VELOCIDADE DE CRUCEIRO

Ás dez e cinco da noite collo velocidade de cruceiro, e non son un barco. Tampouco é que vaia correndo por un cruce. Simplemente corro porque me gusta correr. Sempre me gustou correr. Ás veces corro tanto que ninguén consegue botarme a man. Por veces queren colocarme un muro diante, pero eu sigo correndo e arrodéoo. Non son parvo. Porque vexo que o muro é tan alto, tan alto que me será imposible saltalo. A solución é fácil: arrodéoo correndo. Sempre estou correndo. Non me gusta estar quieto. Ante isto, alguén pode dicir: anda tan só. Pero andar tan só é tan aburrido...

Corro dun tema musical a outro porque me gusta a música e porque non quero escoitar sempre o mesmo tema. Aínda que me guste ben. E hai temas que me gustan máis que ben, que me gustan moito. Corro detrás dunha rula porque tamén me seducen as rulas. E non digo nada se á rula lle consigo ver un sorriso. Porque hai rulas que sorrín. Corro por un outeiro arriba para correr despois para abaixo, claro. Por correr ata corro detrás dos pensamentos. Ó mellor é detrás dos sentimentos. Ás veces confundo uns cos outros.

Cando corro durmido é porque estou soñando. Pero xeralmente corro esperto polos carreiros da memoria ou polas rúas da nostalxia. Cando corro por estas, procuro facelo por debaixo dos balcóns. Pode chover e non me quero mollar ou podo que asome alguén e que me rebente o corazón coa ansiedade. Por correr ata son capaz de correr detrás dun sombreiro. Así é que... apartade, que levo velocidade de cruceiro. Aínda que é noite pecha, sigo correndo. Nunca deixarei de correr.

Finca Fierro. Xoves, 31 de decembro de 2020

 

SEN TESTEMUÑAS

A sombra intentaba andar á présa polo carreiro cheo de lama e facendo eses a causa dese bulleiro que o home que ía detrás da sombra quería evitar. O home era Galván Feleiro, O Galo, o fillo de Pancracia Subela e de Hadriano Feleiro, que vivían no alto da aldea e completamente illados. O Galo, de cando en vez ou incluso bastante a miúdo, miraba para atrás, miraba para un lado e para o outro, en completa sinal de furtivismo. A min dáme que se dirixía a algún lugar para realizar algo e sen testemuñas. Galván Feleiro é alto, delgado e con cara de ferreiro. Cando alcanzou un pequeno regato que cruzaba o carreiro, non tivo ningún problema en saltalo sen esforzo.

Ós poucos metros xa albiscou o galiñeiro. Este pertencía a Raimunda Divina, A Xorda. O alcume veulle de cando na Guerra Civil o estrondo dunha bomba lle rebentou os tímpanos. E non lle foi suficiente iso, senón que o guizo dun carballo metéuselle polo ollo esquerdo deixándoa torta ou chosca. Así é que Galván Feleiro, O Galo, sabendo das deficiencias física da Raimunda, corría dereitiño cara ó poleiro coa intención de facerse dono e señor dalgunha ave de curral. Raimunda non oía, case non vía e indo ás agachadas malo sería que houbese testemuñas polo medio. Non obstante, cando chegou á altura do galiñeiro, botou un bo cacho parado detrás dun montón de esterco e observando se había roupa tendida, ou sexa, mouros na costa. Non habendo, entrou e non lle importou que os galos se alporizasen; dunha sentada colleu tres e liscou coma o peido do cu. Xa estaba: comida para uns días e sen testemuñas. Volveu polo carreiro cheo de bulleiro.

Finca Fierro. Luns, 28 de decembro de 2020

 

DE PROCESIÓN

Saio á “procession” coa música de Vangelis para buscar ese espello que me reflicte os pensamentos. Polo camiño vexo uns ollos que me miran de esguello e penso que é a desconfianza daquel calvario con destino a Getsemaní. Logo dou un paso tras outro e cando canso sento debaixo dun balcón e espero a que saia a esperanza dun tempo, do meu tempo. Levo a procesión por dentro. Remata o día, asoma a noite e volvo polo camiño cheo de pedras que me leva á almofada dos soños. Porque soñar é bonito para contemplar o sorriso máis aberto que vin sobre un papel en branco que, pouco a pouco, se cubrirá de versos. Versos ditados por unha pluma chea de lamentos.

Sinto como a “Nicaragua” de Jerry Goldsmith me leva por entre os corredores dun castelo no que habita a sempiterna princesa do conto. Porque en todos os castelos hai princesas e todos os contos tamén son bonitos. E escribo parágrafos para chegar ás pasaxes nas que os sentimentos se mesturan coa realidade dunha busca romántica, infinita e eterna. Subo ata Os Castros para berrar e rachar o silencio. Alí berro sen medo. Berro para que se me escoite. Berro.

Corro detrás das “medias negras” de Sabina porque pertencen á ilusión dun tempo. Desa ilusión que me arrastra, que me leva polos somnambulismos da noite, de calquera noite, de todas as noites. E todo se volve roxo, brillante, definitivo, universal e inmortal. Quizais alguén pense que corro detrás dunha quimera, pero eu ben sei que a esperanza é a virtude que espero recibir do espello cuberto de bafo a causa da súa acendida esencia.

Finca Fierro. Domingo, 27 de decembro de 2020

 

FALAMOS TODOS

Fala o Rei, fala o Papa e sen falar ninguén escapa. O Rei dixo o que dixo, que para moitos non dixo nada e, para outros, aínda que dixera... do dito ó feito vai un treito. O Papa pide vacinas para todos. Repito: do dito ó feito vai un treito. Polos millóns de vacinas que se repartan, sempre quedarán lugares sen elas. Moitos lugares. Penso tan só en África. O outro día, nun programa radiofónico, alguén dicía o mesmo: que en África -fóra de catro ou cinco lugares- quedarían sen vacinar. Como dicía o interlocutor: se nin tan sequera hai farmacias. Sempre foi o continente espoliado e saqueado polos demais, como para que agora nos volvamos cariñosos e compasivos.

Falou o Rei, falou o Papa e agora tócame falar a min. A Audiencia Nacional sabemos que é aguda para aquelas circunstancias que van case sempre en contra do paisano de a pé. O outro día chamou a declarar a doce persoas porque en Pamplona derrubaron unhas estatuas de Colón e de Felipe VI, o noso Rei, ese que dixo sen dicir. Entendo que os chamarían a declarar por ir en contra da Coroa e non polo derrubo en si. Porque se é por isto, e non sei por que, tan axiña como lin a noticia véuseme á cabeza o Carrabouxo. Si, o noso Carrabouxo. Porque dis ti e digo eu, que a marabillosa Audiencia Nacional nunca chamou a declarar a eses “pintamonas” que andan a pintar sempre na escultura deste insigne mestre da viñeta. A pintala e a intentar escarallala, claro. Falando claro, para nós, para os ourensáns, acaso é máis Felipe VI que o noso Carrabouxo? Si, xa sei que algún quedará coa boca aberta ó ver a comparación entre o noso monárquico có noso xogador das palabras. Ou con aquel ilustre Colón que, ó descubrir as Américas, levou alá a devastación. Eh, vedes, outro exemplo de como somos: asolamos América e axiña asolamos África. E a historia chámanos o primeiro mundo ou o mundo avanzado.

O Rei dixo o que dixo sen dicir practicamente nada. O Papa recitou unha oración, unha pregaria, un rezo. E eu... eu teño que criticar certos actos porque estou á beira da sociedade con menos recursos. Se estivera no outro lado quedaría coa boca pechadiña e esperando a que alguén dixera o que acabo de dicir eu, xa que todos sempre temos algo que dicir. Con razón ou sen razón. O caso e falar. E falamos todos. E falado queda.

Finca Fierro. Sábado, 26 de decembro de 2020

 

CHEGA UN XINETE LIBRE E SALVAXE

A nube de po asoma polo horizonte e sei a tiro fixo que quen vén cabalgando é Billy O Torto, un xinete libre e salvaxe. Cruza as verdes pradarías con cara de poucos amigos, aínda que á hora da verdade, seica é un cacho de pan. Iso é o que din. Pero sempre, cando estamos na cantina, alguén, ó falar del, acaba dicindo que chega un xinete libre e salvaxe. Eu non o coñezo e quero coñecelo. De aí que non perda ollo da voaxa que cada vez se achega máis á aldea na que nos atopamos, unha aldea do Salvaxe Oeste, claro.

O de libre e salvaxe semella que é porque non ten acougo en ningún lado, ou sexa, un cu de mal asento e que por onde pasa imparte xustiza. Iso si, á súa maneira. Que tamén din que non é nada fina. Mais hai que entender que vivimos nuns tempos convulsos nos que é moi fácil botar man ó cinto e sacar o revólver ou colt por un quítame alá esa palla ou por unha mingurria de nada.

Billy O Torto chegou por fin á aldea e fíxoo cun sorriso medio torcido e un mirar coma de esguello. Botou pé a terra e recoñezo que me impresionou polo seu físico; semellaba un deses personaxes de Marcial Lafuente Estefanía: alto (uns seis pés e medio), guapo e con ollos verdes. Imaxino que sería tamén veloz sacando o revólver. Seguro que o máis veloz. Achegueime a el, faleille dun autorretrato e da primeira labazada mandoume ó medio da rúa. Mireino cun pouco de xenreira e souben, si, que acababa de chegar un xinete libre e salvaxe. Pero desde ese momento, Billy O Torto non era santo da miña devoción ou o que é o mesmo, que non iría no meu carro á misa. Alá podreza nas pradarías do inferno.

Finca Fierro. Venres, 25 de decembro de 2020

 

ATA QUE CHEGOU A SÚA HORA

Ata que chegou a súa hora, o home fixo tempo dando voltas sen parar por entre as carballeiras da ladeira norte da montaña. A montaña quedaba moi alá, moito máis alá de onde alcanzaba a miña vista. Son algo toupeiro, pero eu ben sabía que o home andaba perdido. A hora do home era aquela na que el tiña que asomar pola Aira de Arriba de Baños de Molgas. Mais, visto o visto, non sei eu se asomaría algún día. Xa digo que andaba perdido pola ladeira norte da montaña que non se vía.

O home era hora home porque eu mesmo sabía que era macho, pois a dicir verdade, case merecía un insulto a súa actitude. Mirabas para el e non te miraba. Falabas con el e non che falaba. Iso nin era home nin tan sequera era un cero á esquerda. Non era nada. Porque o de andar perdido nesa montaña que non se vía debeuse a unha estupidez súa: que se apartou tan só vinte metros da Aira de Arriba de Baños de Molgas, onde tiña que asomar nesa hora en concreto, e o moi pasmón xa se perdeu. A tan só vinte metros xa se perdeu! Agora daba voltas coma un somnámbulo pola ladeira norte da montaña que estaba moi alá.

Ata que chegou a súa hora, o home que non era home nin era nada, e canso xa de dar voltas coma un sarillo, sentou encima dunhas xestas (porque non se lle deu por sentarse enriba duns toxos) e botouse a chorar. Cando se quedou sen bágoas seguiu dando voltas coa intención de asomar pola Aira de Arriba de Baños de Molgas. Eu abaneo coa cabeza porque me dá a min que... que Deus o teña da súa man.

Finca Fierro. Mércores, 23 de decembro de 2020

 

NON HAI CUNETAS NIN PAREDÓNS

Se na Guerra Civil española se falou dun millón de mortos, agora si que non chegarán as cunetas para albergar os 26 millóns que algúns queren fusilar. Non che digo nada; unha cantidade que se di pronto. Case ou sen case a metade de España! Non hai cuneta para tanto morto de Deus! Nin paredón para tanto fusilamento! Pero polo que se ve, a sociedade segue tan pancha, tan inocente. Eu, en principio, xa empezo a buscar por onde será mellor cruzar a Portugal; se por Chaves, se por Melgaço ou se por Monçao, por exemplo. Porque non me salva nin Rita A Cantaora. A verdade é que a frase e a cifra dos 26 millóns semella unha broma. Non obstante, eu ben sei que non a é. E moito menos vendo como está actuando a xustiza, a lentitude da xustiza ante esas mensaxes de guasap de certos militares ou exmilitares.

“A forma de parar isto é un novo alzamento”, tamén confesaron sen andar con días santos ou sen reparar en danzas. E nótaselle ás leguas que o están desexando. Ruído de sables. Ou... cando o río soa, auga leva. E nós estaremos a velas vir. E eu polo menos co corazón encollido. Porque ese ruído e fodido. Cada vez que analizo a fondo a cantidade, quedo así coma un pasmón, coma se estivera bailando sobre os biosbardos pero sen bailar. Porque é unha cantidade enorme. Porque non hai paredóns suficientes para recibir os impactos e os corpos impulsados por eses impactos. 26 millóns de almas! Con esa cantidade ata moitas desas almas teñen que ser deles! Tampouco me estrañaría moito; son capaces e están desexando facer unha auténtica criba.

Finca Fierro. Martes, 22 de decembro de 2020

 

DANZADE, DANZADE, MALDITOS

Os indios que estaban bailando arredor dunha toxeira no lugar de Barricobos eran uns vinte e facían máis ruído que o cabalo de ferro cando pasa pola estación de Baños de Molgas. Desde o alto da Chaira púxenme en posición de firmes, pero coas pernas un pouco abertas, e berreilles: danzade, danzade, malditos, que será por pouco tempo! Subín dun chouto ó meu cabalo Star e marchei correndo á miña palleira para recuperar o Winchester 73 que deixara a noite anterior ó durmir. Despois, pola mañá, recoñezo que me esquecera del. Non sei, será a idade ou principio de alzhéimer. Eu que sei! Si, debía ser a idade porque, ó baixarme do cabalo, quedoume o pé dereito enganchado no estribo e afociñei coma un marrán. “Star, non valgo xa para estes trotes; nin para os teus nin para os meus”. O cabalo miroume fixo, eu penso que de mala maneira, pero como son o seu dono nin tan sequera moneou. Ó mellor ata xa lle darei pena.

Logo de coller o Winchester 73 fixen correr a Star pola Pitediña e pola Chaira arriba. Baixei do cabalo con moito máis coidado (non quería ser mofa dos indios se me vían caer) e deixei caer o meu corpo, todo o longo que era, detrás dun penedo. Apoiei o rifle sobre aquel e volvinlle berrar ós indios: danzade, danzade, malditos! E non lles dei tempo nin de mirar; co primeiro disparo xa mandei a un para o outro barrio. Así foron caendo un detrás do outro. Ata vinte. Xa non danzaron máis. Non lles matei os cabalos porque me deron pena e... porque pasaron a engrosar o rancho que teño alá polas Pedradarcas. A quen se lles ocorre vir danzar ó monte de Pinouzos!

Finca Fierro. Luns, 21 de decembro de 2020

 

A SEMENTE DA DÚBIDA

Non sei se conseguirei completar o relato, se conseguirei escribir este Pingas. Porque o tempo está aí. O tempo ese que chega para facer outras cousas. Porque non todo na miña vida consegue en escribir. Se le isto a muller, seguro que saltaría con “ler e escribir, é o único que fas”. Iso diríao ela, claro. Fago máis cousas. Tantas que, por veces, mesmo ando coa cabeza no aire ou estou na horta e non vexo as verzas. Para que nos entendamos, estou nos biosbardos. Tamén é certo que non todo nesta vida consiste en estar concentrados, en tensión. Xa me chega ben co nervioso que son. De cando en vez ata consigo controlar os pés. Iso incluso aínda que non escoite música. Se escoito música xa case se pode entender que é algo normal o seguir o ritmo dela.

Dicía ó principio que o tempo está aí, que se me bota encima. Para facer o que estades desexando que vos diga, pero hoxe non teño ganas. Hoxe quero que quedes coa dúbida do que pode ser. De cando en vez penso que merece a pena ser un pouco retorcido. Son moi cinematográfico e sabedes que o “malo” da película, moitas veces, é o que mellor cae; ata chegamos a pensar, non en que mate ó protagonista, senón en que o asasine. Así de malo quero ser eu hoxe. Asasinarvos as ansias de saber. Vaia; noto como case estou gozando con esta maldade miña. Ó mesmo tempo tamén caio en que son un desesperado. Pensaba que non remataría o Pingas e resulta que aínda me queda moito pero que moito tempo para chegar a ese tempo no que deixarei a semente da vosa dúbida.

Finca Fierro. Domingo, 20 de decembro de 2020

 

CARECEMOS DE SENTIDO COMÚN

Pódese dicir que hoxe entramos nuns días, ou mellor dito, en dúas semanas moi críticas con respecto á pandemia que estamos padecendo desde o mes de marzo. Estamos a pedir moitas precaucións e a dicir ou escoitar bos consellos, pero co problema de sempre: que somos moi remisos a seguilos. Sabemos que temos que fuxir das aglomeracións, pero claro, nestas datas como non te vas partir o peito na procura deses agasallos que hai que entregar porque si, porque así o di a tradición. E xa sabemos o que son as tradicións... Como non vas celebrar o Nadal, con todo o que significa para a nosa sociedade! Unhas datas nas que seica temos todos un corazón de ouro. E temos que demostralo xuntándonos con quen sexa, para que se vexa que, efectivamente, somos sensibles, cariñosos, tenros e de moi bo sentimento. Si, sabemos que hai que ter sentidiño; e témolo, pero a nós malo será que nos pase algo. É dicir, que carecemos de sentido común.

E non sei, pero dáme que vai acontecer o de finais das vacacións de verán; que a covid-19 se puxo as botas contaxiando a esgalla. Nestas dúas semanas máis seguro que aconteza o mesmo. Ou sexa, que é moi probable que a terceira onda faga de novo acto de presenza grazas “ó noso sentidiño”.

Como tampouco hai sentidiño para certos condutores ante os pasos de peóns. O outro día atropelaron a un neno de 10 anos na Valenzá por falta de visibilidade nas inmediacións dun paso de peóns. Aínda que o atropelo non foi no que hai xunto a un supermercado que hai no medio da Valenzá, a min sempre se me vén á cabeza este paso porque lle teño auténtico pánico; tanto se o teño que cruzar andando como se o teño que pasar en coche. Porque aí sempre hai furgóns (a maioría das veces do propio súper) aparcados en dobre fila que fan imposible unha boa visibilidade. Cando teño que cruzar andando non me queda outra que facer uso do pescozo de xirafa para outear o horizonte, e cando vou no coche sempre reduzo todo o que podo porque nun santiamén asoma xente que sae de comprar do supermercado. Ó meu entender, nuns cinco ou dez metros, debería estar prohibido aparcar ante os pasos de peóns. Si, xa sei que as prohibicións nunca foron pratos de gusto para o ser humano, pero é que este tamén é verdade que moitas veces carece de sentido común. E pasa cos coches á velocidade dun traxecto normal.

Finca Fierro. Sábado, 19 de decembro de 2020

 

BANDIDO

Son un bandido dos tempos de agora, que sento nun penedo para roubarlle uns cantos raios ó sol. Ás veces tamén se me dá por roubarlle sorrisos á xente ou miradas que van máis alá dun sentimento. Son un bandido que me instalo baixo un balcón para esperar. Espero a que unha rula aniñe na silveira dun mañá. Dese mañá que empezará e que quizais non teña nunca final. Porque ó ser bandido roubareille tempo ó tempo e con este farei e desfarei segundo o meu entendemento.

Son o bandido que lle rouba un tema musical á banda sonora de “Forrest Gump” e ese facho á man alzada da estatua da Liberdade. Son o bandido que quere asaltar o Congreso dos Deputados, pero está moi velado. Teño que conformarme con roubarlle os soños ós leóns instalados no pedestal dunha vixilancia eterna. Cubro a cara coa carantoña da pandemia e percorro as bancadas roubando olladas de cólera, olladas irritadas.

Son o bandido dos tempos de Espartaco, nos que roubo doncelas que non me fan nin puto caso. Que bonito sería un simple abrazo! Menos mal que me conformo co grallamento dun gaio. Sempre me conformei con pouca cousa. Por iso son un pobre bandido que non sei nin roubar. Nin tan sequera sei roubar os soños, as ilusións de ninguén. Non obstante, e que non se vos esqueza, sempre serei o bandido das pingas de orballo e desas quimeras que están por aí, acochadas, poida que inútiles, pero servibles para encher unha caixa forte, a miña caixa forte.

Finca Fierro. Venres, 18 de decembro de 2020

 

A TORMENTA PERFECTA

A tormenta perfecta é aquela na que cando se xuntan os elementos semella que vai rebentar o mundo e estourar o universo. Aínda que non rebente. Aínda que non estoure. Todos sabemos que a tormenta perfecta pode estar moi perfectamente nunha simple frase ou simplemente nunha única palabra. Hai tormentas perfectas nun vaso de auga. E nunha ollada. E non xesto ou ademán. A tormenta que acontece cando trona e alustra seica se debe a que, no ceo, andan Deus e o diaño a patadas. Iso era antigamente; agora é que están xogando ó fútbol: unha patada, un lóstrego; unha falta, un trono.

A tormenta perfecta desenvólvese practicamente todos os días no Congreso dos Deputados ou nas reunións políticas; todos soltan alustres coas súas opinións e ningún intenta asomar cun raio de sol; todos berran desde as bancadas e nos corredores deixan que a tormenta amaine. Díxose sempre: logo da tempestade, chega a calma.

A tormenta perfecta remexe os versos dun poema e aniña nas reviravoltas do insomnio, do desvelo nocturno, de cando os pensamentos intentan esquivar unha e outra vez as nubes negras. Hai tormenta perfecta na vida diaria, no propio descanso e na combinación da frauta de Carlos Núñez coa voz de Luz Casal para que estoure a negra sombra de Rosalía de Castro. E sempre haberá unha tormenta perfecta naqueles sentimentos que quedan presos ou que afogan en certos momentos. A tormenta perfecta alagará, asolagará e inundará os pesadelos de certos contos e dos encontros que se realizarán estes días.

Finca Fierro. Xoves, 17 de decembro de 2020

 

SALVAR Ó SOLDADO RYAN

Este Spielberg faime cada encargo... Mandoume unha carta o outro día e pediume que, por favor, atopase ó soldado Ryan. A verdade é que non sei de que me coñece a min Steven Spielberg. Pero como non lle quero facer un feo (quéirase que non é unha eminencia cinematográfica, e eu amo o cine), contesteille que vale, que si, que poría toda a carne no espeto ou todo o engano na bica -que tamén vale- e que buscaría e atoparía ó soldado Ryan. Son eu o tal para deixar algo a medias. Se busco, atopo.

Así é que non falo máis da carta nin do encargo e póñome á faena. Vou á biblioteca primeiro, para saber quen carallo é o soldado Ryan. Vaia; non é peixe podre, o rapaz. Baixo a paso de cadela, ou sexa, a fume de carozo con dirección á piscina municipal. A ver se ó rapaz lle deu algo e afogou na pía. Cruzo a Ansuíña e nas Mestras mirei no oco dun carballo vello, por se se escondera alí do inimigo. Sabía que era algo así coma un heroe, pero, xa se sabe, ás veces, un cágase pola perna abaixo por unha simpleza. Crucei o Arnoia cara á Pitediña e volvín cruzar aquel para buscar por todo o monte de Pinouzos. Onde máis me detiven foi no Guichón. Subín ó alto da Chaira e quixen aforrar tempo e andainas; polo que metín dous dedos na boca e asubiei. Despois dos asubíos, berrei polo carallo do Ryan ata que esgacei a gorxa. E mirade, tiven sorte: oín coma un xemido, coma un salouco no Río Vello. Alá marchei correndo. O desgraciado, en vez de cargar adrenalina pinchándose, tirárase ós toxos. Alí estaba estomballado entre unha toxeira. Chamei o Spielberg e a eminencia só me deu un grazas. Ai que ver como é a xente...

Finca Fierro. Mércores, 16 de decembro de 2020

 

ENFERMOS DE ODIO

Canto me gusta ler os periódicos. E canto sufro ás veces con algunhas noticias. Con outras tamén me entra unha carraxe que non son dono de min. O outro día non tiñan desperdicio unhas declaracións de Beatriz Pino, a coordinadora en Galicia de Ciudadanos. Antes de comentar algo máis, poño a banda sonora de “O pianista”, ou sexa, a música de Chopin e de Wojciech Kilar, para que co seu piano me entre unha certa calma e non esbardalle moito. Digo que esa moza de Ciudadanos acusa ó BNG de “estar enfermos de odio” contra o castelán. En segundo lugar e ante esta “enfermidade” (as entre comiñas estas son miñas), o Bloque Nacionalista Galego deixa clara a súa posición independentista. Xa está.

Agora ben; preguntareille a esa alma cándida quen está realmente enfermo ou quen acumula xenreira nas súas entrañas? Que busque, que estude, que compare o poder dunha lingua ou de outra. Que busque e que estude todas as falcatruadas que se cometeron, que se cometen e que sei que se cometerán contra o galego, coa escusa dunha España Unha, Grande e Libre. Que desde os anos da polca, ou sexa, dos de Mariacastaña o galego sempre foi vilipendiado, masacrado, desprezado e inxuriado (se ata nos insultan tan só polo acento). E que veña agora esta señora ou señorita dicindo que estamos enfermos de odio por defender o noso... e o dela. Porque é de Vigo, galega, aínda que mal lle pese.

Remato. “O BNG deixa clara a súa posición independentista”. Pero, queridiña, se non tivera esa posición non sería o BNG.

Finca Fierro. Luns, 14 de decembro de 2020

 

A LISTA NEGRA

Ás catro menos dez da tarde dun domingo calquera boto man da lista negra para saber a quen lle teño que dicir catro cousas. Despois, sempre serán máis alá de catro. Porque ó empezar todo vai en aumento. E a carraxe sobe, e o veleno mata. Asoma na lista negra aquel penedo enorme que alguén deixou caer no medio do camiño para que ninguén tire cara á adiante. Como ás veces custa moito arrodear os desgustos da existencia, non queda outra que facer de tripas corazón ou tragar un pouco de fel e mover o penedo. O penedo é enorme. Pero a forza de vontade é inmensa, infinita. Así é que vístome de heroe de cando os cómics estaban de capa caída e empurro no penedo con todas as miñas forzas. Xemo. Estralan os ósos. Puta lista negra! Para que eu apuntaría iso nela.

Busco outra liña, outro obstáculo, outra sentenza e encontro o camiño dunha toupeira. Pero non a ela. É escorregadiza. Mais como non a atrape faime unha desfeita na horta dos meus sentimentos. Vixío o seu montículo de día e de noite, uso os ollos de Supermán para traspasar o seu carreiro e non hai maneira. A toupa será cega, pero anda que non me marea. Maldita lista negra.

A lista negra non me soluciona nada. Non sei para que a traio comigo. Canto máis miro para ela, máis carraxe me entra. Xa nin tan sequera sei ser heroe nos tempos nos que a Marvel impera. Opto por coller a lista negra, facer un nobelo e xogar ó fútbol con ela.

Finca Fierro. Domingo, 13 de decembro de 2020

 

ELUDINDO A BASE

O noso veciño Portugal leva xa un tempo no que lle temos que subir a un dedo e poñernos a bailar ó seu ritmo. Hai uns días déuselle por darnos unha nova lección. E digo ben lección porque o asunto vai sobre a súa revolución educativa. Que en vez de empezar a casa polo tellado (como adoita facer moitas veces España), empezouna por onde a hai que empezar: pola base. E dedicouse durante un tempiño a preguntarlle a todos os profesores como se podía acometer tal revolución. Somos nós os tales como para preguntarlle ó paisano de a pé como hai que facer ou solucionar tal materia, tal asunto.

A min sempre se me vén á cabeza o detalle de cando se divide algo en zonas. Por exemplo, recordo cando dividiron as zonas relacionadas coa agricultura ou coas Oficinas Agrarias Comarcais, que sempre teño na miña imaxinación un plano de Galicia sobre unha gran mesa e unha morea de xente empenándose sobre el para marcar unhas liñas imaxinarias, e xa está. E así quedaron as comarcas como quedaron; ós de Arnuíde, que lles quedaba mellor ir tramitar os seus papeis a Maceda, mandáronos a Xinzo; algunhas aldeas de Esgos, que están a un paso de Maceda, teñen que baixar a Ourense.

Resumindo, que aquí, no noso país, ninguén se rebaixa a preguntarlle ó paisano como sería mellor realizar tal ou cal cometido. Porque non é o mesmo -outro exemplo- unha hectárea en Galicia que unha hectárea en Castela. Na maioría dos nosos concellos para xuntar unha hectárea tes que unir unha morea de fincas, mentres que en Castela ó mellor unha hectárea non é nin media finca. Pois ben, en Madrid ou en Bruselas tamén os imaxinei igual que en Santiago: cun plano sobre a mesa e, ale, catro raias e xa resolvemos o asunto. O paisano galego que se busque a vida coa súa hectárea, que é a mesma medida de superficie que a castelá.

En España nunca se lle preguntará ós profesores, ós ATS, ós labregos, ós mineiros, ós mariñeiros, ós que realmente saben do asunto porque o mamaron desde sempre e porque serían os máis interesados en que todo mellorase. Aquí dálles igual que unha aldea pertenza á montaña que ó val, que unha autoestrada cruce un lugar emblemático ou que un parque infantil se asente á beira dunha estrada. Viron sobre o mapa que alí había un bo sitio para o parque, e alí irá.

Finca Fierro. Sábado, 12 de decembro de 2020

 

OS ENREDOS DA VIDA

Os enredos da vida son como esas silveiras que te enganchan e non te deixan mover. Os enredos da vida son coma nobelos que se enrolan e enrolan para facerte crecer pero sen saír da situación na que estás. Botas unha manta á cabeza e tiras para adiante ata que tropezas cos remorsos da conciencia. Todo se enlea ou se enguedella e veste negro para saír do feixe dos recordos. Os enredos da vida borran aqueles versos que saíron un día no que o amor era poesía. Agora o amor é un río que hai que goldrar con parsimonia para alcanzar con moita calma a marxe do outro lado. E despois clamar para que non todo o mar sexan peixes, é dicir, para que non todo o monte sexa ourego, ou o que é o mesmo, que non todos os días son días santos. Sempre haberá días nos que se nos embeleñará a vida.

Por veces, os enredos da vida non te deixan mover. E non nos movemos para non facer ruído. O ruído, se se enreda na cabeza, tamén te mantén prisioneiro das ansias. E pechados acumulamos carraxes ou irritacións que, ó saír, queremos expulsar aínda que manquemos a alguén. Os enredos da vida ensaríllanse de tal maneira que te atan e te apertan ata que case te afogan. Ás veces custa moito desenvolver o nobelo. Podemos botarnos ás boleiras por Sudalomba abaixo que, como non, acabaremos enredados na Regueira das Perdices. Porque a vida é unha bóla de fío que, as máis das veces, é difícil de desenvolver. Non obstante, aquí estamos para desenredar os sentimentos, as accións, as sensacións, os feitos que se enredaron. Ou sexa, a vida.

Finca Fierro. Venres, 11 de decembro de 2020

 

DÍA DOS DEREITOS HUMANOS

Hoxe é o día dos dereitos humanos. É un dicir, claro. Dun tempo para acá non temos dereito a nada. A gran maioría, por suposto. Outros teñen dereito a facer e desfacer ó seu antollo. Por non ter nin teño dereito a dicir moitas veces o que penso. De todos é sabido que as verdades doen. Así é que, mellor caladiño para non mancar a ninguén. Menos mal que teño dereito de escoitar a Petula Clark, e escóitoa. Tamén xa sería o colmo que non puidera escoitar música. Mais todos sabemos a que nos referimos cando falamos dos dereitos humanos.

Hoxe é o día dos dereitos humanos. Deses dereitos que din que todo ser humano nace libre e igual. Que risa! Libre. Que llo pregunten a eses pobos que aínda viven oprimidos. Igual. Igual un branco que un negro, un africano que un europeo. Tampouco haberá distinción coa raza, a cor, o sexo, o idioma, a relixión, a opinión política ou de calquera outra índole, orixe nacional ou social, posición económica, nacemento ou calquera outra condición.

O idioma. Que llo pregunten á nosa propia lingua. Opinión política. Que se non pensas igual xa es nacionalista ou radical. Posición económica. É que me parto. Nin ricos nin pobres. Todos iguais ante a lei de Deus... e dos dereitos humanos. Para escachar coa risa.

Ninguén será sometido a torturas, nin a penas ou tratos crueis, inhumanos ou degradantes. Tamén é outro dicir, claro. Día dos dereitos humanos. Non sei se alguén poderá celebralo.

Finca Fierro. Xoves, 10 de decembro de 2020

 

A MEMORIA É EFÉMERA

Agora mesmo, exactamente ás tres e media da tarde, unha gran maioría de galegos cuspirán pestes contra o Goberno Central porque este inverte máis en Cataluña e en Euskadi que na nosa Comunidade, grazas ó apoio que estas dúas rexións lle dan a aquel nos presupostos para o 2021. Isto demostra, polo menos eu o vexo así, que os pobos vasco e catalán saben a quen votar. Sempre o souberon. Desde que a democracia é democracia votaron sempre ós seus, e por iso teñen a representación que teñen. Nós sempre votamos ós de fóra e pedímoslles que nos boten unha man. Ó Pescozo é onde nola botaron sempre. Cando nos damos conta poñemos o berro no ceo ou poñémonos como unha brasa dous ou tres días, ou en puntos concretos para, logo, pasado o tempo, deixamos que a memoria se esfume e volvemos encestar nunha urna -con moita elegancia, iso si- o voto para os que nos machacan. Sempre fomos moi propensos a apandar.

Cataluña e Euskadi saen mellor parados polo apoio ós presupostos. Pero incluso sen o favor doutras comunidades, o Goberno Central segue a inverter máis en, por exemplo, Andalucía e en Madrid e na Comunidade Valenciana e non sigo para non quedar de últimos, para non ser o cu do país. Claro que, eu ben sei que... predícame cura, predícame frade, por un oído me entra e polo outro me sae.

Agora mesmo, ás catro menos dez da tarde, esa gran maioría de galegos, seguro que está a darme a razón. Ata poida que digan: pero que ben dis, carallo! Pero, claro, iso opinan agora mesmo. En cinco minutos... a memoria é efémera, pasaxeira, fuxidía.

Finca Fierro. Mércores, 9 de decembro de 2020

 

ACURRALADO

Estou acurralado entre as catro paredes dun silencio que asomou tan axiña como rematou a tarde. Case normal; as noites son máis silenciosas que os días. Quero fuxir pola ventá desa conciencia que non me deixa estar quieto. Pero teño medo a que máis alá do encerro siga atopando silencio. O silencio é bonito, pero ás veces tamén é triste. Aínda que a tristeza sempre é bo deixala aparcada no garaxe das penas e deixar tamén que se consuma un pouco... en silencio. Forzo o picaporte da porta e non hai forma de que abra. Síntome acurralado e berro contra a impotencia de non saber que facer. Boto man dun tema musical que non coñezo para ver se co compás da música alguén se digna abrir a porta. Pero todo é silencio fóra tamén das catro paredes. Ó pouco dou zoupadas ou trompazos por se algunha rebenta. Non hai maneira.

Estou acurralado entre os minutos dun tempo que non corre, nin voa, nin tan sequera pasa. Todo se detén ó meu arredor. Ata semella que nin os saloucos saen do meu peito. Quero darlle corda ó reloxo e a agulla dos minutos chouta do aparato e dedícase a voar polo cuarto. Berro pola contradición de que o tempo non corre mentres que a agulla voa. Sigo tan acurralado que pouco a pouco desespero. Miro para as catro paredes, intento chegar ó teito, deixo caer o bafo sobre os cristais da ventá e chíscolle o ollo esquerdo á puta porta de madeira. E todo segue igual. Empezo a pensar que estou acurralado entre a nostalxia dun soño e a carraxe dun pesadelo. Ó mellor consigo fuxir se me quedo realmente en completo silencio.

Finca Fierro. Martes, 8 de decembro de 2020

 

O TREN DAS 3:10

O tren das 3:10 (tres e dez, en letras) pasará pola estación de Baños de Molgas e eu subirei a el. Para onde vou, iso é algo que xa non sei. Ó mellor báixome na Gudiña, en Puebla de Sanabria ou sigo ata empalmar co Transiberiano e que me leven uns e outros ata a fin do mundo. Non hai mellor sitio que a fin do mundo. En principio, subo desde o barrio da Igrexa cara á estación escoitando a Henry Mancini. Polo camiño despídome duns e doutros, pero non deixo que ninguén me acompañe. Quero remoer os meus sentimentos eu só. Ás tres xa estou na plataforma da estación máis bonita do mundo e dígolle ás vías do tren que marcho porque teño que marchar.

Son as tres (3:00, en números ou hora analóxica), polo que quedan dez minutos para que apareza o tren alá pola ponte de Bouzas. Non obstante, unha leve preocupación asoma no meu entendemento: o silencio é tal que, a esas alturas, tiña que escoitar xa o ruxerruxe do convoi que me levará á seguinte estación ou á fin do mundo. E en dez minutos a preocupación faise real: o tren das 3:10 aínda non apareceu nin ó lonxe. Vai ser que non me poderei marchar. Tampouco é que queira facelo con moita ansiedade. Non hai coma o lugar no que me pariron.

O revisor comunícame que ó tren das 3:10, os indios, pincháronlle cinco rodas no apeadeiro de Cantoña. Sempre lle tiveron pánico ó cabalo de ferro e cada vez que poden cátanlle as pulgas. Collín a noticia con calma e díxenlle ó interventor: mire, para outra vez será. Con parsimonia baixei para o barrio da Igrexa. O tren das 3:10, por unha vez, fallara.

Finca Fierro. Luns, 7 de decembro de 2020