SEN O SÉTIMO CEO

El achegouse con parsimonia, moi amodiño ata o garaxe dela. Porque ela comentáralle que xa lle podía entregar o paquete que alguén lle deixara nas mans del. Ela axiña asomou pola porta da cocheira co seu típico e luminoso sorriso. El xa notou algo no peito. Non sabe moi ben onde lera unha vez que o amor é un corazón nervioso. Seguro que el, naquel momento, xa tiña nervioso o corazón. E se non o tiña, xa se lle acelerou de súpeto cando ela o invitou a entrar no garaxe. El pensaba que tan só entregaría o paquete e marcharía. E foi ó momento de entrar cando caeu na conta de que estaban sós. Foi aí cando el notou coma se o mundo se parase un pouco.

Ela invitouno a subir no ascensor porque o paquete era para quedar no coche e necesitaba as chaves deste. El, dentro do ascensor, xa non soubo se definitivamente se parara o mundo. Porque estaban sós. El notaba e sabía que ela lle falaba. Pero el non se decataba de nada. O corazón... el xa non sabía que estaba a facer o seu corazón.

Metéronse un instante no coche e el xa empezou a notar unha certa angustia ou unha inmensa ansiedade que o facían suar. Porque seguían sós. Ela faláballe de música e el tan só sentía a música acelerada do seu corazón. El vía aquel sorriso e tremía. El notaba a súa presenza e sufría. Pero el, á hora da verdade, marchou coas orellas gachas e sen saber se o mundo rotaba ou se a esperanza seguía intacta. Nese momento, o desexo non alcanzou o sétimo ceo. Ás veces hai que padecer un pequeno inferno.

Café Sports Century. A Valenzá. Martes, 30 de novembro de 2021

 

O BANDULLO CHEO DE PALABRAS

Teño o bandullo cheo de palabras que caeron de certos (ou de varios) recordos. Porque hai recordos ós que lles sobran palabras, mesmo ós que non queremos que lles sobren. Como tamén os hai ós que lles faltan algunhas. Pero estes agora non proceden. Porque os recordos foron xa o que foron e non hai volta de folla.

Comerse palabras tampouco é raro. Comémolas sen darnos conta e comémolas deliberadamente. Hai palabras que teñen sabor a nata e a licor, sabor doce e amargo. As palabras con sabor doce érguennos a moral e a estima, a consideración, o cariño. As de sabor amargo fannos devolver, vomitar. Eu, hoxe, teño o bandullo cheo coas de todos os ricos sabores, incluso algunha que outra que amarga, pero que case non se nota grazas á forte mestura dos outros sabores.

Cando atopo algunha palabra aceda, con disimulo, tamén a remoio, tamén a mastigo, para lembrar, así mesmo, aquel caldo acedo que, de cando en vez, había que comer igual. Porque non se podía tirar. E non morrín. Tampouco as palabras podres matan. Poden mancar e apestar, pero non matan. Son peores aquelas que van de xenuínas, de auténticas, de sibaritas, pero que máis cedo ou máis tarde revólvenche o estómago. Menos mal que o meu bandullo sempre aguantou o que lle metín. O día que non quixo aguantar máis cortáronlle un cacho e aquí sigo, comendo e tragando palabras de orballo, palabras de amor, palabras de esperanza, palabras barrentas, mesmo palabras falsas. Porque os recordos, todos os recordos teñen algo de todo.

Café A Pedreira. A Valenzá. Luns, 29 de novembro de 2021

 

ARS MEDICA

Cando me convertín nun asiduo lector da biblioteca de Baños de Molgas chegou un momento no que tiven que pillar libros de a feito. Porque todo o que máis ou menos pensaba que me gustaba xa o lera, así como tamén os libros máis voluminosos, para que me durasen. Cheguei a ler libros de agricultura, de filosofía, mesmo creo que de química (que nunca me gustaron as ciencias), pero non lembro ler de medicina. Esta é unha materia que só que sexa polos nomes das súas enfermidades, fármacos ou tratamentos, hai que recoñecer que tira para atrás.

Non obstante, hai uns días asistín á presentación dun libro de medicina, “Ars medica”, nunha céntrica libraría da cidade das burgas. Sinceramente, fun á presentación porque o autor era amigo e porque a súa muller era veciña de Baños de Molgas. Esta amizade e esta veciñanza foi a causante de que me agasallaran cun exemplar, dedicado, faltaría máis. Que lin, por suposto. E que a pesar de que a medicina, en xeral, e a dermatoloxía, en particular... pois o que dicía ó principio, ó final acaboume gustando. Non o digo por cumprir. A proba é que a primeira parte do libro (está dividido en seis partes) confeso que me custou bastante o lela. Pero xa cando Jesús Bastida, o autor, optou por falar máis da relación médico-paciente, a base de casos e de anécdotas, aí xa mesmo se volveu moi amena a lectura. Ó final, “Ars medica” amosoume que aí hai moitos anos de experiencia e que a relación física de médico e paciente é esencial en toda a medicina e creo que con maior motivo na especialidade da dermatoloxía. Libro bonito e recomendable.

Finca Fierro. Domingo, 28 de novembro de 2021

 

ANGLICISMOS A CARRADAS

A carraxe, a rabia entra en min como touro bravo porque vexo que ninguén lle pon remedio ós anglicismos que nos están invadindo. Logo, para máis aquel, aparecen organizacións ou as propias administracións que lle poñen pegas e máis pegas ós nosos idiomas e, pola contra, lávanse as mans ante eses anglicismos. Por exemplo, Galicia Bilingüe dálle que dálle contra o galego, que seica está a sumir, a afundir ó castelán na miseria. Por exemplo, as propias administracións poñéndolle atrancos ó galego, ó euscaldún e, como non, ó catalán. E deixando que os medios de comunicación usen a todas as horas os anglicismos, como se usando estes se lles dera moito máis señorío á palabra, ó asunto, ó tema. Como en tempos, que había que falar o castelán na cidade para non parecer de pobo.

Resulta que o venres pasado, mellor dito, a fin de semana pasada celebrouse o famoso venres negro. Pero como queda máis fino en inglés (porque o inglés é moito inglés), escríbese e dise black friday, que é máis fácil de dicir e de escribir, moito máis, que venres negro ou viernes negro. Aquí bótolle moita culpa ou case toda ós medios de comunicación, que nós, se dicimos ou lemos tal palabra, é porque a vemos escrita. Agora mesmo colles calquera periódico (un día teño que facer a proba) e un tanto por cento moi alto está cheo de anglicismos. E non digo nada xa nesas páxinas ou artigos ou escritos dedicados á informática. Non é o mesmo dicir mail ou e-mail que correo electrónico. Vaiche boa! Test queda máis chulo que proba. Hit deixa máis finura que éxito. Marketing. Blog. Spoiler. Catering. Casting. Parking. Bluetooth. Business. Hobbie. Smartphone. E o conto de nunca acabar.

Despois, estes mesmos medios de comunicación sacan enquisas ou probas para saber a porcentaxe cultural e lingüística dos españois ou, no noso caso, dos galegos. Ó final, cando ven os resultados, axiña comentan o da pobreza lingüística e cultural. Normal, cada vez escriben máis en inglés que en castelán. Aquí xa non digo nada do galego, porque o pobre... Ó pobre este deixámosllo ós de Galicia Bilingüe, que sempre o defenderon a morte. Van ó seu favor como a miña carraxe, coma touros bravos. E, repito, as administracións non son menos. Teñen o poder e o deber de reverter a situación, pero... Pero compénsalles máis poñerlles atrancos, obstáculos, mesmo denuncias ós nosos propios idiomas. Como debe ser!

Finca Fierro. Sábado, 27 de novembro de 2021

 

AFOGAR NUN VASO DE AUGA

Levo uns días nos que quero afogar nun vaso de auga. Non sei como facer. Porque non teño forma de meter, en conxunto, a boca e o nariz. Non me entran. É certo que mellor sería meter a cabeza enteira e que alguén calcara nela, polo medo ese de, ante o derradeiro suspiro, dar marcha atrás. Pero se non consigo introducir a boca e o nariz, menos darei con toda a cabeza, que, por certo, tampouco é pequena. Polo de cabezón, se entende.

Doulle vinte voltas ó vaso. Con auga e sen auga. Nada, non vexo a solución. Collo un vaso deses de tubo e moito menos; incluso é máis estreito. Probo retorcendo a cabeza de todas as formas habidas e por haber. Tampouco. Fago desas monadas ou carantoñas raras que lles realizamos ós cativos para facelos rir, e aínda que semella que estreito os beizos e que achato o nariz, o problema vexo que está nos ósos, nos dous maxilares. Estes non encollen.

Empezo a desesperar un pouco. Que queredes, faime ilusión afogar nun vaso de auga. Sería un deses suicidios planeados, pero ben deseñados (e tanto, que mato a cabeza buscando a opción, a forma e non hai maneira). Afogar a causa dun sedeño que se atou nunha trabe ou tirarse ó río Arnoia á altura do Pozo Fondo non ten ciencia ningunha. Sería un suicidio normal e corrente. Dirían: cruzáronselle os cables, e punto. Eu quero que digan: pois mira que o planeou ben. Por iso sigo buscando a forma de afogar nun vaso de auga. En principio, ergo o vaso e míroo de novo a contraluz, a ver se... Segue sen haber maneira. Mais non desespero.

Café A Pedreira. A Valenzá. Xoves, 25 de novembro de 2021

 

A CHEGADA DO AVE

Xa chegou o AVE a Ourense! Xa está, xa está todo solucionado. Vainos cambiar a vida de tal maneira que nos dá igual que a estación sexa ou non sexa. Porque seica aínda tardará cinco anos en ser. Que máis dá, coma se temos que baixarnos no apeadeiro de Cantoña, en Paderne de Allariz. Isto faime lembrar a aquel detalle que contaban de nós os americanos cando descubriron o Cuartel Xeral do Exército do Aire, en plena Moncloa madrileña, que dicían que tiñamos o mellor ministerio do mundo, pero que non tiñamos avións. Agora Ourense ten o AVE pero sen estación. E tan felices. Claro que case é normal. Logo de case vinte anos ou sen case que chegue o AVE a Ourense, é comparable, ou máis aínda, que cando chegaron os ianquis á lúa. Menos mal que aquí sempre soubemos conformarnos coas migallas que vai deixando o Goberno Central. Desde que o mundo é mundo. Lembrade tamén a autovía A-52.

Aquí somos tan humildes que nos dá igual que nos ignoren. Sobre esa mesma chegada do AVE, lembro cando aconteceu o que chegou a Sevilla, que durante días os medios de comunicación consagráronse de tal maneira ó evento que mesmo semellou que non había nada máis alá que iso. Mentres que a chegada dese tren que pasa como un alustro á nosa Comunidade, para o xornal con máis tirada nacional só lles mereceu un recantiño nas páxinas de Economía. E se isto lle pasa a un medio de comunicación, que o seu cometido é informar, imaxinade a toda esa camándula institucional, dos que moitos non estarán moi seguros para que punto cardinal queda Galicia. Certo, que máis dá, a nós chegounos o AVE, e punto.

Finca Fierro. Mércores, 24 de novembro de 2021

 

TODO SE PEGA

Estou lendo unha novela de romanos e todo se pega. Véxome coma un centurión da lexión de Decio Junio Bruto que desexo loitar contra as hostes inimigas, aquelas que veñen do norte. Claro que o meu desexo é moi pobre, pois case non podo coa espada e por iso nin quero escudo. Bastante teño con suxeitar a maldita gladius coas dúas mans. Tamén levo moi mal o da minisaia que nos fan vestir, porque teño que ensinar as canelas e, as pobres, dan pena. E non digo xa o frío que padezo. Este, tan axiña como podo, intento alivialo nas termas de Baños de Molgas. Que ninguén esqueza que Baños de Molgas ten termas de auga quente.

Non obstante, ás veces non me queda outra que marchar á guerra. Mentiría se diría que marcho contento, pero tampouco me arrugo. Iso si, despídome da miña xente cun nó na gorxa e intento disimular catro bágoas que queren asomar. Agora mesmo vou camiño da batalla. Non tardamos en atopala. Alá, en Sudalomba, xa vemos os estandartes de todo un exército de bárbaros. Para escorrentar o medo berro, berramos coma se se nos fora a vida. Eu case noto que se me vai, se non intento moverme. Quero alzar a espada e, cando a teño sobre a cabeza, caio co esforzo. Levoume dous segundos pensar que, ó mellor, se non me movía máis, se facía o morto ata poida que salvase a situación. Dito e feito. Cando se fixo o silencio enzoufeime co sangue dos compañeiros para entrar, máis tarde, na vila do Arnoia e das termas, coma un heroe, coma o gran centurión do monte Medulio, agora chamado Medo.

Café Sports Century. A Valenzá. Luns, 22 de novembro de 2021

 

A SOLUCIÓN

Xa está. Xa rematei o que estaba facendo. A verdade é que non estaba a facer gran cousa. Simplemente contemplando o universo. Aínda que outros dirían que estaría pensando nos biosbardos. É igual; o caso é que deixo de facer o que estaba facendo e póñome a andar. Para seguir pensando nos biosbardos? Que va! Para percorrer camiño. Xa dicía aquel que “camiñante, non hai camiño, faise camiño ó andar”. Eu ando, pero, tamén, sinceramente, non sei para onde vou. Tampouco me importa. A min non me importa facer ou desfacer, pensar ou non pensar, andar ou non andar. Eu son de poucas opcións. Non sei quen me dixo un día que eu que me conformaba con pouco. A ver, é que tamén sei que o que moito abarca, pouco aperta. Ó mellor é que quero abarcar todo un mundo. Tamén é certo que me conformo con tan só un recantiño. Verdade que é bonito un recantiño de felicidade? Ás veces vale máis un sorriso que unha gargallada continua, unha lagoa que un mar, un bosque que un deserto.

Sigo camiñando. E sigo sen saber para onde vou. E que? Cando me cadre podo sentar ou botar a correr ou choutar ou quedarme como unha estatua... Si sei que, sexa da forma que sexa, eu seguirei pensando, pero non nos biosbardos, senón nesa sombra que me acompaña sempre ou nese bafo de cariño que deixan certas palabras cando o ánimo anda de canga baixa, amoucado. Non sempre un consegue bailar sobre a soleira dunha ventá. Penso nun faiado ó que lle dea o sol e soño con que aí pode estar a solución. A solución de saber o que realmente podo facer.

Finca Fierro. Domingo, 21 de novembro de 2021

 

DE QUEN É A CULPA?

O outro día, o xoves pasado, se non erro, houbo unha gran manifestación en Ourense en contra do seu alcalde, de Gonzalo Pérez Jácome. Quizais máis en concreto, en contra da súa xestión. Pertenzo a Barbadás e quizais non debería opinar moito, pero polo que leo, polo que escoito e por el mesmo (de cando en vez ó facer zapping pola televisión atópome coa súa Auria TV e, claro, ás veces véxoo en plenos e en roldas de prensa, falando, e recoñezo que... que non é santo da miña devoción), non me estraña o da súa mala xestión. Principalmente cultural, iso si. Non obstante, vou confesar que tanta crítica xa me pon algo nervioso, e non porque non a mereza, que xa digo que si, senón porque se é un señor que goberna en minoría, como pode facer e desfacer ante unha maioría? Por que esa maioría o deixa?

É certo, todos sabemos máis ou menos o por que. Porque queren apoltronarse todos e xa se sabe aquilo de “uns por outros e a casa sen varrer”, que é o mesmo que un polo outro e o traballo sen facer. O traballo de botalo, claro. E mentres, a cidade nunha caída que semella que non ten fin. Ninguén é capaz de abrir un paracaídas nin de xuntar forzas para apuntalar a deterioración. Despois, iso si, váisenos a forza toda pola boca. Coma sempre.

Sigo dicindo, por suposto, que a mellor manifestación é a que se celebra nas urnas. E que antes de votar deberíase pensar un chisquiño máis, e non deixarse influenciar por promesas que, co tempo, sabemos que non se cumprirán. Non entendo que unha persoa, que practicamente chegou a estar soa e que seica o estar a facer rematadamente mal, siga aí. De quen é a culpa?

Cambiando de asunto. De quen é a culpa que non se obrigue a vacinarse contra a Covid-19? Se este virus é letal contra a saúde pública, por que os Gobernos non forzan a obriga de vacinarse? Se nos obrigan a usar o cinto de seguridade nun coche, por exemplo, porque é un risco contra a saúde, por que non poden obrigar a que a xente se vacine para preservar a nosa propia saúde e a dos demais? E sabendo como se sabe que a vacina é a solución. Por iso é que, bravo para Austria, que creo que vai ser a primeira en obrigar á xente a vacinarse.

Finca Fierro. Sábado, 20 de novembro de 2021

 

ANÁLISE DESDE O MAZADOIRO

Souben que ó chegar ó mazadoiro que estaba a uns dez metros tiña que sentar. Cheguei e sentei. E desde ese momento quixen analizar a realidade de quen son eu, sen saber, por suposto, se vivo na realidade e se teño realmente unha conciencia. Isto déixoo para os eruditos da materia, para aqueles que cunha simple ollada xa te catalogan. Ás veces é certo que sae a pascua en venres. E seino por experiencia. Por experiencia errónea, claro. A máis dun téñoo catalogado de inepto, estúpido, paspán e demais sinónimos para, máis tarde, descubrir que era unha boa persoa. Aínda que hoxe por hoxe o de boa, boa persoa... Deixémolo aí.

No mazadoiro ata case confeso que son eu, precisamente eu, un dos maiores paspáns. Que son eu realmente? Unha folla de carballo que se ve impulsada polo vento, ou sexa, coma un monicreque? Un sentimental á sombra dun castiñeiro soñando unha historia que nunca se dará? Un pasmón que anda pola vida buscando o que non merece? A miña conciencia esperta cun pequeno chouto para crer que iso tan só foi un pesadelo, que eu realmente non son así. Apoio as palmas das mans no mazadoiro e sinto a friaxe da realidade. Desa realidade esperta que me amosa que certos pensamentos non teñen razón de ser. Que eu, precisamente eu, vivo a corpo de rei nun soño mil veces inventado e cen veces escrito. Porque o souben sempre, seino e sabereino que soñar é bonito. Que conciencia, que realidade nin que rabo de gaitas. A miña conciencia está limpa! E é miña! Ergo do mazadoiro e sigo na procura dese soño bonito. Seguro que acochou na conciencia deste bendito.

Café A Pedreira. A Valenzá. Venres, 19 de novembro de 2021

 

NO COTÓN DO CARBALLO

Sento no cotón do carballo que está medio prisioneiro das pedras que compoñen a parede que separa a poula do camiño. É o camiño que leva ó muíño do Dositeo. É o camiño que pasa xusto pola zona da estación do ferrocarril de Baños de Molgas. É o camiño no que, por moitas veces, o atardecer se me fixo noite e as noites se me fixeron eternas. Porque ese camiño transcorre por toda unha fraga de carballos e sabemos todos que o medo é libre. E que á idade de doce, dezaseis anos un non está para facer de heroe nesas noites escuras e de silencio. A escuridade era total e o silencio... o silencio era o que máis xiringaba, o que máis amolaba. Porque nel había pánico a que aparecese algún ruído. Se había ruído, malo! Pois o ruído algo o causaba. Quedaba a opción de apertar o cu, falar disimuladamente co burro que levaba a carga do millo ou do centeo ou da fariña, mirar cos ollos moi abertos (para traspasar a escuridade ou para asimilar o pánico?) para os catro puntos cardinais, e tirar para adiante. Que sexa o que Deus queira.

Sento no cotón do carballo que está ante esta parede chea de musgo e de tempo. Porque o tempo é a pegada, o sinal desas pedras. E ese camiño estaba cheo de pedras e de pegadas. Pegadas que se deixaron de tanto ir e vir ó muíño do Dositeo. Que non todas as idas nin todas as voltas foron como as descritas. Principalmente cando ía en compañía. Entón o medo quedaba aparcado xunto ós raís da estación, e a maioría das veces, os cantos, os berros e os ergutíos ou aturoxos facíanse donos da fraga. Iso, así, si era outro cantar, outro conto.

Finca Fierro. Mércores, 17 de novembro de 2021

 

BUSCANDO PALABRAS QUE ESCAPARON

Collín o coche e marchei. Marchei buscar as palabras que se me escaparan nun momento dado. Ás veces hai palabras que se senten prisioneiras dentro dun feixe e fan o imposible por desatarse. Cando o conseguen, marchan. Pero adoitan ser palabras que se necesitan, que as necesito. Para pousalas, logo, con agarimo á beira duns sentimentos. Aínda que, pola contra, tamén hai palabras para que sosteñan a carraxe que, ás veces, se apodera dun. E como hai que vivir co malo e co bo, necesito esas palabras. Por iso marcho a buscalas.

Recoñezo que custa, moitas veces, atopalas. Porque, unhas, acochan entre as silveiras dos pesadelos (por iso rabuñan tanto); outras, porque se deixan caer con toda a súa retranca para que tropece e afociñe con elas; unhas cantas máis forman valados que, se os cruzo, é con moito esforzo. Tamén as hai desas que parecen bañadas de indiferenza, que, nun principio, penso que tanto dá o perdelas, pero despois, á hora da verdade, son as que máis necesarias se fan para formar esa idea, esa expresión, ese parecer, ese conto, esa novela; en resumo, ese final feliz.

Así é que, como todas, como absolutamente todas, son necesarias para todo e para todos (para min, moito máis), saín co coche como unha frecha a buscalas. E, si, pouco a pouco, paso a paso, atranco tras atranco conseguín xuntalas. Volvín contento para a casa e, ó deitarme, funas xunguindo neses soños que están cheos de sentimentos; ou neses sentimentos que están cheos de soños. Aquí as deixo.

Finca Fierro. Martes, 16 de novembro de 2021

 

AFOGADO NO RÍO ARNOIA

Botei sen respirar debaixo da auga 24 horas xustas. Aparecín morto, claro. Non sei se alguén pasará máis alá dos cinco minutos. É normal entón que aparecera requiescat in pace. E asomei ás vistas xusto na desembocadura do río Sor co río Arnoia, entre As Mestras e a Ansuíña, en Baños de Molgas.

A miña desgraza aconteceu porque, como investigador privado que son, metín o nariz onde non debía, onde non me chamaban. Tres tipiños que eran coma energúmenos malláronme ata que eles mesmos se cansaron de facelo. E os moi cabróns foron a afogarme no río da miña vida, no Arnoia, e no lugar xusto polo que eu cruzaba miles de veces cando ía para o monte de Pinouzos coas vacas, onde hoxe está a ponte pola que se cruza para ir a Foncuberta. Ese río cruceino de todas as formas habidas e por haber: choutando as poldras, sobre o burro, no carro das vacas, mesmo algunha vez en algunha vaca e, a maioría das veces, goldrando. Por iso é que cando notei que me estaban afogando ata me deu carraxe por ser alí, precisamente alí.

Atopáronme uns nenos que andaban a xogar polas Mestras. Un deles berro tanto co susto que abrín os ollos. Trousei tanto que pensei que botaba peixes pola boca. Non cría na miña resurrección! Pero os rapaces confirmáronme a hora e o día, e eu souben botar as contas: 24 horas. Agora que vaia por aí presumindo Xesucristo; que el resucitou ó terceiro día e eu fíxeno en 24 horas. Haberá que escribir unha nova biblia. Non tardei dúas horas en facerllas pagar ós tres tipiños. A min non me liquida ninguén así como así. E menos no meu río!

Café A Pedreira. A Valenzá. Luns, 15 de novembro de 2021

 

OULEANDO E CANTANDO

Quixéronme atacar os lobos, pero eu ouleei moito máis ca eles. Asusteinos. E marcharon co rabo entre as pernas. Metéronse por entre os piñeiros e polas valgadas dos Castros. Eu, e para asustalos aínda máis, ouleei máis forte e fixen que botaba a correr. Perdían o cu! Mais como lle collera gusto a oulear, pois déuseme por, máis que cantar, berrar unha canción de Camilo Sesto. Aínda que, ó mellor, igual era de Melendi. A verdade é que non sei moi ben. Si sei que tiveron que escoitarme en Trelle, en Santo Tomé, en Ramiras e mesmo na Seara.

Cando rematei a canción caín na conta de que era da miña propia colleita, é dicir, que fun inventando o tema musical, se é que se lle podía chamar desta maneira. Falaba de non sei que e non sei canto, pero algo dicía. Seguro que os desas aldeas que nomeei me entenderon perfectamente. Que non sei que do heroísmo ante os lobos. Que non sei canto de certos sentimentos espallados polo monte abaixo. Que non sei que dun crebacabezas colgado nunha parede e dun pixama veludo. Que non sei canto do rabo entre as pernas (os dos lobos, moito coidadiño con certos pensamentos retorcidos).

Cando notei que estaba a piques de esgazar a gorxa, pensei na miña nai, a cal, a pobre, sempre me dicía: “ai, neno, que mal cantas”. Así é que deixei de cantar. Pero claro, ante o silencio, volveron asomar os putos lobos! Tiven que botar quince minutos ouleando. Agora, sinceramente, estou algo cansado. Descanso.

Café A Pedreira. A Valenzá. Domingo, 14 de novembro de 2021

 

PARA ALCANZAR METAS

A primeira noticia, a verdade é que chamaba a atención. Unha xogadora suplente do Paris Saint Germain (PSG) seica contratara a dous matóns para lesionar á que xogaba de titular. Ou sexa que, se non vai polas boas, vai polas malas. Hoxe parece ser que está xa en liberdade con cargos. Non sei, pero ás veces chega un a pensar que si poden acontecer estas cousas. Todos sabemos que o ser humano fai e desfai para ter certo protagonismo, para alcanzar aquelas metas que nos están practicamente vedadas. E todo porque non queremos ser menos que ninguén.

Para alcanzar tamén certas metas non se quedan atrás os medios de comunicación (os periódicos para subir en lectores, as televisións para rebentar as audiencias e as radios para acumular oíntes) e así, de cando en vez, lanzan novas a vulto, sen contrastar ou cotexar certos datos. Como foi o pregoado caso dun tal Manel Monteagudo, que se lle deu por dicir que estivera 35 anos en coma e que tumba que dálle. Os medios, claro, botáronse a alma ó lombo porque, a noticia, en verdade, se fora certa, pois si impresionaba un pouco. Pero resulta que a noticia era falsa. Como dicía aquel: primeiro dispara e despois pregunta. Ou sexa, primeiro publica e despois desmentimos.

Como falsa é a nosa xustiza. Cando realmente deberiamos estar todos baixo a súa tutela, cando debería ser máis imparcial que ningunha outra cousa, resulta que non hai un día no que non se descubra que está máis que politizada, que ela mesma depende do que diten uns políticos que, por certo, nunca son xustos. Está de tal maneira politizada que para nomear o outro día a catro maxistrados do Tribunal Constitucional seica houbo o demo e a mona; ou sexa, que se armou o belén. O que significa que, os xuíces, van coas súas ideoloxías (unha cousa é telas e outra moi distinta ir; no caso dunha persoa que tiña que ser á forza imparcial), polo que, á hora de ditar sentenza, pensarán primeiro en quen prexudicarán, non vai ser o demo que...

Para alcanzar metas son moi bos os empresarios galegos, que lle dixeron ó noso monarca “vente para acá a botarnos unha man”. E Felipe VI veu, e detrás del ou á beira del (segundo as fotos que asomaron nos xornais) hai que recoñecer que hai empresarios a darlle cun sacho. Nunca vin unha comitiva tan grande. A ver se nos poñemos ricos.

Finca Fierro. Sábado, 13 de novembro de 2021

 

O GARDACOSTAS DO SAPOCONCHO

Son o gardacostas da tartaruga que hai no xardín de Eusebio Lacoste Soleo, O Mamarracho. O día que me propuxeron este traballo mirei moitas veces para todos os recantos da parcela por se había algunha desas famosas cámaras ocultas, ó mesmo tempo que comentaba se era broma o asunto ou se estaban a falar en serio. Aurelia Castiñeira Pardal, A Mamarracha, que era, por suposto, a muller do Eusebio, era a que levaba a voz cantante do matrimonio e da maneira en que me dixo que de broma nada, non me quedou outra que aceptar ser o escolta do sapoconcho. Cheguei a pensar se sería para que coidase ben ó animaliño, coa perspectiva de ensinarllo en calquera momento a algún neno, pero dándose a circunstancia de que Os Mamarrachos non tiñan fillos.

Pero ante o ton da señora, non dixen nada máis. Optei por non quitarlle ollo á tartaruga. Mais non había hora ou día no que non pensase no esperpento dese traballo. Cheguei incluso a pensar que para ser escolta dunha tartaruga, ben puideron contratar a unha persoa obesa, por aquilo de que non suaría a gota gorda correndo detrás do sapoconcho. Eu, sendo delgadiño como son, sabía ben que non botaría os fígados cando ó sapoconcho se lle dese por fuxir; que, por suposto, isto era unha incongruencia, pois como ía fuxir o infeliz, se lle levaría unha eternidade chegar deica a marxe da parcela. Agora que non tardei en deixar de facer traballar a miña cabeza; eu vivía coma Deus, non lle quitaba ollo ó sapoconcho, mesmo parolaba de cando en vez con el e, ó final, maldita sexa, ata cheguei a collerlle cariño. Espero seguir sendo por moitos anos o seu gardacostas.

Finca Fierro. Venres, 12 de novembro de 2021

 

SEIS PALABRAS CON TRES PUNTOS SUSPENSIVOS

Escribín os carteis eu só. Coa miña letra. Non quería deixar pegada. Escribín centos deles e, ás ducias, metíaos nunha mochila para distribuílos por todos os lugares habidos e por haber. Pegueinos en contedores de lixo, papeleiras, marquesiñas e escaparates. Craveinos con puntas (nada de grampas) en portas das palleiras, en carballos, amieiros e castiñeiros; nas fiestras dos cortellos e mesmo nos pinallos dos carros; e, faltaría máis, na porta da caseta da burga. Subín a campanarios de igrexas e a tellados de casas con varios andares para esparexelos, para espallalos polo aire.

Como non quería deixar pegada, tiven que facer todo iso entre lusco e fusco de toda unha semana. Eu, despois, polo día, pasaba con disimulo por eses mesmos lugares para ver a reacción da xente ante a súa lectura. Vin xestos de todos os gustos e comentarios de todas as cores, algún ata subido de ton; aínda que a maioría eran de estrañeza. Vin como se arqueaban cellas, como se soltaban gargalladas, como se abrían sorrisos e como certos insultos choutaban ó aire cunha certa carraxe.

Eu, mentres tanto, sorría e gozaba incluso ante esas reaccións. A frase que escribira era pequena pero aguda. Estraña?; non sei. Rara?; depende. Esperpéntica?; vai ti saber. Tan só seis palabras que revolucionaron un pouco ou un moito o galiñeiro. Seis palabras con tres puntos suspensivos escritos a man. Centos de carteis que distribuín e que aínda me quedaban por repartir. Achegueime a un que deixara espetado nun carballo: “nin subo nin baixo... estou quieto”. Agora cada quen que esbardalle o que queira.

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Xoves, 11 de novembro de 2021

Café A Pedreira. A Valenzá. Xoves, 11 de novembro de 2021

 

A TATUAXE DA RUBIA PLATINO

Ábrense os beizos nun sorriso cada vez que penso na curiosidade (cariñosa) da xente. Remataba o meu relato do “caso da rubia platino” falando de que “debaixo do seu peito esquerdo figuraba unha tatuaxe na que todo estaba escrito, na que todo estaba resumido”. Non tardaron en aparecer os comentarios que moi ben se poden resumir nun: que se quedaran coas ganas de saber que dicía, que puña tal tatuaxe. Eu intentaba e intento salvar a situación coa onomatopea da risa.

Porque un investigador privado (e aínda por encima principiante, como era o meu caso) ten que reservar certos detalles ou certas fontes. Se pregoa todo o seu traballo, que clientes confiarían entón nel? Ademais, todos sabemos que o misterio, o suspense é o máximo da intensidade anímica de moitos seres humanos. E como ese misterio se desenvolvía, para máis aquel, ó final de todo, pois mel nas filloas. Tamén se pode ver ou analizar como unha continuación, como esas películas nas que saen escenas que case prometen unha segunda parte. Non vedes, grazas a ese suspense, tamén hai unha segunda parte do relato.

De todas formas, que importa o que dicía? Ó mellor ata podía ser unha palabra descoñecida ou unha pequena frase sen sentido. O relato tiña que rematar así, e punto. Lembrade o final da película “Thelma e Louise”, un dos mellores de toda a historia cinematográfica. O meu do relato non pasará á historia da escritura barata, como é a miña; pero as súas curiosidades si as tivo. Que xa non é pouco.

Café A Pedreira. A Valenzá. Mércores, 10 de novembro de 2021

 

EN MOVEMENTO

Cansei de estar cansado, aburrido e de paspán. Púxenme en movemento. Coma se me meteran electricidade. Levo xa tres días seguidos que non paro. Nin tan sequera para comer. Nin tan sequera para durmir. A verdade é que nin tan sequera sei onde estou nin por onde ando nin a onde vou. Pero dáme igual; o caso é non parar. Mesmo nin paro nas incongruencias, pois corro por onde hai que ir amodiño e vou a paso de tartaruga ou de sapoconcho por onde teño que correr máis que un tren. Cando quero son rápido e cando me dá a gana son lento. E non me importa confesalo.

Corro máis e máis veces cá ese Forrest Gump do carallo. Móvome detrás dos indios harapahoes ou sioux ou cheyennes e navego na Perla Negra camiño do Caribe. Aínda que cando vou no medio do camiño, viro e diríxome para a desembocadura do Miño. Por certo, sigo a dirixir a miña vida. Ninguén é quen de me dicir a onde teño que ir. Polo de agora vou coller unha nave espacial e ir tras a lúa vella. A lúa vella é bonita; que ninguén me diga o contrario.

Cando me puxen en movemento eu ben sabía o que quería dicir. Por exemplo, que vou de café en café lendo periódico tras periódico, e aínda que só lle lea os titulares. Para que ler a letras pequena? Quen le a letra pequena dos bancos? Pois entón! Tamén me movo por unha rúa estreita desde a que podo contemplar a ilusión dunha esperanza. Xa teño dito que a esperanza é o último que se perde. Eu nunca a perdo. Pero tamén é verdade que é porque me movo, que se me quedo quieto, a vida pasa e nada acontece. Sigo en movemento.

Finca Fierro. Martes, 9 de novembro de 2021

 

NON SEI SE...

Non sei se me bote a andar ou me quede quieto. Quizais case sexa mellor correr. Si, moito mellor. Así é que corro detrás dunha lebre para deixar atrás unha tartaruga. O nome de tartaruga é bonito, pero sapoconcho... Sapoconcho é moito nome. É o nome da infancia, de cando andabamos a eles polo Río Vello e polo Río de Vide. Despois, ó collelos, viamos aquela coiraza que fascinaba, que chamaba a atención. E que me decides daquela espera a que botasen a cabeza fóra? Tempos aqueles nos que si se corría para todos os lados, aínda que non houbese motivos para correr.

Non sei se me sente ou se me quede de pé. Quizais case sexa mellor tombarme. Tombado queda un máis a gusto. Na infancia e na vellez. Na infancia porque, tombado, soñas. Na vellez porque descansas os ósos. E non digo nada se te tombas baixo o ceo raso e coas estrelas invadindo o universo. A estampa queda bonita, para un cadro e para unha poesía. Contemplar as estrelas de noite é bonito. Contemplar o ceo azul de día tamén é bonito. O marabilloso é poder estar tombado.

Non sei se ría ou chore. Quizais case sexa mellor sorrir. Non hai como sorrir. Dás confianza. É coma unha porta aberta a unha relación amistosa, ata poida que incluso romántica. Sorrir é como abrirse ó mundo, como deixar pasar o tempo con parsimonia e vivir felices. A risa pode ser falsa, as choras poden ser traumáticas ou mesmo aburridas, pero un bo sorriso, un sorriso que demostre felicidade, iso non ten prezo. Agora non sei se poña unha coma ou un punto. Quizais case sexa mellor poñerlle punto final. Pois punto final.

Finca Fierro. Luns, 8 de novembro de 2021

 

CON ANSIA, TENSIÓN E FORZA FÍSICA

Se digo no verán que son as 20:45 tería que dicir as nove menos cuarto da tarde, pero como nos atopamos no outono camiño do inverno teño que dicir que son as nove menos cuarto da noite. Porque agora é noite desde case as sete da tarde. Agora mesmo xa é noite pecha. E, fóra, a xeada cae como ten que caer, como cae sempre nesta época e non chovendo.

Agora que tamén é verdade que non me importa nada que sexa tarde ou noite, que xee ou que chova. Estou dentro da casa e dándolle a un teclado que me ten máis que machacados os dedos. Porque eu son dos que cando fago as cousas fágoas con ansia, con moita tensión e ás veces incluso con certa forza física. As teclas doulle, e vaia se lle dou. O bolígrafo xa me fixo coma un pequeno calo no dedo maior ou o pai de todos ou o do medio, pola forma que teño de apertalo ó escribir. Cando estou vendo unha película ó mellor tírome as dúas horas da mesma co dedo matapiollos ou polgar ou o gordo metido debaixo dos outros catro e co puño cerrado; cerrado e apertando de carallo. A tensión, digo para min. Unha carallada, dirá outro calquera.

Con respecto ó de usar certa forza física poño o exemplo de cando araba co burro: que este dábame tanta mágoa, tanta pena ó velo tirar do arado e suar, que eu, parvo de min, empurraba no arado máis ca el, coa intención de facerlle máis levadía a arada. Eu si que acababa suando máis co burro. Vivo en tensión calquera situación provocada incluso por min mesmo. Ás nove da noite remato isto e descanso un pouco... ata a película. Nesta, que se prepare xa o matapiollos.

Finca Fierro. Domingo, 7 de novembro de 2021