguir o ronsel da súa Perla Negra.

Apoia de novo os cóbados sobre a varanda do balcón para seguir contemplando o horizonte que non ve ou esperando a ese soño que non chega. Aínda así deixa que o seu sorriso cegue ó propio sol que a queima. A melancolía é o pracer de estar triste. Ela non está triste, tan só sente nostalxia ou morriña ou señardade. Deixa o balcón e métese dentro.

Cafetaría La Carabela da Valenzá. Venres, 16 de abril de 2021

 

A PARTIDA

Quixen cantarlle as corenta a un, pero nunca conseguía compaxinar o cabalo e o rei do mesmo pau e moito menos que me cadrase con trunfos. Así é que en vez de cantarlle as corenta, boteille unha mirada desas atravesadas e púxenlle cara de poucos amigos. Tamén é verdade que o tipiño non era moi amigo; era un simple coñecido. Mireino mal porque el mirábame peor. E creo que foi porque cheguei a comentar nun lance do xogo que a luz onde máis brilla e na escuridade absoluta. Para min que pensou que lle dicía que estaba cego, cego coma unha toupeira. Eu tan só dicía a realidade: a luz onde máis brilla é na escuridade. É o mesmo que se digo que un se afoga no mar porque non sabe nadar. É normal que se afogue, non si?

Logo dunhas cantas mans máis, nin a min se me dulcificou o xesto de cara de ferruxe nin a el lle desapareceu aquel espírito maligno que, eu, sabía que levaba dentro. Cada vez que arrastrabamos mirabámonos os dous de mala maneira. Aquilo empezaba a ser coma un spaghetti-western de Sergio Leone. A tensión palpábase no ambiente, ou sexa, no bar. A partida non sei se remataría moi relixiosamente. Os outros dous compañeiros intuían que algo pasaba porque nin rosmaban, nin tan sequera cantaban as xogadas nin as cartas.

Os xogos pasaban coma balas e eu non conseguía cantar nada. Xa me doían os ollos de miralo de esguello e tamén a pel da cara de tela tan tensa. A partida semellaba unha película barata. Menos mal que o do bar dixo que tiña que pechar e aí rematou todo. Menos mal.

Café A Pedreira da Valenzá. Xoves, 15 de abril de 2021

 

POLO ATALLO

Polo atallo viña pensando que levo moito sen escribir de fútbol, con todo o que significa para min, con todo o que me gusta. Hoxe tampouco o vou facer. Recoñezo que é un recurso barato para encher o relato ou para matar o tempo mentres tomo o café. Hoxe quero ser máis profundo. A profundidade consiste en furgar no asunto, en furgar no máis profundo dunha idea, dunha acción, dunha situación, dunha carallada incluso e ata dun esperpento valle-inclanesco. Sei, por exemplo, que se me introduzo nun bosque podo chegar a ou mergullarme no máis profundo do desexo. Si, porque devezo meterme na escuridade para intentar ver a luz da éxtase, do orgasmo. Así de claro, así de profundo.

Polo atallo tamén acordei de cando lle daba patadas a un balón xogando cos fillos (por certo, nunca xoguei tanto e durante tanto tempo mentres durou a súa etapa infantil), pero sería como volver a ese deporte do que hoxe non quero escribir. Case digo “que non me apetece escribir”, pero apetecer apetéceme sempre. De aí que tamén esprema esa forza de vontade que se me presupón. Quéirase que non, ter forza de vontade tamén é algo moi profundo. Non todos teñen a forza de vontade que teño eu. Xa mo dicía miña nai: ti es moi agudiño. Aínda que na realidade non lembro que mo dixera nunca. Pero tamén é profundo confesar as verdades e as mentiras, os pros e as contras.

Cando saín do atallo deixei de pensar. Porque, analizando o asunto polo miúdo, a profundidade sentimental onde realmente estaba era no atallo. Fóra do atallo todo é monotonía.

Café A Pedreira da Valenzá. Mércores, 14 de abril de 2021

 

MARTES 13

Martes 13. E que? Din que é un día supersticioso. Trapalladas! É un día coma outro calquera. Ten as mesmas 24 horas do luns 12 e do mércores 14. A xente tenlle medo. Eu nin tan sequera lle teño respecto. Non lle teño medo a nada. Xa me chegou co medo que pasei de pequeno. Pero agora... agora non lle teño medo nin á morte. Porque sei que vou morrer tarde, vivir moito. Non lle teño medo nin ó espírito maligno nin ós versos de Sabina. Nin tan sequera tiven medo (con cinco ou seis anos) cando toureei un carneiro cun pano das mans. Foi neses anoiteceres de verán mentres estabamos ó fresco despois de cear e antes de durmir. Na rúa da Igrexa de Baños de Molgas. O carneiro, que tiña uns cornos retorcidos e grandes coma estadullos, recuaba uns bos metros para coller carreiriña. A familia e os veciños a alentarme e a rir. Eu co pano das mans facendo de muleta. Eh, bicho; eh, carneiro; dálle. E o carneiro botaba a correr para eu presumir cun bo pase de toureiro. Sen medo ningún.

Non lle teño medo ó martes 13 nin ó martes de Entroido. Non teño medo de afogar nunha lagoa que se perde na distancia, ou o que é o mesmo, onde o aire dá a volta. Tampouco teño medo de cruzar un océano na Perla Negra nin de bailar sobre o bico dunha bubela. As supersticións son precisamente para os que teñen medo. Eu teño peito de lobo e son capaz de facer rebotar unha bala de canón ou a mellor canción de Sabina. Non lle teño medo nin a un desexo imposible nin a unha distancia infinita. Martes 13 que non tardará en rematar e no que nada pasará. Quen dixo medo!

Café Kibu da Valenzá. Martes, 13 de abril de 2021

 

SAÚDOS E DESPEDIDAS

Díxenlle deica mañá a un paisano porque cando saín do sitio no que estaba, fíxeno coa intención de non velo ata mañá. Claro que ó mellor mañá non o vexo. Pero non queda de máis unha amable e educada despedida. Xa teño confesado aquí que o saúdo (ou o que é o mesmo, tamén a despedida) non llo nego a ninguén. Aínda que ás veces só sexa por cumprir. Despois, na realidade, igual hai algún que non merece saúdo nin despedida. Si, educado son, pero mono, non. As cousas claras.

Porque hai moitos que van pola vida coa cabeza demasiado alta, para, logo, torcer a cara. E algúns fano de tal maneira que, despois, hai o cabaleiro ou as tortícolis que hai. Eu non son máis honrado, non. Moi ben podo amosar cara de ferreiro. A cara de ferreiro adoito ensinala para presumir un pouco de tipo duro. Para disimular que non me dobrega ninguén. Aínda que, despois, na realidade, fagan de min un pandeiro.

Que quede entón o asunto ou a cousa nun termo medio: son un cacho de pan con, por veces, cara de ferreiro. É que se sorrío moito vénseme os dentes feos por culpa da auga da burga. Agora, a auga da burga de Baños de Molgas págaas todas. Pero como son amable e educado recoñezo que non ten culpa. Simplemente que certa hixiene nos anos 60 e 70 nunha familia labrega, algunhas veces brillaba pola súa ausencia. E non porque non houbese pasta de dentes, senón porque non había cartos para mercar a pasta dentífrica. Está visto que, sen cartos, non somos nada.

Agora si, moi amablemente e con educación: deica mañá, paisanos.

Cafetaría La Carabela da Valenzá. Luns, 12 de abril de 2021

 

ANDAR SOBRE MOLLADO

Saín da casa e botei a andar. Ó andar pisei (ou trepei) sobre o chan mollado. Acababa de chover e de cando en vez aínda caía algunha que outra pinga de auga sobre a miña cabeza. Pero o paraugas non o abrín. No atallo vin a unha tartaruga (ou sapoconcho) facendo uns malabarismos que me fixeron pensar ó momento nas tartarugas ninjas cinematográficas. Hai cousas (ou accións) que se saen do común. E tamén como diría Rubén Blades: “a vida dáche sorpresas, sorpresas che dá a vida”. Quen vai esperar a un sapoconcho facendo karate!

Seguín andando e pisando sobre a terra mollada. Por certo, cheiraba a terra mollada. Un bonito olor (ou ulido). Tamén me gusta ulir a herba seca segada. Hai aromas ou cheiros que ata case producen éxtase. O cheiro a café, o cheiro a coiro de certos aparellos agrícolas e o cheiro a cola. Sobre o cheiro a cola sempre tiven sorte: vivía en fronte do zapateiro e cada vez que usaba a cola para pegar (ou colar) unha sola era gloria bendita. Por veces púñame diante da súa porta esperando e esperando para sentirme coma un neno en Reis (ou na gloria).

Cando cheguei á cafetaría deixei de andar e de pisar sobre as baldosas molladas para levar a cabo, agora si, unha auténtica ascensión ó ceo (ou éxtase): a de non só cheirar o café, senón tamén a de tomar o propio café. Aquí a vida xa non me dá sorpresa ningunha. Aquí este feito (ou acontecemento) é diario e téñoo moi asumido, moi ben asumido. Dentro dun cacho percorrerei o camiño de volta e sobre o chan mollado. Porque segue pingando.

Cafetaría La Carabela da Valenzá. Sábado, 10 de abril de 2021

 

O REFUXIO DOS INEPTOS

Cada vez estou máis convencido de que o mundo é o refuxio dos ineptos, porque din que “a violencia é o derradeiro refuxio do incompetente”. A violencia, aínda que nos pese, está á orde do día. E tanto. Que repasando a prensa da semana que nos deixou, non houbo un día en que non asomasen actos violentos e algúns incluso moi violentos. E vou deixar de lado esa violencia diaria que nos arrodea, ou sexa, un maltrato aquí ou un asasinato alá; as violencias de xénero, as violacións, etc. Falarei desas novas nas que a violencia se amosa de forma salvaxe e coa conciencia de moitos completamente cega. Certo que, hoxe en día, quen ten conciencia?

Creo que xa van máis de 600 civís mortos nas represións en Myanmar, a que antes coñeciamos como Birmania. Tamén mortos e máis mortos en Darfur, unha rexión ó oeste de Sudán, onde por culpa desas represións hai case 200.000 desprazados desde o mes de xaneiro. Eses desprazamentos é outra forma, outra clase de violencia. Ata aquí, en España, nun campamento de Tenerife, houbo violencia nos enfrontamentos entre inmigrantes, con varios feridos graves.

Violencia no país das armas. Normal; en Estados Unidos ata pode facer uso delas un neno de cinco anos. Menos mal que, agora, Joe Biden xa empeza a recoñecer que a violencia armada no seu país é “unha vergonza internacional”. Lóxico. Con todas as matanzas que teñen. A última levouse a cabo hai uns días en Carolina do Sur. Cinco mortos.

Violencia en Irlanda do Norte con autobuses, coches e contedores esnaquizados ou en lapas e con case 60 policías feridos. Violencia en Mozambique con 12 estranxeiros decapitados. Posible futura violencia a causa da tensión entre Rusia e Ucraína.

Violencia con armas químicas ou con armas convencionais. Violencia con sacos e machadas. Violencia con coitelos de matar os porcos e con olladas. Violencia nos xestos e nas palabras que cuspimos cando se nos altera o sangue. Violencia na simple acción dun “quítame alá esa palla”, ou sexa, por calquera carallada. Levamos a violencia dentro de nós e non sabemos ou non queremos retela. Máis ben non queremos. Porque saber sabemos que é mala e, non obstante, deixamos que estoure, que explote para que faga canto máis dano mellor. Violencia nas conciencias porque non temos sentidiño.

Finca Fierro. Sábado, 10 de abril de 2021