MÁIS ALÁ DA ENTRADA DE CINE

 

               Vaia por diante que incluso odio que se coma nos cines, porque os cines son para ver películas e as cociñas ou comedores das casa son para comer. Pero ante a imposibilidade de que, hoxe en día, se prohiban eses malditos flocos de millo, eses descomunais botes de Coca-Cola e esa visión porcalleira das salas ó rematar a película, paso a criticar á empresa Galicine, a que rexenta os cines Pontevella da nosa cidade, porque lle prohibiu a unha nena celíaca entrar coas súas larpeiradas sen glute. Antes da crítica dicir que, ó ler isto, case me alegrei polo que comentaba na primeira liña, pero resulta que tal prohibición debíase a que as tales lambonadas non se mercaran nesa pallasada de mostrador que teñen dentro (eles chámanlle as súas tendas) Non lles chega con que pagues a entrada, senón que tamén queren aproveitar o que vaias consumir. Odio que se coma nos cines, pero se deixan, non se pode obrigar a unha persoa a mercar onde non quere. Eu sei de dúas boas opcións: unha, meterlle un bo paquete polo de libre mercado e, dúas, que só que fora durante unha semana, que ninguén lle mercara nada en ningunha das “súas tendas”

OS SEUS COMPROMISOS

 

               Hai pouco falaba das inauguracións, ou mellor dito, dos inauguradores; que facían súas as obras que pagabamos os pombos. Pois nada, non valeu de nada a crítica. Falando claro: nin puto caso! É máis, acaban atacando ó criticador. Así o fixo Ana Pastor cando o BNG lle botou en cara que inaugurara tres obras en catro horas. Sen andar con días santos (díxeno sempre: van de chulos e incluso che refregan nos fociños a súa chulería) soltou a gran frase, ou sexa, a gran chulería: “Doe que cumpra os meus compromisos”. Iso é, os compromisos, os de coller pala e carretilla, ladrillo e bloque para construír a obra con cariño e con moito suor. Para inaugurar esas tres obras (que pagamos nós) tería que facer uso de desprazamentos (que pagamos nós) a eses lugares e facéndose acompañar dunha camándula de ineptos (que, por suposto, pagamos os pombos) e ante as obras soltar aquilo de: “aí as tedes, grazas ós meus esforzos, ós nosos crebacabezas”. E queda, e quedan tan panchos! Ata aseguro que, agora, logo da crítica, dunha ou doutra maneira, haberá que esperar as súas represalias. Seguro que chegan! Coma se non os coñecese...

A SÚA DOR RILLA NAS TRIPAS DOS SENTIMENTOS

Chegan tres noticias para quedarme incluso curto este espazo. Xeralmente, nunhas eleccións todos acaban contentos. Nas andaluzas, non. Por fin algúns asumiron o fracaso. O PP foi unha hecatombe; IU un fracaso e UPyD desapareceu. Ata o propio Podemos, con todo o que conseguiu, confiaba en algo máis.

Pola contra, onde se respiraba optimismo foi onde, antes, había amargura e moitos cabreos, é dicir, no clásico. Case sempre sufría unha gran resaca o perdedor dese encontro e, tamén xeralmente, por culpa da arbitraxe. Mais por esta vez e neste caso, os merengues aguantaron ben; porque o seu equipo, aínda que perdeu, tivo contra as cordas durante unha hora ó que ía de favorito. E hoxe en día xa é moito pedir, tal como estaba xogando o Real Madrid. Tamén se pode dicir que tiveron dobre alegría: por esa hora comentada e porque, despois, nos últimos minutos, non saíron goleados. O clásico… agora si, coma un luns político: todos contentos.

A amargura, a alegría, a tristeza, os cabreos, os recoñecementos pasan a segundo plano ante o impacto brutal do accidente do avión alemán nos Alpes franceses. A cantidade de mortos empurra a un recanto do esquecemento ás eleccións andaluzas e ó clásico dos clásicos. Non queda outro remedio que pensar nesas familias rotas. Incluso non podes evitar sufrir con esas familias; porque as súas imaxes, as súas declaracións, a súa dor rilla nas tripas dos sentimentos. E eses nenos da idade dos meus; pensas e… pingas de orballo cobren os ollos.

PEDRAS CONTRA O SEU TELLADO

 

               Houbo críticas, cabreos e rabia porque en Mérida estivo a piques de celebrarse un torneo internacional de pádel no mesmo anfiteatro, que é Patrimonio da Humanidade pola Unesco. E tan só houbo críticas! O que tivo que haber eran unhas boas labazadas para José Antonio Monago, o presidente rexional, porque querer permitir tal animalada, tal esperpento. No anfiteatro de Mérida! Si, oh, moito máis alá das labazadas. Se el non quere, se o Goberno Central tampouco quere, ten que ser entón o mundo enteiro (que para iso é Patrimonio da Humanidade) o que poña a ese señor no lugar que lle corresponde, algo así coma nun cortello. E o moi... (calquera nome despectivo) rebatía as críticas co achaque de que tamén acolle funcións de teatro e que ninguén obxecta nada. O pobriño non caeu na conta de que ese recinto é un teatro, de que foi un teatro moi, pero que moi antigo, pero teatro. Non entendo como hai mandaríns que van incluso en contra dos seus intereses, que tiran as pedras contra o seu tellado. Tiña que estar todos os días a pé de campo para conservar esa xoia, esa autenticidade e non para destripala a cachos. Menos mal que, ante tanta crítica, recuou. Normal.

COMA UN CESTO BARRELEIRO

 

               A nena Pandora Lustre Camiño caeu coma un cesto barreleiro tan axiña como deixou de apoiarse no cristal da cafetaría. Pero coma todos os cativos, caeu ben, caeu de cu. Agora os nenos nunca se mancan nesa parte do corpo. Ata hai que recoñecer que, agora, incluso dá un chisco de gusto darlle un azoute no cu a un neno; non lles doe. Os cueiros destes tempos amortecen un azoute e algo máis ca un azoute. Ollo ó dato: uso azoute con todo o cariño do mundo, como cando miña mordía ós nenos nas meixelas de tanto que os quería. Eu saio un chisco a ela; non os mordo, pero doulles unhas apertas tan fortes que teño medo a rompelos. Pero é que onde estea un neno... Falando de cueiros; imaxino os dos anos 60. Que dis, home, acaso levaba eu cueiro? Nin cueiro nin farrapo de gaitas! O cu andaría ó aire a maioría das veces e as outras... as outras, pois iso, con farrapos ou que os calzóns aguantasen o que lle botasen. E os pantalóns. Ata nos nomes cambiou o asunto; de calzóns pasaron a slips. Queda máis fino. A nena Pandora Lustre Camiño ergueu traballosamente pero axiña volveu caer coma un cesto barreleiro. Non lle quedan caídas!

PARA MATAR O TEMPO

 

               Deixei correr o tempo, pero este non corría; tan só pasaba. E pasaba lento. Mentira! O tempo nin leva présa, nin está coa nugalla encima. O tempo só pasa. E quería que pasase rápido, pero nin caso. Eu tiña ganas de que chegase o asunto. Que asunto? Ah, non sei. Ou si: o asubío. O que, oh? O asubío. Non entendo nada, compañeiro. É igual, aínda que é ben fácil: estou esperando a que me asubíe alguén. Para ir. Como? Si, para ir. Ás veces gústame ser como Humphrey Bogart, mais o peor é que non hai ningunha Lauren Bacall. Oe, compañeiro, ti estás ben? Si, por que? Porque non sei se non estarás mesturando o allo co bugallo. Non oh, que va; o que pasa é que eu enténdome só. Ás veces digo e fago cousas para matar o tempo. Por certo, a que non sabes cómo se mata o tempo? E logo, sábelo ti? Claro! O tempo mátase contemplando as moscas, xa sabes, de papamoscas. Outras veces busco e penso nos biosbardos. Pero estes deben estar perdidos no tempo. Os biosbardos teñen o seu aquel. Vaia se o teñen! Adeus, compañeiro, eu non te aturo, hoxe dis cousas moi raras.

Á META CHÉGASE IGUAL

Por unha banda, doulle toda a razón ós responsables dun restaurante estremeño cando mesturan a comida co sexo, dous praceres que ascenden ós ceos. Pero por outra beira, quítolles esa mesma razón cando declaran que unha comida sen viño é coma o sexo virtual, non é o mesmo. Certo, non é o mesmo; se non bebes viño tes que beber auga e se non hai nin sexo virtual non che queda outra que mollar a man. Non bebo viño, mais prometo ante este escrito que con algunhas comidas, metaforicamente, subo ós ceos, gozo coma se tivera un orgasmo. Chégame con dicir un bo cocido ou, simplemente, un repoliño. Iso é gloria bendita! Tamén me chega calquera verdura; un caldiño de grelos, un caldiño de verzas do país ou brancas. De rapaz non comía a potaxe de chícharos que facía a miña nai nun prato normal; botábamos nunha bandexa grande… e repetía! Ata o señor Luis de Bouzas, o carpinteiro, unha vez que nos andaba na casa ó verme comelos, díxolles os meus pais que podían deixarme ir polo mundo adiante, que era de bo bico. E non digo nada dunha boa empanada con moita cebola. Acompáñoa con auga. Cada vez que digo que co polbo bebo auga, algúns engurran o fociño coma se fora un crime. Tamén aseguro que co cefalópodo tamén xanto coma os anxos. O sexo máis un bo xantar; deixádeme de lerias con bebidas de tal ou cal clase. O camiño non será o mesmo, pero á meta (á éxtase) chégase igual.