HOXE NON QUERO...

Hoxe non quero xogar a nada. Só quero sentar sobre un conto que penso escribir cando a conciencia deixe de bailar ó outro lado do río. Só quero rir sobre un espantallo que está fixo no medio dunha leira e que xa non lle mete medo a ninguén. Hoxe non quero ulir as flores `porque lle teño medo ó esbirro que sae e que rebenta sobre o aloumiño dun bico. Que todas as bandas sonoras de Ennio Morricone retumben sobre a miña cabeza! Que todos os silencios compartidos acouguen sobre a varanda dunha ponte que se ve alá, no infinito! Hoxe non quero cerrar os ollos, que quero ver o esperpento choutando de estrela en estrela e durmindo no significado dun berro seco. Tamén eu durmo ás veces cando me entra o sono. Nun momento dado ergo a mirada do chan e vexo un fío eléctrico que atravesa o tellado dun espírito branco. Ese espírito que vai polas ondiñas do mar na procura dunha estrela fugaz. Ou dun universo sen fin.

Hoxe non quero berrar para non esgazar a gorxa con cancións que se quedan sen retrouso. Nin quero cuspir para arriba por medo a que a saliva me caia sobre o ollo dereito. Deixarei de predicar no deserto; que os lagartos busquen o seu propio sustento. Agora tan só quero deitar para que o corazón non se me saia do peito. Hai latexos que estouran por culpa do espanto, do pánico. Quero morrer en silencio para que me enterren entre os catorce versos dun soneto. E que ninguén chore a miña ausencia. Son algo así coma un cero á esquerda.

Finca Fierro. Xoves, 31 de outubro de 2019

VIDA NO UNIVERSO

Mentres contemplo como cae a chuvia sobre unha praza de Baños de Molgas, penso nas palabras do premio Nobel de Física, o suízo Michel Mayor, que dixo que “as posibilidades de que haxa vida no Universo son descomunais”, en referencia a que, desde 1995 (practicamente desde o outro día) descubríronse 4.057 planetas. A ver, señor premio Nobel, case cae de seu que en algún lugar haxa vida. Claro que a hai! Como non a vai haber! Se estou esperando con infinita ansia a cuarta visita do meu amigo o extraterrestre, o alieníxena, aquel que no mes de xuño do 2017 aterrara na Pitediña e ó que os meus veciños, en plan Far West, ataran ó carballo máis vello e máis robusto das Mestras.

Foi desde aquel momento cando a nosa amizade se fixo eterna, “universal”. Nas súas visitas posteriores chegamos incluso a abrazarnos, a chorar coa emoción (cando chegaba, cando marchaba) e a comunicarnos nunhas linguaxes que non coñeciamos de nada pero que entendiamos todo. Agora é verdade que xa leva tempo sen aparecer. Tanto que ás veces dáseme por pensar se non lle ocorrería algo. Aínda que, por esas conversas anteriores, sei que por saúde non será, pois dérame a entender que no seu planeta vivían miles de anos e el aínda tan só tiña 123. Puido ó mellor perderse polo espazo sideral (sabemos que é infinito) e coller a autogalaxia que non lle correspondía. A que vén dereitiña á Terra é a Lúa-18. Non obstante, teño un presaxio de que non está lonxe.

A Cervexaría de Maceda. Mércores, 30 de outubro de 2019

O TOXO QUE MEDRA

Medra o toxo sobre o “i” da incerteza e unha laverca sobrevoa por enriba dunha matogueira. Quero chover pero non chove. Quero berrar desde o alto dun outeiro, dunha lomba pero o pozo no que estou metido non me deixa espallar o ruído que levo dentro. Levo toda a mañá en silencio. Preciso dunha escaleira para subir ó ceo ou dun sedeño para agatuñar ata o firmamento. Claro que se unha ou o outro rompen, penarei no inferno. Medra o toxo por detrás do niño da rula que hai nunha silveira. Esta arrabuña na pel das miñas sensacións. O sangue pinga sobre o chan seco. Quero correr polo outeiro abaixo porque xa sinto o esgazo da gorxa.

Quero descansar sobre un mangado de herba seca. Ou sobre un feixe de ferraia. Pero as nubes negra ameazan un tempo enxoito e un silencio compartido por catro latexos. Sempre haberá momentos nos que unha simple ollada traspase todo un universo, nos que un coidado sorriso descubra todo un camiño libre de atrancos e recto, moi recto. Medra o toxo que está na cabeceira, na testeira da cama e un simple soño vaga polas horas de insomnio, de desvelo. Agora que cada quen colla un fouciño e estude a posibilidade dunha roza chea de inseguridades ou dunha queima que estrague toda unha ilusión. Eu optarei por mimar o toxo que medra, por abrir as nubes negras que ameazan a escuridade da alma para que a claridade dunhas ideas queden plasmadas no papel da verdade escrita, da verdade sincera, da verdade eterna.

A Cervexaría de Maceda. Luns, 28 de outubro de 2019

POR UNHA NOITE PECHA

Como houbo cambio de hora, ás nove menos cinco da noite xa a escuridade é total. Silencio na noite. O silencio sempre é dono e señor cando non hai ruído. Porque a música de John Coltrane non é ruído. Tampouco fai ruído un asubío platónico pola Valenzá arriba, por exemplo. Ou polo parque Ansuíña de Baños de Molgas. O silencio é o mellor verso que se pode escribir cando os soños se deitan na almofada da calma, do sosego. A noite é esa escuridade que, aínda que non vexas nada, sentes todo. A noite é o ruxerruxe do silencio. Porque o silencio, se atendes, tamén fai ruído. O mesmo que, ás veces, no ruído atopas o silencio.

Entre ruídos e silencios, unhas teclas van pousando sentimentos nunha páxina en branco, marcadas polo ritmo de Radiohead. Non todo vai ser jazz nesta noite pecha. Concéntrome no ruído para buscar o silencio e deixalo caer nun mar calmo con sabor a morriña. Bendito o día en que un berro seco non fai ruído! Bendito o día no que un berro seco cae en silencio sobre un corazón aberto! Noite pecha. Silencio na noite. A música de Max Steiner leva pingas de ruído que baten en silencio sobre os meus oídos. Ninguén pode disimular o ruído dun latexo sobre o significado de todo un poema. Porque hai poemas que marcan o camiño para chegar ó intermedio dunha historia que se está contando... en silencio. Hai historias que veñen e van por unha noite pecha. Por unha noite pecha calquera.

Finca Fierro. Domingo, 27 de outubro de 2019

EMPEZA A NOITE, REMATA O DÍA

Empeza a noite e, para min, é como dicir que remata o día. Porque a noite adoito aproveitala escribindo e, despois, vendo algunha película, se é que a hai (se non a hai, sigo escribindo). E rematado o día... non lin nada! Isto non é bo sinal. Estar un día sen ler nada (por ler enténdese libros, pois xornais lin dous) é coma sentir un baleiro no estómago que me pode deixar para o arrastre. Acostumado a ler como mínimo seis horas diarias, o día de hoxe é coma un aborto da natureza. E si, remata o día porque logo de escribir o que estou escribindo, recollerei coma un lóstrego para ver a película “Un home chamado Ove”, que proxectarán na segunda canle.

Non puiden ler porque os sábados, e a pesar de estar xubilado e de deixar a viña, seguen a ser os peores días da semana. Sempre hai algo que facer na aldea. Hoxe tocou cortar tres castiñeiros que secaran e preparalos, logo, na casa. Á media tarde tiven que parar na Valenzá para ler un xornal (o outro mercárao e lino ós cachos na aldea) e, iso si, tomar uns cafeciños. Os sábados sempre teño mono de café. Porque non o podo tomar ata a media tarde ou a noitiña. Cando cheguei á casa dubidei entre poñerme a ler ou escribir o Recuncho Hebdomadario do luns. Sabendo xa o da película, optei por escribir, pois despois da cea igual non me daba tempo de escribir o Recuncho antes de ver aquela. Ceei e estou co que estou. Non puiden ler. Case é un sacrilexio! Pero tranquilos todos, mañá é outro día. Tamén merezo algún descanso.

Finca Fierro. Sábado, 26 de outubro de 2019

AÍNDA SE QUEIXAN!

A semana pasada a exhumación de Franco varreu incluso dos medios de comunicación á situación catalanista. Hoxe aínda segue a colear o traslado do ditador. A min ponme moi nervioso ese señor e o seu réxime. E, agora mesmo, aínda me pon máis a súa familia. Están a queixarse unha e outra vez do trato que se lle dispensou e se lle dispensa ó seu parente. Case, case o mesmo trato que o noso país, o noso Goberno lle dispensou a toda esa camándula, que viviron e están a vivir a conta nosa. Noutros países, cando un pobo se ergue contra as ditaduras, os ditadores e toda a súa prole foxen ou exílianse coma cans con vincha ó rabo, coma quen leva o demo detrás. Aquí, os que realmente se exiliaron foron aqueles que se sentiron acosados, maltratados, insultados, inxuriados e vilipendiados. Nin con isto lles chegaba a eses avaros do poder, pois non tendo en quen meter o dente querían morder unha e outra vez ós familiares que quedaron e aguantaron cheos de medo. E eses mamalóns quéixase do trato. Se o peor dese parente ó que trasladaron con case honores de Estado (non fose o demo que...) non foi que se levantase en armas, senón o que aconteceu despois, o que fixo ó verse vencedor. Agora, a súa familia e esa restra de adeptos que aínda hai nesta España nosa (e hai moitos, moitos) quixeron e queren un bo trato para esa “pouquiña cousa” de, iso si, mente retorcida. Que non se queixen, que se fora noutro país, moitos deses familiares deberían de estar nos presidios que ergueu o seu parente, ou a picar pedra derrubando os encoros que mandou construír.

Os que se queixan son agora os do PP polo asunto dos prazos do AVE á nosa Comunidade. Quéixanse agora. Mentres estaban eles no Goberno, as queixas brillaban pola súa ausencia. De todas formas, si que é verdade que, estando uns e outros, Galicia, xa se sabe, o cu do mundo. Como di Ana Pontón: deben de pensar que somos parvos. Aniña, algo si somos; xa verás como o día 10 dámoslle a eses dous partidos a nosa confianza... para que nos sigan dando por aquel sitio. O máis triste de todo é que os galegos deses dous partidos sempre aran a favor dos do outro lado do Padornelo. Así nos vai. Así estamos (e estaremos) sen AVE.

Finca Fierro. Sábado, 26 de outubro de 2019

ESPERANDO CERTA PRENSA

Certa música sae polos altofalantes da Cervexaría de Maceda e o sol reflicte sobre os cristais da galería de enfronte. Vai sol. Onte choveu. Antonte houbo néboa espesa. Ó mellor mañá igual se lle dá por nevar. Ou por xear. Sempre digo que vivimos nun país privilexiado. Climatoloxicamente falando, claro. Porque polo demais... o tamén xa dito: somos o cu do mundo. Non, non teño ganas de esbardallar, de baduar, de latricar. Simplemente estou facendo tempo. “Fóronme pola prensa”, díxome Óscar, o da Cervexaría. De certa prensa. Porque a prensa diaria, a habitual, a de sempre xa a ten. E xa a lin, claro. Onde vai que a lin! Á primeira hora da mañá! Noutra cafetaría. Agora mesmo son as doce menos dez.

Por ler ata xa lin unha boa morea de páxinas do libro “As mulleres da fin do mundo”, de Daniel Asorey. Quédanme 30 páxinas. É dicir, que o rematarei nun chiscar de ollo, nun alustro, ou sexa, hoxe xa pola mañá. Tan axiña como finalice este Pingas e logo de ler esa prensa que foron buscar, poreime ó libro. Xa quero devolverllo á biblioteca da Valenzá pola tarde. Ó entregalo, faltaría máis, haberá que pillar outro. En principio ten que ser en galego (adoito ler dous casteláns e un galego, dous casteláns e un galego). A non ser que haxa algún castelán que... non poida deixar escapar. Chegou certa prensa. Así é que lle poño punto final a este relato e póñome xa con ela. Antes de que ma pillen. Punto final.

A Cervexaría de Maceda. Venres, 25 de outubro de 2019

INEPTOS ATA O INFINITO

Chove. Pero imaxino que non chovería sobre o helicóptero que trasladou os restos do Paquiño Franco. Alucinado estou con toda a chafallada que se montou coa súa exhumación. Non hai así tanto rebumbio cos cadáveres que foi deixando polas cunetas de todo o país. É máis, os familiares do Gran Ditador séntense maltratados polo Goberno e pola Igrexa. Hai que ser lampantíns! O Goberno de Franco fixo o que fixo e a Igrexa axudou a facer o que fixeron. Agora que, hoxe, o noso Goberno non é moito máis honrado, precisamente sobre o mesmo tema da exhumación, xa que non lles importou gastar un diñeiral para o traslado, ata tal punto de realizar ensaios. Que había que ensaiar? Ese cadáver non merecía nin merece tan sequera respecto!

Chove. Imaxino que choverá sobre o escote da moza Carmen Carballido. Sobre a cabeza do profesor de matemáticas Luciano Méndez Naya deberían caer chispas a ver se lle ardían no inferno os exabruptos. A Universidade de Santiago suspéndeo das súas funcións por cuestionar o escote desa alumna. Agora, suspéndeo agora. Cando xa seica non é a primeira vez que ostentaba o seu machismo e a súa sandez. Hai institucións e Gobernos que son ineptos ata o infinito e máis alá.

Chove sobre unha ditadura que aínda latexa (e moito) e sobre un individuo con moito espírito maligno dentro do seu caletre.

A Cervexaría de Maceda. Xoves, 24 de outubro de 2019

CAFÉ CON CHURROS

Hoxe tocou café con churros. De cando en vez, á media mañá, acompaño o café cuns churriños. Teño medo a que máis tarde me entre a debilidade. Cando esta me entra, pásoo fatal, trémeme todo o corpo. E non quero poñerme malo. Non están os aparcadoiros de Ourense para poñerse enfermos. Se te pos enfermo, ti ou os teus familiares tedes que deixar unha pasta nos estacionamentos. O PSOE ourensán seica pide a gratuidade no aparcadoiro do Santa María Nai. Eu tamén digo que debería ser gratuíto o que acaban de abrir na Residencia nova. Porque a un hospital, residencia ou centro de saúde non vas por vicio, vas por necesidade. Cada vez que penso de ir ós médicos, dan ganas de largar ó Meixoeiro, a Vigo! Pola autovía logo se chega e alí o aparcadoiro é gratis... e con vixilancia. Pero canto máis necesitas unha cousa, máis obstáculos che poñen.

Ata nos asuntos culturais. Agora mesmo os estudantes ourensáns están reclamando bibliotecas de calidade e abertas durante todos os días do ano. Sei de provincias que as abren en domingo. Aquí, atrancos e máis atrancos para que unha persoa poida convivir co que máis lle guste, co que máis necesite.

Acomodados os churros e o café nas miñas entrañas e como sei que non vou arranxar o mundo, largo a ler no libro que pillei na biblioteca da Valenzá, da que procuro aprovisionarme para que... non me quede a velar vir.

Cafetaría Castillo de Maceda. Martes, 22 de outubro de 2019

BAIXO A NÉBOA

A néboa quere espallarse sobre o ceo do meu vivir. Pero non a deixo. Ós cachos sopro con forza e consigo trasladala a unha distancia bastante apañada. A condenada volve unha e outra vez. Eu sempre vento unha vez máis. Estou a quedar sen folgos. Pero non me vencerá. Vaiche boa! Non me deixo vencer por calquera cousa. A néboa é unha cousa fría que se mete nos ósos, aínda que eu, co esforzo de soprar, estou máis ou menos quente.

A néboa é un fenómeno meteorolóxico que, ás veces, nun deixa ver un burro a tres pasos. Tamén é verdade que, nestes tempos de agora, non hai moito burro para ver. Emociónome cada vez que falo dos burros. Que animal máis bo tivemos convivindo con nós! Canto axudou no facer diario do labrego! E nunca o tivemos en estima. Mal feito! Ó mellor era por culpa da néboa, que altera ó máis temperado. Aínda que a min, a moi condenada, non me vencerá. Porque aínda que os nervios me estean a flor de pel, son quen de andar tranquilo pola vida. Ou moderado. Certo, cando me quento, rebento. Ó rebentar espallo palabras e sentimentos tan espesos como a propia néboa. Ás veces cégome como a néboa pecha. Ou espesa. Emporiso, prefiro asubiar temas de Ennio Morricone ou Carlos Núñez. Porque sempre me gustou asubiar baixo a néboa. Non sei, ó mellor é porque o sopro do asubío mantén a néboa afastada e non preciso sufocarme tanto a causa do esforzo.

A Cervexaría de Maceda. Luns, 21 de outubro de 2019

O HOME E O MOZO

Que sucedeu entón?, díxolle un home a un mozo cando estaban os dous sentados á beira do río Arnoia ó seu paso pola Pitediña. O mozo díxolle que nada e non volveu abrir a boca. Estiveron en silencio un bo anaco de tempo. Logo o mozo comentou que marchaba porque tiña que marchar. E o home, con retranca, díxolle que el quedaba porque tiña que quedar. Quedou contemplando o río coa confianza de ver a unha troita bailando unha muiñeira. Ó mesmo tempo mascaba unha palliña de herba que arrincara xusto cando erguera o mozo. O mozo cruzou correndo As Mestras, pasou a pasarela do río Sor e uniuse a un grupo de mozas que rían ás gargalladas abrazadas ós carballos da Ansuíña.

O home, desde a distancia, non lles perdía ollo. Porque as mozas eran graciosas e ousadas. Porque el penaba de melancolía. Tamén ergueu e abrazouse a un amieiro para usar as palabras que dixera antes o mozo, que marchaba porque tiña que marchar. Sorriu. Colleu pola carreira dos Poulos e desembocou xunto á súa propia Lagoa. Volveu sentar e pensou nos tempos de máis alá dos seus soños, nos tempos nos que a vida non era da cor de rosa, de boa fada. Hoxe dá gusto ser adulto, pensou. E volveu sorrir. Cando se calmou o ritmo do seu afogo, dirixiu a ollada para a vila de Baños de Molgas e marchou con parsimonia mentres murmuraba unha e outra vez que marchaba porque tiña que marchar. Marchaba para a súa casa. O mozo tamén estaba a marchar. Só e en silencio.

Finca Fierro. Domingo, 20 de outubro de 2019

SON UN PENITENTE

Xa son un penitente que ando baixo a chuvia solicitando o jazz de Miles David. Pingas de auga caen sobre a miña cabeza e deixo que a orde alfabética dite as miñas ideas. Á miña esquerda vai un can de palleiro mirándome de esguello. Vai mollado. Vai pingando. Vai medio correndo e co rabo entre as pernas. Quero berrarlle, pero simplemente lle asubío. Mira novamente de esguello e bota a correr como alma en pena. Choven paus e ruído de sables sobre a conciencia dun pobo, mentres uns pés zapatean nun charco cheo de auga lixosa. Alguén baila ó ritmo dunha muiñeira que sae pola fiestra dun piso calquera. Quero correr tras o can de palleiro, pero penso que lle chega ben co seu propio medo.

Son un penitente que cabalgo sobre a nana do cabalo grande de Camarón e deixo que a auga baixe pola miña cara mentres me tiro a un toxo para espertar. Para espertar dun soño que se escondeu entre as orellas do can de palleiro. O can de palleiro fuxe dunha realidade que lle mete medo. Choven xenreiras sobre un pobo que quere ser libre (hai liberdades que as hai que pagar con sangue). Son un penitente que quere ir máis alá dunha minoría asoballada e facer que rebenten sentimentos de ignorancia. Quixera ser un Mad Max loitando no deserto do descoñecemento dunha maioría que non controla, que non domina a súa xenreira. Son un penitente montado sobre un can adoecido que morde na insensatez dunha chusma que vai e vén baixo o auspicio dos que cren ter a razón. Pero non a teñen.

Finca Fierro. Sábado, 19 de outubro de 2019

POUCA CHUVIA, MOITO ACOSO

A noticia diaria, semanal e mensual que imperou nos medios de comunicación foi o asunto de Cataluña. Eu non vou falar de Cataluña. Porque se o fago enfadaría a moitos. Así é que deixo que falen outros, que escriben para o gusto da maioría. Recoñezo unha vez máis que sempre vou a favor do débil, do asoballado. Non sigo porque se non vaise descubrir todo e habería as do demo e a mona. Podo escribir entón sobre a chuvia. Si, parece raro pero cada vez é máis complicado falar da chuvia. Porque cada vez chove menos. Ten o seu aquel falar da chuvia en pleno outono, cando se entende que deberiamos estar xa acostumados a días chuviosos, a horas pechados nas casas porque o tempo non está para paseos. A estas alturas non deberiamos pedir que chovese. Non hai moitos días, lendo polo paseo do río Sor en Maceda, déuseme por probar a cruzar o río... e cruceino! Sen ningún problema; simplemente con dous coios que sobresaían un chisco. Non lembro agora que xornal foi o que traía, tamén hai uns días, unha foto do río Limia ó seu paso por Xinzo de Limia. Sequiño por completo! En pleno outono! Choven máis paus en Cataluña que pingas de auga sobre Galicia. Que dixen!; nada de Cataluña.

Tamén vin nos xornais algo relacionado sobre o acoso escolar. O acoso escolar é un asunto tan triste, tan triste que me enrabecha moito. Aínda que, agora mesmo, o que máis me rebenta é que ó acoso se lle chame bullying. Pero se ata acoso é máis curto! Aquí si lle boto a culpa ós medios de comunicación por deixarse vencer polas palabras de fóra. Seguro que é porque pensan que dan máis categoría, máis empaque. Se ninguén escribira ou dixera bullying, ninguén lería ou repetiría a susodita. Deixando a queixa sobre a linguaxe, non queda outra que solicitar vixilancia, moita vixilancia nos colexios. Porque o acoso é algo terrible, é algo que pode marcar para sempre a unha nena ou neno. O acoso é medo, moito medo. Lembro na miña época dos Milagres como se me encollía o estómago cada vez que pensaba que me podía atopar co típico abusón que hai sempre neses lugares. Ás veces non facía cousas polo medo de non pasar por tal ou cal sitio. E si creo que en moitas ocasións se poderían evitar eses acosos, porque todos saben (incluídos profesores) quen son os “grandes machos”.

Finca Fierro. Sábado, 19 de outubro de 2019

NA BANQUETA DA ESPERANZA

Quero pasear á beira do mar e, ó pouco, sentar nun penedo para contemplar a sombra dun soño. Quero escoitar o ruído do mar e tatualo en silencio. Ergo os ollos cara ó ceo e vexo máis alá das estrelas. Vexo un universo que non ten fin, un universo inalcanzable. Deixo que caia sobre min unha melancolía que vai e vén por entre as toxeiras da costa. Deixo que o berro se perda por entre as nubes negras dun cosmos insaciable. Deixo que a inspiración dunha pesadume me leve pola beira do mar. Ergo do penedo e vou. Vou camiño do mar. Mollo os pés e sinto bolboretas nas entrañas. Quero afogar o berro no salitre da auga do mar. Non me meto mar dentro porque ó afondar o estoupido do silencio mataría o meu afán.

Quero correr pola ribeira do mar para que as pingas de auga salpiquen a miña ansiedade como bágoas de outono ou como lágrimas na chuvia de “Blade Runner”. Salpico, chapuzo cos pés as ideas que navegan por entre as ondas dun poema sen título ou dunha novela sen final. Corro ata non parar máis. Corro con ansia detrás dunha inspiración que se me perde, que non controlo. Corro ata rebentar. Pero non rebento; porque a ilusión chouta de palabra a palabra, de versos a verso, de frase a frase. E o devezo queda aí, suspendido, en silencio, ou sobre unha nube de algodón, ou sobre un lampo de vento, ou sobre unha pinga de orballo, ou sobre o elo dunha cadea. O desexo senta na banqueta da esperanza.

Finca Fierro. Venres, 18 de outubro de 2019

MALDITOS COGOMELOS!

Fun ós cogomelos. Medio chovendo. Collín pouca cousa. Iso si, dos xeonllos para abaixo, todo mollado. Así é que logo cansei. Axiña me aburro. Pásame coma cando, de rapaz, fun unha vez á pesca (entendendo por pesca cunha simple vara de amieiro, torcida, facendo de caña) que, ó picar os peixes, unha marabilla!, pero ó non facelo, que aburrimento! Nos cogomelos axiña pensei tamén no tempo que estaba perdendo de lectura por culpa duns boletos que ó mellor non valen para nada. Xa que a miña dona é algo especial para eles... que se teñen algún bichiño de nada, que se están enchoupados, que se parecen tal, que se semellan cal, etcétera.

Mentres andaba a eles tamén pensaba nos pobos oprimidos. Sempre defenderei ós oprimidos, ós asoballados! Andei polas poulas cheas de carballos, e de toxos, e de xestas, e de matogueiras. Agora mesmo, nos baixos do pantalón, noto como ás veces os toxos que quedaron enganchados me rabuñan a pel das pernas. Estoume cansando de ir ós cogomelos! E menos mal que hoxe botei pouco tempo. Porque sufría a causa dun libro que tiña no asento do copiloto do coche. Eu sabía que estaba a esperar por min! Botábao de menos! E iso que estou a ler máis ca nunca; practicamente máis de seis horas diarias. Pero pásoo tan ben! Malditos cogomelos! Marchei correndiño para o coche e alí estaba: o meu soño, o meu consolo, o meu desexo.

A Cervexaría de Maceda. Xoves, 17 de outubro de 2019

CHOVE SOBRE...

Chove sobre a praza Alcatruz de Maceda. Tamén chove sobre algunhas ideas do noso presidente Núñez Feijóo. O outro día lanzou unha frase que, sendo curta, fíxome rir (ou causoume pena) por dúas veces. Máis ou menos coma dicir que meter dous esperpentos en tan só 13 palabras. “Se un político a fai, págaa; non ten máis dereitos que outro cidadán”. E quedou tan pancho. Primeiro esperpento: que se a fai, págaa. De risa. Precisamente os do seu partido fixeron tantas trapalladas que, mira ti, non pagaron por ningunha. Segundo esperpento: non ten máis dereitos que outro cidadán. Esta xa é de gargallada.

Chove sobre o canastriño que adorna a praza Alcatruz de Maceda. Multan a uns multicines de Zafra (Badaxoz) porque lle impiden ós espectadores acceder ás salas con comida e bebida de fóra. Deberían multar ós dous: ós espectadores por levar comida a un lugar ó que vas ver unha película (comer cómese nas casas e nos restaurantes) e tamén ós propios cines por deixar entrar comidas e bebidas de dentro e de fóra.

Chove sobre o Premio Planeta de literatura. Como para crer agora nos premios pola súa calidade. Daríanlle o premio a Javier Cercas e o posto de finalista a Manuel Vilas pola calidade das obras ou por querer roubarllos á competencia, isto é a Penguin Random House? Se antes se desconfiaba dos premios, agora... Agora segue a chover nesta mañá gris e escura.

A Cervexaría de Maceda. Mércores, 16 de outubro de 2019

QUE QUEDE CONSTANCIA

Xa estou preparado para que unha pinga de auga estoure sobre a conciencia dunha idea. Dunha idea miña. Non me importan moito as ideas dos demais. As ideas dos demais adoitan ser moi contrarias ós meus pensamentos. E eu son unha persoa que penso moito e que sempre penso ó dereito. Aínda que ás veces colla por dous camiños diferentes. Por exemplo, podo pensar nun tema musical de Víctor Manuel e estar escoitando a banda sonora de “Rambo”, ou podo camiñar pola beirarrúa esquerda dunha rúa calquera e non perder de vista a beirarrúa dereita.

Pero xeralmente son un home que sempre penso ben para poder completar ou desenvolver algunhas boas ideas que sementarei sobre un papel en branco. É que quero que quede constancia de que son aquel que me fixo nos actos bondadosos dos pobres de espírito que non saben que camiño coller. Intento axudalos poñéndolle atrancos ó espírito maligno. Souben sempre que hai moito espírito maligno solto. Por iso desexo que rebente a pinga de auga e que molle ou incluso que afogue a eses que non teñen conciencia. Eu, tan só eu, son quen de pintar flores de toxo sobre a pel dunha raíña e de asubiar un rap sobre o seu sorriso. Que ninguén me tome a mal a miña egolatría, pero son o que sempre está aquí para reconducir os esperpénticos actos daqueles que non teñen nin conciencia, nin ideas, nin pensamentos. Xeralmente, todos estades cegos.

Finca Fierro. Domingo, 13 de outubro de 2019

SAÍR O CONTO FURADO

Os días festivos moita xente non adoita traballar. O día da Nosa Señora do Pilar foi festivo. Porque seica foi o Día da Hispanidade. É dicir, algo así coma unha homenaxe a aqueles españois que, na conquista de América, fixeron as do demo e a mona, unha esganifa. Non obstante, eu tiraba máis polo camiño de asueto nun día festivo. A Malaquías Menseiro Hebra saíulle o conto furado. Porque ese día festivo, el e máis a súa dona Dalia Xusta Latenda marcharon para a aldea a traballar abondo. Dedicaron a mañá a transportar nun tractor postes de formigón, de considerable tamaño (máis alá dos dous metros), desde a leira na que os tiñan ata a casa, a uns cincocentos metros (centímetro arriba, centímetro abaixo). Tan só podían cargar 22 porque o remolque do tractor está medio agonizando e as rodas podían, con moito peso, estourar e dicir ata aquí chegamos.

Malaquías e Dalia realizaron tres viaxes. Podían aínda facer unha cuarta pero a canseira xa se notaba nas súas faces e, faltaría máis, no seu lombo. Así é que, a iso das doce e algo, optaron por non ir buscar máis. Malaquías preparouse para a ducha, mais a súa dona (onde falte unha muller...) comentou de ir pola tarde buscar unha pouca leña. Nun día festivo! Pero, quen nos guía nesta vida? Non quedou outra que deixarse guiar por Dalia Xusta. A Malaquías Menseiro Hebra non lle quedou outra que pillar a motoserra e bailar coa Nosa Señora do Pilar entre catro piñeiros ata as catro da tarde.

Finca Fierro. Domingo, 13 de outubro de 2019

SOBRE PESTES

Pese ás críticas internacionais e a numerosos Gobernos que esixen que se deteña a operación militar, Turquía dálle que dálle con lanzar bombas e mísiles, con disparar sobre os kurdos. A ONU, o venres, alertaba xa duns 100.000 desprazados e contabilizaba 31 mortos, varios deles nenos; que son sempre os que pagan as trapalladas dos que inician as guerras. Estas inícianse desde despachos. As bombas e mísiles caen sobre edificios cheas de civís que, a maioría, nin saberán por que se iniciou tal guerra. En pleno século XXI que siga habendo guerras, confírmame unha vez máis que levamos o demo dentro e que cando o deixamos saír é para que faga e desfaga ó seu antollo. O demo ou a peste sempre busca ó máis débil, ó máis indefenso.

O que non está indefenso é o Xeneralísimo; que vaia se ten aínda os seus adeptos, as súas tropas, os seus secuaces. Estes zumba e dálle coa exhumación de Paquiño Franco. Por Deus bendito, que non se queixen! Franco morreu de vello e conseguiu que o enterraran. Hai que lembrar que moitos (moitos) morreron de novos e quedaron nas cunetas sen enterrar. Nas cunetas. Sen enterrar. Como apestados. E á maioría nin lles deixaban ós familiares facer o intento de enterralos.

Logo, para máis aquel, un tal Teodoro García Egea (que seica é o secretario xeral do PP) afirma que “non descarta que Sánchez recorra ós Reis Católicos se hai outra campaña”. Pois mire vostede, non estaría mal. Porque se boa peza era o do anterior parágrafo, esta parella que nomea o señor ese non lle queda á zaga. De católicos non tiñan nada de nada. E para a nosa terra foron aínda peor cá peste.

A peste tamén empeza a asomar xa no concello de Ourense. Non nos chegaba coa iluminación de Vigo e, agora, ale, os das burgas non podemos ser menos e dilapidamos un 80% máis para as luces de Nadal. Creo que foi o ano pasado cando escribira xa un Pingas de Orballo comentando que dentro duns anos, as festas do Nadal (que hoxe en día enténdese simplemente co asunto do alumeado) empezarán cando rematen as novenas de Os Milagres, é dicir, o 9 de setembro. Despois, lóxico, chega a incongruencia dos cambios de hora para aforrar luz e resulta que...

Finca Fierro. Sábado, 12 de outubro de 2019

UNHA SOMBRA LECTORA

Estaba a ler sentado nun banco da Farixa cando notei que unha sombra me ameazaba. Pensei en algún coñecido, claro. Pois non; era unha señora maior, cun bastón e que ranqueaba abondo. Pensei que me preguntaría algo. Pero non; dixo aquilo de “é con quen mellor se está”, “é o mellor que se pode facer”, en clara alusión á lectura. E falamos un chisquiño: que se os libros non molestan a ninguén, que se se aprende con eles, que non lle facemos dano a alguén, que non se repoñen, que non contestan...”, e cousas desas. “A min tamén me gustaba moito ler”, dixo ó mesmo tempo que sinalaba os anteollos, en clara referencia á perda da vista, por suposto. Deu uns pasos para marchar. Axiña pegou a volta. Ai, Deus!, pensei; vaime dar a roncha no que queda de tarde.

“Cos nenos tamén se está moi ben”, comentou. Díxenlle que si, claro (son un fanático dos nenos). “Porque se un neno che di que te quere, é porque te quere de verdade”. “Se eu lle digo agora a vostede que o quero, é mentira”, sentenciou. Rinme naquel momento e ríome agora ó recordalo. Menos mal que o seu querer era falso, que se fora verdadeiro, non sei como reaccionaría. Logo das risas, definitivamente, marchou. Eu seguín lendo. Pero xa paseando. Sentado axiña me canso. E iso que botei toda a mañá facendo o mesmo por Maceda, ou sexa, ler andando. Se é moito tempo canso dos pés. Pero máis me canso sentado.

Pizzaría Vivaldi da Valenzá. Venres, 11 de outubro de 2019

MENTRES ESPERO

Vin á panadaría para mercar unha barra de pan, e aínda está pecha. Espero a que abra. Así é que, mentres espero, contemplo a vida pasar. Ou o que sexa. Ou o que me dea a gana. Mellor esta última opción. Pois así fago e desfago, digo e non digo ó meu antollo. Dicir teño que dicir algo; senón isto non avanzaría un carallo (para que rime). Digo que a flor do toxo é bonita. E o canto da rula. E o ruxerruxe do mar. E a princesa do castelo. E a pel na que asenta unha tatuaxe. E unha conversa que se intúe. E, como non, o sabor do café. Digo que a solución dun problema está no desenvolvemento dunha suma de emocións cuxo resultado hai que dividir entre dúas opcións para que nos dea un sosego ansiado, unha paz que se cobiza, unha morriña que se sente. Tamén digo que non todos os problemas teñen solución ó momento. Pero se espero e insisto e teimo e porfío e loito e pelexo, nada hai imposible.

Sigo contemplando o que me dá a gana. Ata pode contemplar cos ollos pechos. Fago a proba: cérroos. E vexo flores que se murchan ou que agostan. E vexo xente que pasa ou que se senta. E vexo soños que veñen e van ou realidades que son. E vexo esperanzas que non se perden; nunca!. E vexo sorrisos que se aman ou bágoas que se soltan. E vexo nostalxia que se sente ou soidade que quere quedar. E vexo a canción que soa ou o poema que se recita. E vexo a panadaría aberta. Marcho comprar o pan.

Café A Pedreira da Valenzá. Xoves, 10 de outubro de 2019