BONDADE PARA DESCONFIAR

              O certo é que a política dá para diversos escándalos, incluso para moitos escándalos. Hoxe o que impera é o da corrupción, da que xa falamos unha morea de veces e ata poida que haxa que volver falar. Pero estes días tamén asomou ós xornais, principalmente ós xornais galegos, un novo escándalo (que xa é vello, pero… os medios de comunicación sempre se “escaquearon” un chisco del), o de carrexo de votos. Sobre isto, o pasado venres lin neste mesmo xornal unha das frases máis “bonitas” e máis “inocentes” pronunciadas por un político, polo expresidente do PP lugués, ó que citaron nos xulgados por un suposto delito electoral: el só “axudou a empurrar unha cadeira de rodas”. Inocencia pura e auténtica dunha bondade encomiable. Tanta bondade nun político é para desconfiar! E tanto! Porque o señor José Luis Iravedra empurraba a cadeira dunha persoa para que lle metese o voto na urna. Unha persoa da que se fala que tiña alzheimer, é dicir, que lle daba igual votar a Mengano que a Zutano. Pero para iso estaba o homiño alí, para facerlle caso ás monxas que foron as que, segundo verbas del, o chamaran para realizar esa obra de caridade. Faltaría máis! Do carrexo de votos no medio rural creo que sei un pouco… en coches, en autobuses, incluso en taxis. Pero claro, o que gana non vai sacar unha lei para erradicar ese virus. Non procede o asunto!

TAN SÓ UNS MINUTOS

               Teño tan só uns minutos para escribir algo, para escribir sobre algo. Mais este é o problema: que non sei sobre que. Quizais sobre o birlibirloque da esperanza ou sobre o ruxerruxe do ruído ou sobre a entraña, a bile dun suspiro. Aínda que o mellor que me sae é a quietude do silencio ou o silencio propio. Porque quedas caladiño e xa está; non fas nada, non hai ruído, tan só pasmas co infinito ou co máis alá do infinito. Vai ti saber! O asunto é como ir ata máis alá do infinito. Porque para máis aquel, non son Buzz Lightyear. El si ía ata o infinito e máis alá. Un auténtico heroe. Os minutos pasan, o relato vaise completando, pero, vaia por Deus!, aínda non dixen nada. Tamén é certo, por que teño que deixar caer unha mensaxe? Por que se presume que un presunto escritor ten que dicir algo, contar algo? As trapalladas tamén hai que soltalas de cando en vez! O silencio mudo. A soidade calada. O ruído sonoro. O ruxerruxe da algarabía. Remataron os minutos. Punto final.

CULPABLES... OS DEMAIS

               Ruído na rúa. Porque pasan os coches. E fan ruído. Aínda que ás veces o ruído amortece. Porque os coches deixaron de pasar. Algún semáforo os detivo. Xeralmente sempre se deteñen ante un semáforo en vermello. Hai algúns que non lle fan caso, e despois pasa o que pasa... tres cousas. A primeira é que pasen e non aconteza nada. A segunda é que provoquen un accidente. E a terceira que os multen. Se os multan, nas conversacións dos bares, sempre teñen a culpa os de Tráfico... porque, os maricóns, non ían estar alí, precisamente alí, xusto cando pasei. Nunca din a culpa foi miña por saltarme o semáforo. E o mesmo que cando te pillan co radar... mira onde estaban acochados. Ou cando te pillan sen o cinto... ían a por min. Se fora devagar e se levara posto o cinto, non o multaban. Os culpables sempre son os demais. Somos incapaces de asumir os propios erros. Sigue o ruído na rúa porque seguen pasando os coches co semáforo aberto. Espero que se deteñan todos co semáforo vermello. Só que sexa para non lle botar a culpa ós demais.

POBRE BUSCADOR DE CONTOS

              Quero ser o Alien de Ridley Scot para meterme nunha desas naves que viaxan polo espazo sideral na busca de planetas que aínda non teñen nomes. Quero ser o Mad Max de Mel Gibson para envorcallarme con eses malvados que rouban gasolineiras nos desertos australianos. Quero ser o James Bond de Sean Connery para choutar de aquí para alá buscando espías camuflados nas embaixadas de todos os países comunistas, antes, e islamitas, agora. Quero ser o Spiderman de Tobey Maguire para trepar polas paredes dos edificios máis altos e enlear nas miñas redes a eses ladróns de andar por casa. Quero ser o Superman de Christopher Reeve para levar á miña dona polos ceos molgueses e, de paso, atopar o escondedoiro dese alien que viaxa nunha nave espacial por toda a galaxia. Quero ser un heroe cinematográfico, pero son un pobre buscador de contos para reflectilos nun papel en branco que non ten final. Nin tan sequera me sae o primeiro capítulo.

O NÚMERO

               Xa teño o número escrito no caderno. Que número? Non sei. Non o entendo. Agora vexo que é un garabato debuxado de calquera maneira.. A ver se vai ser un número de circo, dime alguén ó oído. Nin é de circo, nin é arábigo, nin é romano. Será un número de exemplares? De que?, volve ladrar alguén por detrás. Pero quen rosma ás miñas costas! Covarde, sae de aí, covarde!, berro. Ui, rapaz, que mal te vexo. Agora o son xa me chega por todos os lados. Menos mal que me concentro de tal maneira que deixo de oír ruídos e tan só contemplo o número. O número que non entendo. Pouco a pouco empezo a pensar se non será mellor que escriba outro. Pero, e se tampouco o entendo? Sei ler os números pero cústame moito escribilos. Tan só quero escribir un. Empezo a suar. Ui, rapaz, mira que te vexo mal de verdade. Esa voz... esa voz xa me empeza a amolar. De todas formas, imos alá. Escribo o número. Que número é? Non sei. Non o entendo. Tiro o lapis, rompo o caderno e deixo que catro bágoas baixen dos meus ollos.

O ENCERADO E O LAPIS DE LOUSA

               A vida é como unha liña escrita nun encerado cun lapis de lousa; que se queremos borrámola dunha gadoupada e punto. Na escola a sucidade quedaba na man; agora quedaría sucia a conciencia. Nomear encerado e lapis de lousa é volver atrás polas corredoiras da memoria e polos regos dos recordos. Agora tamén sempre haberá camiños cheos de atrancos. A vida é como un caderno de aneis, ó que lle metes follas e lle quitas follas. Podes meter todos os latexos do corazón que queiras que tamén tes que botar fóra todos os ruxerruxes que che estorban. Algúns bótanos suspirando e outros berrando de carraxe porque, a vida, non é o que parece, ou mellor dito, o que un desexa e quere. A vida, ás veces, é unha puta barata que se afoga nun simple vaso de auga. O mellor é gardar o encerado e o lapis de lousa (a pizarra e o pizarrín) na carteira que as mochilas son para os cadernos. Antes eran carteiras ou maletíns. Agora son mochilas. Antes chegaba coa Enciclopedia. Agora son unha ducia de libros e outros tantos cadernos..

CHORAR A MORTE DA BECERRA

               Aquel día Camiño Ladeira Corredoira chorou a morte da becerra. Que día?, pregúntalle Gastón Hospedaje Iglesias ó narrador. É igual, Gastón, non preguntes. Que máis dá o día! Un día calquera e punto. O caso é que a rapaza Camiño fora á feira co seu pai e alí venderon a becerra rubia que tiñan desde facía pouco máis dun ano. Incluso xa a botaran ó monte e de aí que a nena lle collera cariño. Chamáballe Cereixa, aínda que ela quixera poñerlle Shakira, pero non se imaxinaba os seus pais chamándolle Shakira ó animal. Sabía que na aldea había as Marquesas, as Garbosas, as Rubias, as Gallardas, incluso as Turinas. Shakira non procedía. E optou por Cereixa. Pobriña! A becerra. Porque cando Camiño Ladeira Corredoira lle viu aquela tristura nos ollos ó pobre animal ó verse encerrada no camión que a levaba vai ti saber a onde, non lle quedou outra que darlle á bagulla. Para onde ía o animal?, preguntou Gastón Hospedaje. Que máis dá, Gastón!, díxolle o narrador. O asunto era que, para a nena, foi coma se morrese a becerra.

TEMOS O FEL CORROMPIDO

              Dá medo coller os xornais á primeira hora da mañá. A corrupción. A verdade é que semella un tema xa aburrido; que cansa incluso. É nisto precisamente onde vai estar a nosa perdición. Que cansa. Porque todos os días, a todas as horas, en todos os xornais, en todas as cadeas televisivas sempre les ou escoitas o mesmo: que tal alcalde está sendo investigado, que tal ministro é un corrupto, que tal político cheira a podre. E, claro, o tema aburre, cansa, desmoraliza (como hai tantos…) Pouco a pouco empezas a pasar do asunto e empezas a asumir que é o que hai, incluso acabas asegurando que o político que non é corrupto é un parviño de carallo. Desde o concello máis ruín, ou sexa, máis pequeno ata a administración máis grande, é dicir, ata o propio Goberno e pasando por todas as Comunidades Autónomas, a corrupción aflora polos catro recantos dos despachos e dos móbiles. Xa a temos tan asumida que nin tan sequera se nos dá por querer rebentar o mundo. A situación do noso país está tan ulcerada e nós tan emporcallados na merda que o seu cheiro, como se adoita dicir, esváranos. Ata nos parece ben que ninguén vaia ó cárcere. Para que? Tamén as prisións se volverían corruptas. Vivimos nun país acovardado. Isto non rebenta nin arrincándonos o fígado. Temos o fel corrompido, ulcerado.

HAI QUE MIRAR ÓS OLLOS!

               Levo moi mal aquilo de que me chamen señor ou de que me traten de vostede. Algúns, cando estou cos rapaces, pensan que son o avó. Deberían de saber que se pode ser pai a unha idade avanzada. Un profesor dun dos meus fillos, cando nos viu un día ós dous xuntos, seica lle preguntou logo se xa estaba xubilado. Ostra puta! Dille que aínda me quedan dez anos! É certo que o meu físico non representa a eterna xuventude: pelo branco, acne que me escarallou a cara e moito traballo na agricultura (por moi funcionario que sexa); primeiro arando e sachando leiras de millo e patacas e, logo, sulfatando, atando, enramando, esfollando, estercando, cavando unha viña dunha hectárea. O traballo no campo queima. Mais a pesar desta imaxe maltreita, avellentad penso que a xente non sabe mirar a unha persoa; tan só se basea no físico e non atende ós ollos. Os meus botan chispas infantís. Acaso non reflicto sempre nos meus relatos a infancia molguesa? Vivo ancorado nela. Chamádeme de ti, son un rapazolo de 55 anos e gozo da vida como un crío.

NIN DE DEREITAS NIN DE ESQUERDAS

               Escoita o ruxerruxe do vento polas ladeiras do monte Medo. Que vento?; se está o sol caendo de plano sobre o campanario da igrexa de Baños de Molgas. A ver, oh!, é para meterlle algo de emoción ó conto, e se falo do vento xa sabemos que este sempre deixa algo para dicir; ou sexa, que pode abanear o cabelo dunha muller ou pode arrincar unhas tellas de calquera tellado ou incluso arrincar un amieiro da beira esquerda do río Arnoia ou... E por que non da beira dereita? A ver, home; sabes que non son de dereitas. Ti non te fixas que cando escollo un lado sempre o fago segundo a bondade ou a maldade do asunto a tratar? Por exemplo, se me queixo, digo sempre que é algo do lado dereito, porque a dor é mala; e se me alegro de algo lateral pois digo a parte esquerda, porque a alegría é boa. E a ver se me entendes; non son nin de dereitas nin de esquerdas, pero aquelas déixanme un resentimento que non me gusta nada. Digamos que son nacionalista e xa está. Pero iso é peor que dicir dereitas e esquerdas. Vaia, pois é verdade! Arre demo!

EMIGRACIÓN VOLUNTARIA

               Sucede moi pouquiñas veces, pero hai días nos que a prensa escrita se lle dá por sacar noticias simpáticas ou polo menos curiosas. A ver!, tamén os rotativos pensarán que non todo é un val de lágrimas nesta nosa sociedade. Resulta que un loro anglofalante, máis en concreto ianqui, fuxiu da súa casa e cando se lle deu por volver, logo de catro anos, chegou... falando castelán! Non sei, imaxino que marcharía para estudar idiomas. Ou ó mellor pensou que se algún día tiña que emigrar (nunca se sabe, por moi país rico que sexa Estados Unidos), qué mellor que facelo con estudos lingüísticos. E segundo non foi parvo para fuxir e para aprender outro idioma, tampouco foi parvo para escoller o tal idioma, un dos máis estendidos do mundo. E como animal tropical que é, qué mellor lugar que América Latina. Non sei por que pero dáme que esa “emigración voluntaria” realizouna a un país con fala castelá. Tamén o imaxino, agora, polas noites, practicando na lingua de Cervantes mentres os seus amos americanos dormen a perna solta. Calquera día volve largar.

CHOVE SOBRE MOLLADO

               Ai oh, chove de carallo! Por chover ata chove sobre o sentimento dun suspiro e sobre o paraugas que ten aberto Justino, O Grilo. Por pouco tempo o paraugas está aberto, xa que un refacho de cicloxénese mándoo a tomar vento fresco, nunca mellor dito. O normal, entón, en que pola boca de Justino, O Grilo, saísen pestes. Saíron máis ca pestes. Saíron baballas de tal magnitude que lle habería que poñer aqueles rombos televisivos dos anos de matusalén. Por certo, bonita escusa a dos rombos para mandar os nenos á cama. Chove sobre a idiosincrasia dun sono e os ronquidos de Basilisa, A Cagahostias, navegan polo charco de auga que se formou á beira da fiestra. O alcume de Basilisa xa se entende de onde vén; seica anda todo o día cagándose niso. Outra á que semella que lle hai que poñer rombos na fronte, porque pode ferir a sensibilidade do oínte. Pero, hoxe en día, temos algo de sensibilidade? Non sei, non sei. Chove sobre mollado. Pois que chova!

O PODER, O CUME DO EGOÍSMO

              Saúde, diñeiro e amor. O que teña estas tres cousas, que lle dea grazas a Deus. Vaia trapallada! O poder! Todo o asunto está no poder. O poder é o cume do egoísmo. O poder adóitase ter con diñeiro, pero incluso hai pobres que ó ter o poder fan e desfán á súa maneira. Todo está no poder. Blesa e Rodrigo Rato tiñan poder e por iso fixeron o que lles deu a gana coas tarxetas opacas. Teñen o poder e por iso non irán ó cárcere. O Goberno exipcio pon man dura no control da Universidade para que os estudantes non se desmadren… a ver se lles van quitar o poder. Non digamos xa o que pasou nas manifestacións estudantís de Hong Kong, onde os estudantes piden democracia. Demoqué? Sempre se dixo que, a saúde, a saúde é o principal nunha persoa. Mentira! Ata para a saúde conta máis o diñeiro e o poder. O ébola seica hai máis de trinta anos que anda “de maleante” por aí, pero ninguén fixo nada ata que empezou a amolar ós poderosos do primeiro mundo. Os negriños de África nin teñen cartos nin teñen poder. O amor supónselles, pero son tan pobriños… O cume do egoísmo é que canto máis tes, máis queres. Canto máis intimides ó contrario, máis importante te sentes. E quen non quere ser o becerro de ouro? O poder das ditaduras. O poder político, onde a corrupción, a malversación e o ladroízo asentáronse nese altar de supremacía e que, para máis aquel, asumimos xa como algo ordinario nas nosas vidas.

LINGUA VIPERINA

               Púxeno a andar, díxenlle cousas que lle chegaron ó oso. Díxenllas a Fabricio Artesa Palleira. Ola. Chámome Adaia Adorno Floresta e teño unha lingua viperina. A ver, non deixo que ninguén me asoballe! Moitos pensan que porque son muller son fácil de manexar. Vin perfectamente que Fabricio Artesa viña cara min coa mente sucia. Se se lle vía a leguas nos ollos! Con razón lle chaman O Saído! Sempre anda á espreita a ver se caza algo. Como se foramos trofeos. Sempre ten a man dereita metida no peto do pantalón e todos saben que é para tocar as súas partes. Ai meu Deus, que fará de noite na cama! Pero eu nunca lle andei con lerias: “Mira, Saído, nin tan sequera me mires, que che mando tal labazada que se che encolle a pixa de golpe”. Claro, a xente, cando me oe, di que teño a lingua viperina. Mais eu o único que fago é defenderme. A min non me aldraxa ninguén! E moito menos ese macaco que só sabe fregar e rañar a súa gaita! Que lle vaia tocar as tetas á súa nai! Púxeno a andar ó momento. El que pensa...!

MATALAS EN VIDA

 

               Falar de cifras é moi sinxelo. Chega con escribilas e xa está. Tan só nos fixamos no número escrito, pero tardamos moito en asimilar a cantidade. Se escribimos 100 vemos un 1 e dous 00, e seguimos lendo. Non nos entra o valor da cantidade real na cabeza. Así, se lemos que cada 3 segundos obrigan a unha nena a casarse, os nosos ollos tan só ven un 3 e seméllanos unha cantidade ben pequeniña. Tardamos en relacionar ese pequeno número cos segundos. E cando xa asimilamos isto, non queda outro remedio que compadecerse das 39.000 nenas que as obrigan a casarse cada día. Esta cantidade si empeza a asustar xa, porque empezas a sumar días. E, como non, asusta aínda máis a escravitude que padecen 14 millóns de rapaciñas de entre 5 e 18 anos. Porque esta obrigación si é unha escravitude. O matrimonio ata, os fillos non te deixan respirar, pero a situación desas nenas en países subdesenvolvidos é de auténtica crucifixión. Sabemos o que lles obrigan a facer nas súas casas. Que sabe unha nena de seis anos da vida? Iso é matalas en vida.

O DÓ DE PEITO

               Por un lado: obras son amores. Creo que di así o refrán. Por outro lado: o que se di sempre; que se teñen que celebrar eleccións todos os anos (ou todos os días) para que a Xunta, o Goberno, os concellos, as administracións solten o dó de peito para contentar ós cidadáns. A nosa sociedade, hoxe en día, confórmase con simples arranxos ou parches por aquilo de que sempre hai medo a “podía ser peor”. Entón, fregámonos as mans cando nos decatamos de que nos están arranxando unha estrada, por exemplo. E si, chéganos cun simple parche nunha fochanca á que xa non se lle vía o fondo. “Polo menos arranxárona”. Que é o que conta. A fochanca volve ser focha tan axiña como se recollen as urnas das mesas electorais. Pero que máis dá!, dentro de dous anos o dó de peito dos políticos (de calquera ideoloxía) volve contentarnos con outra partida de euros para inverter, para empregar en camiños municipais. Somos tan mansiños que nos chega cun simple moco de cemento ou de asfalto. E ata as próximas votacións!

O MONICREQUE

               Se soubera dicirlle catro cousas a un monicreque dicíallas. Pero non sei. Tan só sei mirar para el e esperar a súa reacción. O monicreque non reacciona porque é monicreque. Nin me ve. Nin me oe. Nin se move. Maldito fantoche! Non obstante, achégome a el e sóltolle as catro cousas: ti es un monicreque! Así, con forza, todo cabreado, mais el sigue impasible. Pego media volta, ando uns pasos e volvo sobre estes. E outra vez con carraxe, case con bágoas nos ollos, espétolle de novo: oíches, es un macaco! Outra catro cousas, ou sexa, outras catro palabras. Outra impasibilidade por parte do monifate. Xa non sei que facer. Achégome máis a el, crávolle unha ollada asasina nos seus propios ollos. Nada. Nin pestanexa. Incluso chego a collelo pola solapa e aí si que se abanea un chisco, pero non se defende nin se descoloca. Os meus nervios xa non son nervios; son varas de sabugueiro que rosman de carraxe e impotencia. Emporiso, finalmente actúo: mándolle tal labazada ó monicreque que, agora si, déixoo K.O. Puto monicreque!

O QUE FAI POSIBLE O IMPOSIBLE

               Chove sobre a preñez dun suspiro e sobre a trapallada dunha roda que se desinfla. Haberá que darlle aire. Cada pinga de auga que cae sobre a baldosa da beirarrúa molla a conciencia da sombra que se reflicte sobre o chan. Pero se chove, como vai haber sombra!: non a hai, pero hai que intuíla, pailán, hai que intuíla. Imaxina que en vez de chover, son os raios de sol os que caen sobre a terra. A imaxinación, rapaz, a imaxinación é o que fai posible o imposible. Imaxina agora mesmo a un alien cos ollos pechos, sen oídos e coa lingua moi longa e xa tes aí a un político calquera, que non ve, que non oe e que desbarra con promesas rotas. Chove sobre a imaxinación dun escornabois e sobre a teta dereita dunha porca que saíu a dar unha volta. Ó mellor é que anda á ganancia. A porca, claro. Se chove moito tempo cada pinga de auga forma unha lagoa na que farán parada e fonda as sambesugas dunha conciencia estival. A chuvia, ás veces, complica o pensamento.

UN XANTAR EXQUISITO

              Leite de burra e ovos de peixe é o menú principal do restaurante O Polbo de Cachamuíña. Fronte a fronte están sentados Tais Gabarra Gabasa e Efraín Vizoso Bizco. Son matrimonio e residentes en Luz de Tordelpalo, alá pola provincia de Guadalaxara. Pero están de vacacións. Dous ou tres meses antes decidiran viaxar á provincia de Ourense, “a gran descoñecida”, segundo eles. Aínda non ten fillos. Míranse ós ollos e semella que, os catro, botan chispas. De mañá cedo xa tiveran un altercado na habitación do hotel O Cascallo Roto, de tres estrelas. Ninguén entendía o nome do mesmo. É igual; serían cousas de quen llo puxo. Logo de tomar a sobremesa, algo semellante a moco de porco regado con cuspe de pita, a tensión entre eles xa baixara moito, quizais por culpa da botella de viño que tiñan practicamente liquidada, un branco Costa da Gándara da anada 2013. Cando tomaron o café miráronse de novo ós ollos e xa chispeaban de desexo. O xantar fora exquisito.

A VERDADEIRA PESTE QUE NOS DEMOLE

              Non se fala doutra cousa. Aínda que por esta vez vexo normal que o asunto ocupe todas as portadas dos xornais e moitas pantallas das televisións. O Ébola non é cousa de rir. Unha nova peste que nos empeza a demoler. Na saúde, na vida e, por suposto, na conciencia. Na nosa conciencia, polo que trae consigo. Na dos políticos, porque é un paso máis no que se ve e se demostra que non a teñen. Teño falado moitas veces dos esperpentos que se esparexen, que se espallan por este país noso, pero creo que como o desta enfermidade ningún dos anteriores o supera. Non é que rocemos xa o ridículo; e que nos estamos a afogar xa nel. Por iso creo que a verdadeira peste que nos está demolendo non é a da enfermidade en si, senón a política, a peste dun Goberno que non sabe por onde anda e, o que é o peor, que lles importa un carallo. A mellor proba é a forma que teñen de lavarse as mans: “algúns dixéronme por Europa adiante que estabamos levando ben o asunto”, declarou máis ou menos o presidente Rajoy. Cando, na realidade, seica é mentira. Pero é igual; eles soltan iso e chegan incluso a crelo. E se non lles é abondo con iso, axiña lle pasan a pataca quente a outros, é dicir, sempre ás vítimas, neste caso á propia enferma. Que si, que non será perfecta, pero é que os pasos que se seguiron e se están a seguir desde que asomou o Ébola son peores cos dun bebé cando empeza a gatear.

TODO SE MOVE... ATA O DERRADEIRO SUSPIRO

               Corre un coche. Pasa un neno. Corre un neno. Pasa un coche. Que máis dá! O caso é que os dous se moven. O mundo móvese. O asteroide YP139 2013 móvese. A vida é un continuo movemento. Desde o útero da nai ata o derradeiro suspiro. Ou latexo. A verdade, non sei cal irá primeiro ou cal será o derradeiro. Que máis dá tamén! Cando este chega, entón si, o movemento acabouse. Xa sei que tal movemento seguirá sempre; pero para outros. Mais a ti, os outros impórtanche unha merda logo do teu derradeiro suspiro. Ou latexo. Móvese a mosca que anda toda campante polo recanto da mesa. Que teña coidadiño. Son un profesional cazando moscas. Coa man, por suposto. Nada de usar un cazamoscas ou un xornal golpeando con todo o estrondo sobre a mesa. Eu uso a man aberta, lánzoa á velocidade da luz (máis ou menos) e ó momento xa a pecho. Mosca cazada. Tamén para ela chegou o derradeiro suspiro. Que pensaba, son un profesional!

TRAGALIBROS

               Acabo de estrear o carné da biblioteca de Ourense. E estreeino sacando un libro para Xoel. Ata agora todos os libros que lin desa biblioteca saqueinos co carné da muller. Agora teño o meu propio carné. Que raio, faime ilusión! As miñas lecturas bibliotecarias choutan da biblioteca de Ourense á biblioteca da Valenzá. Estou a ler máis ca nunca precisamente por ese detalle; porque pido varios libros de ambas bibliotecas e, claro, teño que me apurar para cumprir os prazos que me marcan. Como se adoita dicir: son un tragalibros. Sempre o fun. Traio comigo unha listaxe na que vou anotando aqueles libros dos que falan ben, dos que levan algún premio importante ou dos que simplemente me apetece porque si; ás veces polo simple autor. Nunca me quedarei sen lectura porque a listaxe pasa xa dos 120 volumes. Gozo coa boa literatura pero tampouco rexeito un best seller entretido. De cando en vez é bo pasar simplemente o tempo. E, como non, intento compaxinar, mesturar o galego co castelán.

ALGO FALLA NA ENSINANZA DO GALEGO

              Que sensación de alivio, os ocupantes dunha mesa que está á miña esquerda falan en galego! Ata case me resulta raro oílos! É triste dicir isto en pleno Ourense, en plena Galicia. Non obstante, algún dos catro ocupantes deixa escapar frases en castelán. Quererá ser algo máis cós outros. Outros catro ocupantes noutra mesa, pero á dereita. Os catro, mozos duns 20 anos. E os catro falando en castelán! Perdón, agora mesmo un ponse a falar en galego. Seguro que me leu o pensamento!; pois hai un cacho, ese mesmo, falaba en castelán. Pola idade deles creo entender que xa se estudaba o galego nos colexios. Ante isto hai que pensar a güevos que algo falla na Educación en Galicia, na ensinanza da nosa lingua. Levamos xa moitos anos ensinando o galego e, co paso do tempo, o seu uso vai a menos. Os “grandes entendidos” deberían tomar xa cartas no asunto, urxentemente, se non queremos que a nosa lingua quede tan só exposta nunhas páxinas escritas nos libros.

SABÍAN O QUE HABÍA

              Sabela Saúde Hebrón chamoulle o pai de cantas había. Tiña xenio e estaba cabreada porque o pai insistíalle unha e outra vez que ela era culpable dun asunto acaecido de mañanciña cedo. Ela, tamén unha e outra vez, negaba tal acusación e en cada palabra defensiva inchábanselle as veas do pescozo. Sabela era guapa e cun físico espectacular; de aí que fose a gran atracción da orquestra Cachamuíña Show. Era a cantante e a que levaba a voz cantante; quizais porque a ver quen lle rosmaba a unha muller con ese corpo. Todos os demais compoñentes do grupo eran homes (cinco) e, claro está, todos eles confiaban en roubarlle algunha vez aínda que só fose un bico. Pero a actitude e o carácter de Sabela botaba para atrás calquera inicio de achegamento. Os homes non eran parvos e sabían o que había. Así é que as únicas páxinas de desexo estaban escritas só nos ollos deles e, por suposto, no pensamento. Máis alá disto tan só estaba o baleiro.

ENTRE FLORES E ASUBÍOS

              Quero ser flor de invernadoiro, pero son toxo de monte comunal. Que che cambia o asunto. E tanto! Non obstante, coidadiño!, onde asome a flor de toxo que se quiten todos as demais amarelas. E se se mesturan coas flores das xestas e dos piornos? Oh my God!; a beleza dos montes queda en suspense e as avespas bailan un tango polos Currás abaixo! Ata os burros renegan ás veces de lle fincar o dente a tanta fermosura. É certo que o toxo pica, pero acaso non hai plantas carnívoras? Pois entón! Viva a flor de toxo e o toxo enteiro, carallo!

              Quero soltar un asubío desde o alto dun outeiro, pero tan só me sae un gargarexo cando me acocho por entre os fentos do Río Vello. Tamén cambia o asunto! Aínda que aquí son máis partidario do asubío. Un bo asubío nos labios é coma un tema musical gravado en alta definición. E non digo nada se asubío cando hai néboa! Oh my God!, nin o tango das avespas supera a miña melodía!

VIVO ANCORADO NO PASADO

              Non evoluciono cos tempos. Recoñezo que vivo ancorado no pasado. Non consigo asimilar o nome de rúa; para min sempre será a carreira. “Mira que tiro isto á careira”. “Anda, vai durmir á carreira”. Non me entran na cabeza as prazas das aldeas, das vilas; para min serán sempre airas. A praza da Igrexa de Baños de Molgas (á que agora seica lle chaman “a placita”), para un servidor será sempre a Aira de Arriba. Tamén é certo que non descubro nada neste relato se digo que a infancia está, de continuo, presente na miña mente. Levo centos de relatos nos que a nenez, os días de monte coas vacas e de xogos por entre os palleiros das airas asoman cada dous por tres nestas pinga de orballo e nos recunchos hebdomadarios. Nin tan sequera evoluciono cos tempos con respecto á música. Nos oitenta rebentei as caixas das tendas mercando bandas sonoras e CD´s con música daqueles anos e anteriores e aí me quedei. Todo morre e se desvanece, soamente ti, recordo, te eternizas.

QUE O DEMO VAIA CON ELA!

              Alá foi! A vendima. O que, se non! En vez de dicir Deus, case digo que o demo vaia con ela. Porque se o demo representa algo maligno, a vendima, para un servidor, non ten nada de bo, nin tan sequera esas parolas, esas bromas que se levan a cabo entre familiares e amigos. Porque si, rir ata poida que te rías ben, pero entendo que o fas a primeira media hora, xa que logo… logo o sorriso vaise conxelando e as palabras non acaban de arrincar desa boca que, pouco a pouco, se volve pastosa e amarga. Non se di sempre que a dor é amarga? Hai moita dor nunha vendima. Dor nos riles dos que vendiman e dor nos riles e nos brazos dos que teñen que vendimar e cargar e transportar os cestos. O momento aquel de izar un cesto para unha persoa que só ten ósos non llo desexo a ninguén. E hai que izalos do chan a unha carretilla, desta ó chan onde os vas colocar para, despois, subilos ó tractor, polo que, de novo, hai que erguelos, e volta outra vez a levantalos para poñelos ben no tractor e outro levantamento máis para situalos no chan onde se cagarán no camión (o que significa outro movemento máis aínda). Rambo seica dicía “non sinto as pernas”. Un servidor di “non sinto nada”. E non analizo aquí os ardores de estómagos nin o calo que teño na planta do pé esquerdo… con todas as voltas que lle dou á viña. Normal que diga entón: que o demo vaia con ela! Coa vendima.

MOITOS MUNDOS NESTE MUNDO

              Hai moitos mundos neste mundo propio. O mundo dos lobos que oulean e dos cordeiros que nin tan sequera bean. Cada louco co seu tema. É dicir, cada quen que diga e faga o que lle deixen dicir e facer. Ai si!, non todo é coma un pensa. Os lobos corren polos outeiros de Sudalomba e os cordeiros outean no val de Barricobos. Teñen medo a que chegue o lobo, ou unha manda de lobos. Vivimos nun mundo de lobos. Que atacan sen avisar, que morden sen compaixón. E, logo, cada quen ou cada cal que se defenda como poida, ou sexa, cos brazos cruzados, ou a velas vir. O mundo dos que non teñen conciencia e o mundo nos que pensan na conciencia. Pobres ilusos!; ninguén respecta nada e todos asumen, ou asumimos, o rol de vivir dobregados polos lobos que oulean, que atacan, que morden. Mais non queda outro remedio que vivir neste mundo no que vivimos. E que alguén (Deus?) reparta sorte.